Park Guell

Podczas mojej wizyty w Barcelonie, kiedy wejście do Parku Guell wydawało się być możliwe (choć ograniczone do pewnej liczby odwiedzających), byłem tak zafascynowany tym miejscem, że nie mogłem przestać impulsywnie robić zdjęć. Oczarowany tym zachwycającym parkiem, prawdopodobnie najbardziej niezwykłym dziedzictwem pozostawionym przez Gaudì w mieście, ja nigdy bym tego nie zostawił.

I w rzeczy samej, miejsce jest tak wyjątkowe, że potrzeba całego dnia, by docenić je w całości zgodnie z właściwym czasem. Nie mniej jednak, jest to oczywiście niemożliwe, w odniesieniu do tysięcy ludzi, którzy odwiedzają park każdego dnia, mimo opłaty za wstęp wynoszącej 7 Euro.

Ta decyzja wywołała serie zażaleń, w pewnym sensie pierwotny duch założeń Gaudiego (park w zamierzeniach miał być miejscem publicznym) został częściowo zdradzony. Trzeba powiedzieć, chociaż ten Park Guel, daleki od bycia popularnym parkiem, jest unikalnym punktem orientacyjnym, który musi zostać absolutnie zachowany z właściwą troską.

W rzeczy samej, Park Guell składa się z dwóch części: samego parku rozciągającego się na wzgórzu, oferującego wspaniałe widoki na Barcelonę i nadmorski obszar, i tak zwaną "strefę zabytkową" ulokowaną u podnóża góry i blisko spadku. Ten końcowy obszar zawiera serie niezwykłych budynków, prawdopodobnie najlepszą ekspresję geniuszu i fantazyjności Gaudiego.

Podczas gdy dawna strefa jest otwarta dla wszystkich, aby odwiedzić drugą część potrzebny jest bilet. Prawdopodobie będzie dobrym pomysłem, jeśli jesteś skłonny kupić bilet, zrobić to przez internet www.parkguell.es/en/portada. W celu pominiecia prawdopodobnych kolejek w kasie i uniknięcia nieprzyjemnych niespodzianek w najbardziej oblegane dni (liczba odwiedzających jest ograniczona).

Nawet jeśli, polecałbym zwiedzanie parku rano, kiedy tłum turystów, który wyruszy tam w pośpiechu po lunchu, nie zepsuje unikalnej atmosfery tego miejsca. Najlepszy dostęp do parku jest prawdopodobnie przez Sant Josep de la Muntanya, umiejscowiony w zasięgu pieszej ścieżki (15 minut) od stacji Vallcarca, podziemnej i osiągalnej, chociaż serie przyjemnych wind oszczędzą Ci większość wspinaczki na wzgórze.

Nawet przed dotarciem do wejścia zabytkowego obszaru, będziesz miał szansę na podziwianie wspaniałych widoków miasta. Charakterystyczna sylwetka Torre Agbar odznacza się na linii horyzontu, znakomity profil Sagrada Familia wyłania się z dżungli wieży i dźwigów. W bezchmurne dni, prawie całe miasto, włączając przestrzeń morza, będzie możliwa do zobaczenia. Po przejściu wejścia, kręta, pochyła droga, pogrążona w bujnej roślinności, doprowadzi Cie do strefy zabytkowej.

Pojawiając się na polanie, zaskakująco blisko od budynków dzielnicy Gracia, możesz myśleć przez kilka sekund, że skończyłeś w jednej z bajek braci Grimm. Dom znajdujący się na przeciwko Ciebie, istotnie, wydaje się, jakby pojawił się prosto z opowieści o Jasiu i Małgosi. To jest, zamiast, budynku, który Gaudi miał stworzyć, jako przyjęcie dla odwiedzających muzeum. Czarujący dach jest świetnym przykładem trencadìs, prawdopodobnie ulubionego stylu dekoratorskiego Gaudiego, polegającego na pokryciu fragmentami kolorowej ceramiki. W wielu przypadkach ten materiał był znajdowany i odzyskiwany z przedmiotów z drugiej ręki.

Podobne cechy można odnaleźć w pozostałych budynkach otaczających główne wejście do parku, mianowicie mieszkaniach dozorców. Obecnie mieści się tu oddział Muzeum Historii Barcelony. Choć możliwe jest, aby podziwiać spektakularne widoki na dwa domy z dwóch sztucznych jaskiń znajdujących się przed nimi, lepiej pamiętaj, że najlepsze jest jeszcze przed nami.

Monumentalne schody, istotnie, zawiodą Cie w górę do charakterystycznego obiektu, który wydaje się byc częścią greckiej świątyni. Schodom, samym w sobie, warto się przyjrzeć: otoczone przez zwykłe serie dekoracji trencadìs, zawierają cechy kolorowych rzeźb wśród, których słynny salamander służy, jako fontanna, jeden z ulubionych obiektów do fotografowania (i realizację pamiątek). Świątynia, nazywana Sala Hipostila, składająca się z gęstego lasu lekko pochylonych 86ciu kolumn zwieńczonych wspaniałym dachem, składającym się z szeregu małych kopuł i kilku wspaniałych dekoracji, które są kolejną wspaniałością tego niesamowitego parku.

Wspinając się po schodach pomiędzy seriami mozaiki, powinieneś zawrócić i zatrzymać się na chwilę, przed dotarciem na szczyt. Z ostatnich stopni, istotnie, możesz docenić niesamowity widok zewnętrznej ściany świątyni, i przede wszystkim, sekwencje mozaikowych ornamentów znajdujących sie powyżej.

Nareszcie zdobywając wyższą część świątyni wyjdziesz na rozległa polanę nazywaną Plaça de la Naturaleza. Obszar, który zaprojektował najbliższy współpracownik Gaudiego, Josep Maria Jujol, jest otoczony przez kolorowe i unikatowe ławki, charakteryzujące się pokryciem zwykła ceramiką.

Strona skierowana na miasto oferuje spektakularny widok, który jest, bez wątpienia, jednym z najbardziej popularnych krajobrazów Barcelony. Po niechętnym opuszczeniu tego wspaniałego obszaru, możesz wybrać drogę do wyjścia wiodąca przez niemal równie fascynujący obszar, nazywany Laundress' Porch. Swoja nazwę wziął od widocznej statuy przedstawiającej praczkę, składa się ze spektakularnej kolumnady, której struktura jest prawie tak samo elegancka jak oryginalna.

W skrócie, Park Guell jest naprawdę unikatowym miejscem, prawdopodobnie istotą Gaudiego i jego stylu. Chociaż może być trochę nie po drodze (i teraz, niestety, już nie za darmo) uważam, że jest naprawdę warty zobaczenia, żadna wycieczka nie będzie kompletna bez jego odwiedzenia. I niejeden zastanawia się pewnie jak wyglądałby park, gdyby prace budowlane nie zostały przerwane w 1914... w każdym razie, Eusebi Guell, główny patron Gaudiego, mógł nie mieć satysfakcji z zobaczenia spełnionego oryginalnego projektu, ale jego nazwisko zostało przypisane dziele sztuki, które będzie podziwiane przez stulecia.

Już sama nie wiedziałam - wchodzić, nie wchodzić? Olcha nie chciała, ja też miałam budżet ograniczony, a nasz wyjazd przecież dopiero się zaczął! Coś tam zza bramy widać, dużo ludzi, może jednak sobie darować...

Nie, stwierdziłam ostatecznie. Jestem w Barcelonie, moim wymarzonym mieście i chcę to zobaczyć, nie ważne ile kosztuje bilet! Umówiłyśmy się na telefon, Olcha poszła na spacer, a ja kupiłam bilet i weszłam.

Weszłam do miejsca prawdziwie magicznego. Co prawda ludzi było sporo, ale nie wielki tłum. W końcu był dopiero początek czerwca. Byłam wręcz oczarowana tym miejscem! Urzekła mnie architektura. Ten Gaudi to jednak miał łeb do projektowania. Cały park miał być osiedlem dla bogaczy, ale niestety (albo i stety - dla nas, turystów), projekt nie został ukończony.

Z przyjemnością spacerowałam po terenie, nie tylko pełnym oryginalnej mozaiki, ale też posiadającym wspaniały widok na miasto. Weszłam też do domu Gaudiego i zrobiłam zdjęcie koło słynnej jaszczurki.

Jedynym minusem był mój strój. Kobiety to jednak kobiety, jak coś sobie wymyślą, to nieważne, że upał, że niewygodnie. No ale jakoś przeżyłam w tych długich spodniach, choć nauczkę na przyszłość dostałam.

Powiem wam jedno - mimo tych paru cennych Euro, nie żałuję tej wizyty. Nie bez powodu jest to punkt obowiązkowy na mapie Barcelony. Wiem też, że gdy tylko znowu zawitam w Barcelonie, z przyjemnością do Parku Guell wrócę. Z resztą co ja was będę namawiać, zdjęcia chyba mówią wszystko! :)

Dzisiaj miałam całkiem interesujący dzień. Ze względu na to, że rano miałam trochę wolnego czasu postanowiłam zobaczyć niektóre z dzieł Gaudiego, których do tej pory nie widziałam. Postanowiłam zobaczyć Casa Batlló, La Pedrera (która także jest nazywana Casa Mila) oraz Park Güell. Nie trzeba dodać, że wszystkie te miejsca mnie oczarowały, jednak, oczywiście, najbardziej Park Güell.

Najlepsze jest to, że prawie cała część parku jest otwarta do użytku publicznego, tzn. nie trzeba płacić za wejście aby móc zobaczyć park. Jedyna część parku, w której trzeba zapłacić to część z zabytkami. Jednak że ja zobaczyłam jedynie te części parku, które nie wymagały żadnej opłaty. Gdybyście byli zainteresowani zwiedzaniem części z zabytkami, bilet wstępu kosztuje jedyne siedem euro. Biorąc pod uwagę wszystkie zabytki, które możemy zobaczyć, nie jest to wygórowana cena. Poza tym, warto pamiętać, że te pieniądze idą na utrzymanie parku, więc, koniec końców, robimy coś pożytecznego płacąc za wejście.

Niektóre strony internetowe oraz biura turystyczne oferują zwiedzanie z przewodnikiem, które kosztuje, mniej więcej, 20 euro. Osobiście wolę zwiedzanie na własną rękę, niż z przewodnikiem, który mówi mi gdzie mam iść i co zobaczyć.

Jako że moja wyprawa do parku była dosyć spontaniczna (dosłownie sprawdziłam mapę tuż przed wyjściem z domu), nie zdołałam kupić biletu wstępu do części z zabytkami. Poza tym, ze względu na święto narodowe obchodzone dzisiaj w Hiszpanii wiedziałam, że będą tłumy. I wcale się nie myliłam! Wszędzie gdzie poszłam panował dosłowny chaos. Na dodatek musiałam czekać pół godziny w kolejce w supermarkecie! Muszę przyznać, że rozbawił mnie widok ludzi noszących flagę Hiszpanii. Z tego powodu, możliwe, że odwiedzę część z zabytkami w tym tygodniu, kiedy będzie mniej ludzi. Postaram się także uaktualnić ten wpis.

Jak dojechać do Parku Güell

Z tego co wiem, istnieją trzy możliwe wejścia do Parku Güell. Ja zdecydowałam się wybrać to, które wydawało mi się najłatwiejsze. Po wyjściu z metra na stacji Vallcarca (Zielona linia 3) podążyłam za znakami, które doprowadziły mnie do Baixada de la Gloria.

Baixada de la Gloria to strome podejście z wieloma schodami gdzie, na szczęście, na najtrudniejszych odcinkach znajdują się ruchome schody. Nie wyobrażam sobie jak mieszkańcy Barcelony mogą wychodzić po tych schodach codziennie?! Mieszkam tutaj od prawie trzech tygodni i za każdym razem, gdy wchodzę pod górkę muszę się zatrzymywać, żeby złapać oddech!

Po drodze znajdziecie kilka sklepów z pamiątkami oraz z jedzeniem i piciem. Przy każdym z nich są ustawione znaki informujące, że są to ostatnie miejsca, w których możecie zakupić coś do picia. Gdybyście przypadkiem nie wiedzieli, po wejściu do parku nie ma możliwości zakupienia niczego do picia albo jedzenie. Warto jednak wspomnieć, że kupowanie w tych sklepach może was kosztować sporo pieniędzy. Najlepiej jeśli przygotujecie coś do picia i jedzenia w domu.

Pomimo tego, że używałam ruchomych schodów, wejście na samą górę zajęło mi prawie pół godziny. Na stronie internetowej znajdziecie informację, że wejście zajmuje piętnaście minuty. Jasne... o ile posiadacie super-moce.

Warto wspomnieć, że droga do parku jest bardzo dobrze oznaczona. Przynajmniej ta, którą szłam ja, ale zakładam, że pozostałe dwie również, jako że jest to bardzo znany park.

Strefa turystyczna parku

Gdy tylko weszłam do parku moje pierwsze pytanie brzmiało: Skąd mogę oglądać wszystkie widoki? Ponieważ jedyne, co mogłam zobaczyć to egzotyczne rośliny i nic poza tym.

Jednak, gdy tylko odwróciłam się na prawo, zdałam sobie sprawę, że jest to jeden z najpiękniejszych widoków na Barcelonę jaki kiedykolwiek widziałam. Widok ze wzgórza Montjuic nie jest aż tak niesamowity jak ten z parku!

Od razu pożałowałam, że nie wydrukowałam wcześniej mapy parku. Oczywiście wszystko jest oznaczone i napisane gdzie iść, jednak wolałabym mieć własną mapę. Przynajmniej w ten sposób mogłabym się lepiej odnaleźć. Dlatego zdecydowałam się po prostu chodzić dookoła parku.

Oczywiście, nie byłaby to Barcelona, gdyby nie było wzniesień, dlatego chodzenie pod górkę zajęło mi sporo czasu. Na szczęście nie było aż tak stromo, dlatego udało mi się zwiedzić wszystko bez potrzeby zatrzymywania się.

Na samej górze widoki były nawet jeszcze lepsze. Ku mojemy zdziwieniu, drzewa nie zasłaniały najpiękniejszej części widoku! Na dodatek, było niesamowite ile budynków byłam w stanie rozpoznać patrząc z góry. Przez chwilę poczułam się jak prawdziwy mieszkaniec Barcelony!

Następnie postanowiłam kontynuować moją wycieczkę po parku. Tym razem wybrałam ścieżkę, która schodziła na dół, w ten sposób moje nogi mogły trochę odpocząć. Po kilukset metrach dotarłam do strefy piknikowej, gdzie niektórzy ludzie obchodzili swoje urodziny. Tam zobaczyłam bramę, która wygląda jak kolejne wejście do parku oraz górę Tibidabo, która wydawała się być dużo bliżej niż myślałam.

Dwóch muzyków pogrywało na skrzypcach oraz na perkusji. Potem widziałam jeszcze jednego zaraz przy wejściu. Muszę przyznać, że Barcelona może się pochwalić wieloma bardzo dobrymi grajkami ulicznymi. Zawsze jest mi trochę głupio, gdy nie mogę się zatrzymać, żeby ich chwilę posłuchać.

Po prawie strony strefy piknikowej udało mi się dostrzeć trochę wolnego miejsca, dlatego zdecydowałam się tam podejść. Byłam bardzo zdziwiona, gdy nagle odkryłam część parku z zabytkami! Nie zamierzałam dojść aż tak daleko, ale skoro byłam tylko kilkaset metrów od nich stwierdziłam, że warto by je zobaczyć i sprawdzić dokąd mogę dojść. Przed pójściem do parku myślałam, że wszystkie zabytki znajdują się przynajmniej godzinę drogi od parku. Byłam mile zaskoczona, gdy okazało się, że się myliłam.

Ucieszyło mnie, gdy zobaczyłam, że ścieżka do zabytków była prosta, ale nagle zobaczyłam kolejne wzgórze. Na szczęście nie było ono tak strome i na dodatek po wejściu na samą górę zostało mi to wynagrodzone przepięknym widokiem na wszystkie zabytki oraz na miasto. Musiałam się zatrzymać na kilka minut, żeby móc się nasycić widokami. Możliwe, że spędziłam tam ponad piętnaście minut, ale w tym momencie nie miało to znaczenia.

Niestety, jedna rzecz zaczęła mnie bardzo irytować, dlatego stwierdziłam, że pora iść dalej. W parku napotkacie się na wiele osób sprzedających wodę za jeden euro, którzy krzyczą na cały głos, żeby wszyscy ich usłyszeli. A więc, był tam jeden chłopak, który za każdym razem, gdy przechodził obok mnie (po kolejnym razie przestałam liczyć ile razy) zachowywał się jak gdyby co dopiero mnie zobaczył, więc podchodził i krzyczał: woda, jeden euro! Tak jakbym go wcześniej nie słyszała... Poza tym, gdybym chciała kupić wodę sama bym do niego podeszła, a jako że zachowywał się dosyć głośno nie trudno było go usłyszeć.

Dlatego właśnie postanowiłam ruszyć dalej. Po kilku metrach zauważyłam schody, które, jak się domyślałam, mogły prowadzić do strefy z zabytkami. I miałam rację. Byłam zaskoczona ile można zobaczyć z tego miejsca. Jestem przekonana, że jeśli stoisz w samym sercu zabytków widoki są jeszcze piękniejsze, jednakże jak na moje wymagania widok z góry zupełnie na dzisiaj mi wystarczył.

Kolejka do wejście do strefy z zabytkami nie była aż tak długa jak myślałam, ale wystarczająco długa, żeby nie czekać. Na dodatek, gdyby potem okazało się, że nie mogę kupić biletu wstępu, byłaby to strata czasu. I jeśli zastanawiacie się, czy jest możliwe prześliznąć się do środka bez płacenia siedmiu euro za wejście, zapewniam was, że jeśli chcecie spróbować będziecie potrzebowali pelerynkę niewidkę. Miejsce jest wypełnione pracownikami parku, którzy pilnują każdego wejścia, dlatego będziecie potrzebowali bilet wstępu.

W końcu, po tym jak pochodziłam jeszcze trochę po parku, zdecydowałam się wrócić. Na początku trochę się przestraszyłam, że nie znajdę drogi powrotnej, ale okazało się to prostsze niż myślałam. Obawiałam się, że nagle znajdę się na drugim końcu parku i nie zdołam się z niego wydostać zanim się ściemni, ale na szczęście udało mi się. Co lepsze, udało mi się przeżyć te okropne schody bez jakichkolwiek kontuzji. Fakt faktem, teraz jak to piszę czuję, że moje uda wciąż mnie bolą, ale było warto!

Artystyczne podsumowanie

Jak możecie sobie wyobrazić, przed pójściem do Parku Güell przeglądnęłam wiele przewodników i artykułów, jednak wygląd parku różni się bardzo od tego, który sobie wyobrażałam. W dobrym tego słowa znaczeniu. Wiele osób w Barcelonie twierdzi, że Park Güell powinien być uważany za muzeum i, osobiście, się z tym zgadzam! Wspominałam już, że Gaudi był geniuszem? Jeśli nie, to teraz już wiecie. Tak czy owak, powinniście zobaczyć Park Güell na własne oczy, chociażby, żeby się upewnić, że nie kłamię.

Park Güell jest zdecydowanie jedną z głównych atrakcji w Barcelonie. Zanim tam pojechałam, widziałam tylko pozytywne opinie, co więcej, wszyscy byli po prostu nim zachwyceni. Możliwe, że to właśnie z tego powodu byłam potem raczej zawiedziona...

Dostaliśmy się tam ze stacji metra "Vallcarca", wjeżdżając ruchomymi schodami. Było to dosyć niesamowite przeżycie. Wydaje mi się, że nigdy nie widziałam ruchomym schodów po środku ulicy!

Sam park w sobie (tzn. zielona część, do której możecie wejść bez kupowania biletu, ale gdzie możecie zobaczyć dzieła Gaudiego i piękną panoramę miasta) byłby bardzo fajny, gdyby nie tylu turystów... Ale jest. Trudno jest nacieszyć się parkiem. Lepiej, jeśli będziecie na niego patrzeć jak na zwykłą atrakcję turystyczną, prawie jak muzeum. Jeżeli spojrzycie na to w ten sposób, bardzo wam się spodoba. Ale nie oczekujcie niczego innego!

Znajduje się tam również część z zabytkami, do której musicie kupić bilet wstępu. W sezonie jest niemożliwe kupić bilet i od razu wejść, bilety można kupić jedynie 2-3 godziny wcześniej. Oczywiście, problem ten można rozwiązać kupując je przez internet i w ten sposób zaoszczędzić 1 euro. Cena za część zabytkową to 7-8 euro, co według mnie jest za dużo jak na "park", który nie był zaprojektowany jako muzeum ani nic takiego.

Oczywiście, jeśli waszym marzeniem jest zobaczyć Kameleona Gaudiego, to wtedy musicie tam pójść, na pewno nie pożałujecie. Poza tym, muszę przyznać, że całe to miejsce z dziełami Gaudiego jest bardzo ładne i poleciłabym je, gdyby nie trzeba było płacić, ale wydaje mi się, że jeśli odwiedzicie jedynie "darmową część" parku, jest to już wystarczające przeżycie, a za 8 euro wolę zjeść dobrą paellę :)

Niewątpliwie, Antoni Gaudí odcisnął piętno na najczęściej odwiedzanym przez turystów mieście w Europie, Barcelonie.

Po zwiedzeniu Sagrada Família, spacer po Park Güell jest obowiązkowy. Wiedziałam wcześniej trochę o tym miejscu, ale nigdy nie sądziłam, że mogą przenieść się na dwie godziny do bajkowego świata, ponieważ tak właśnie określam teraz piękny Park Güell.

Nazwa parku ma związek z zamożnym przedsiębiorcą, hrabią Güell, który chciał zbudować dzielnicę mieszkalną z ogrodem w stylu angielskim dla katalońskiej burżuazji.

Zamiast dzielnicy górującej nad miastem, powstało miejsce, które Gaudí przekształcił w cud nazwany Park Güell.

Park budowany w latach 1900-1914, w 1984 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO i jest on świadectwem twórczej naiwności znanego architekta. Powierzchnia parku to 17, 8 hektara, można go zwiedzić w 2 godziny zachwycając się pomysłem Gaudiego, nie da się w tym czasie jednak wszystkiego zobaczyć, wystarczy jednak by nacieszyć się krajobrazem tak różnym od tego jaki możemy podziwiać w innych parkach.

Podobnie jak w innych swoich dziełach, Gaudi, tak i tu zwrócił się ku przyrodzie. W centralnym miejscu będącym symbolem Parku znajduję się rzeźba przedstawiająca dużą salamandrę, wykonaną z mozaiki. Ta mozaikowa technika łącząca ceramiczne i gliniane odłamki nazywana jest Trencadis i została użyta także przy budowie innych elementów w Parku. Tak jak ławka odbijająca światło słoneczne, na której w razie zmęczenia możesz odpocząć robiąc zdjęcia i podziwiając zachwycającą panoramę miasta.

Wchodząc do parku zobaczyć można piernikowy domek, a kilka minut później kolejny, taki sam jak z bajki o Jasiu i Małgosi. Dalej znajduje się La Torre Rosa, dom, w którym Antoni Gaudí mieszkał w latach 1906 - 1925, jest różowy jak donat. Alejki otoczone są przez palmy, w których papugi tworzą swoje gniazda.

Do przedstawienia fauny i flory Gaudí użył kamieni. Kamienne korytarze różnych rozmiarów przypominają jaskinie, w których z sufitów zwisają kamienne stalaktyty. Kamienne kolumny podobne są do pieni drzew, a po kamiennych schodach można dotrzeć na szczyt parku, by podziwiać kolejny piękny widok. Wbrew pozorom kamień nie sprawia tu wrażenia martwego, zimnego materiału, a fantastycznego świata, w którym za chwilę spotkać można bajkowe postacie.

Drewno i kamienie w Parku Güell mają dziwaczne kształty, a turyści go odwiedzający pochodzą z całego świata.

Niewielkie orkiestry pojawiające się w parku dają dodatkową przyjemność. Widziałam grupę, która przy akompaniamencie muzycznym prezentowała różnego rodzaju akrobacje. Śpiew ptaków, ukrytych w palmowych gałęziach, dodaje wiele do scenerii tego miejsca.

Wierzę, że wspaniały Gaudí chciał odtworzyć magiczny świat, czerpiąc inspirację z natury. Wyszło z tego prawdziwe dzieło sztuki.

Barcelona jest uroczym miejscem do odwiedzenia. Możesz zgubić się i nie mieć nic przeciwko temu, opalać się na pięknej plaży, podziwiać historyczne artefakty i sztukę w galeriach, a także sztukę uliczną i jeśli chciałbyś mieć to wszystko, Park Gaudiego oferuje doskonały widok na całą Barcelonę! Polecam!

"Parc Güell" jest to park zaprojektowany przez Antonio Gaudíego, znanego w Barcelonie architekta, który słynie również z projektów innych budowli tj. Sagrada Família czy la casa Batlló...

Parc Güell inspirowany jest naturą i zwierzętami, jest piękny, panuje tam wspaniała atmosfera i jest świetnym miejscem do spędzenia udanego popołudnia. Wejściówka kosztuje 7€, ale zdecydowanie warto! Jeśli jesteś w Barcelonie, po prostu musisz go zobaczyć, jest bardzo duży oraz inny od pozostałych budowli słynnego architekta i to właśnie sprawia, że styl Gaudíego jest tak unikalny!

Park Güell jest prawdopodobnie jednym z najpopularniejszych miejsc w Barcelonie. To jedno z arcydzieł Antonio Gaudiego, który pozostawił ślad po sobie w wielu częściach miasta. Park usytuowany jest na wzgórzu Carmel, w dzielnicy Gràcia. Park został wybudowany pomiędzy 1900 a 1912 rokiem i jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Park Güell jest znany jako najczęściej uczęszczana atrakcja turystyczna i dzisiaj chcę opowiedzieć Wam o wyjątkowym sposobie korzystania z parku, innym niż sposób, w jaki robią to normalni turyści.

Dla mnie, park jest świetną kombinacją naturalnego parku i wyjątkowej architektury legendarnego Gaudiego. Zwłaszcza tył parku jest "normalnym parkiem", z drzewami, kwiatami i kamieniami, które prowadzą przez park. Po wejściu możecie bezpośrednio zanurkować w sztuce Gaudiego. Dwa budynki w typowym dla niego stylu, dają przedsmak tego, co czeka na Was dalej. Park zawiera mnóstwo cudownych i kolorowych kamiennych elementów prac Gaudiego. Zaraz na początku znajdziecie jedno z jego dzieł: Fontannę Salamandrę. Jest zrobiona z różnokolorowych mozaiek i jest popularnym motywem fotograficznym dla turystów. Koło fontanny możecie znaleźć jeszcze piękniejszą mozaikę, fascynujący budynek z wysokimi filarami. Na dachu tego budynku znajduje się najwyższy punkt parku. Jest to duży taras, który jest osobiście moim punktem kulminacyjnym w Parku Güell. Wspomniany plac jest dość duży i charakteryzuje go słynna mozaikowa ławka, która aż się prosi, by na niej posiedzieć i cieszyć się niesamowitym widokiem na park i Barcelonę. Obok innych licznych łuków, ścian i posągów Gaudiego, znajduje się także mały domek, gdzie sam Gaudi przez chwilę żył, również on może być odwiedzany.

Negatywną stroną Parku Güell jest zdecydowanie zbyt duża ilość turystów, których spotkacie tam każdego miesiąca w roku. Jeśli chcecie odwiedzić park podczas zwykłego popołudnia i nie zrobicie wcześniejszej rezerwacji, musicie liczyć się z czekaniem nawet do kilku godzin, ponieważ wpuszczają tylko określoną liczbę turystów. Wejściówka na taras kosztuje 7€, która w mojej opinii jest całkiem droga, by zaledwie dostać się na taras, dzielić ławkę z mnóstwem innych turystów, z których każdy próbuje zrobić zdjęcie owej ławki i miasta.

To co robiłem podczas odwiedzania Parku Güell, jest wskazówką dla prawdziwie wtajemniczonych i drogą do spędzenia czasu w tym pięknym miejscu znacznie lepiej, niż prawdopodobnie 99% ludzi. Poszedłem tam wczesnym rankiem w październiku zanim wzeszło słońce. Ponieważ przed 8, kiedy park nie jest jeszcze oficjalnie otwarty, możecie już dostać się do środka (weszliśmy tylnym wejściem) i nie musicie płacić nawet najmniejszego centa za wejście. Dwie kolejne korzyści tak wczesnej pobudki i wspinaczki na wzgórze w ciemności są takie, że macie cały park praktycznie dla siebie, a po drugie możecie zobaczyć niesamowity wschód słońca! Kiedy tam byliśmy, nie było nikogo innego jak mnie i dwójki moich przyjaciół, i może dwóch lub trzech innych ludzi, którzy także wstali by zrobić zdjęcia wschodu słońca nad miastem. To naprawdę dziwny widok, kiedy widzi się wielki taras całkowicie pusty, widok, którego nigdy nie otrzymacie podczas normalnego dnia, żadnego dnia w roku, i którego prawdopodobnie nie widzieliście nigdy na zdjęciach. Następnie słońce zaczyna wschodzić, dając nam najpiękniejsze rozpoczęcie dnia w Barcelonie. To był naprawdę niesamowity widok: park, widok miasta na tle nieba, w tle może i nad nim wschodzące słońce. Także siedzieliśmy tam zupełnie sami na ławce Gaudiego, jedząc nasze śniadanie, patrząc z góry na Park Güell i całą Barcelonę - bezcenny moment! Naprawdę nie pamiętam przyjemniejszego poranka w Barcelonie! Kiedy słońce było już w połowie swojej drogi na szczyt nieba, pierwsi turyści powoli zaczęli wchodzić na taras i mieliśmy jeszcze trochę czasu by cieszyć się parkiem w spokoju.

Dla mnie ten park jest niezwykle piękny w każdym detalu i tak bardzo kolorowy, zwłaszcza ławka w kształcie fali, znajdująca się na tarasie, jest prawdziwym dziełem sztuki, która zawsze jest wolna o poranku. Prawdopodonie chłodziłbym tam każdego dnia! Jednak masy turystów trzymają mnie od tak częstego odwiedzania parku. Z drugiej strony, jeśli jesteście pierwszy raz w Barcelonie, nie zwiedzicie Parku Güell. I jeśli macie odwagę, by wstać tak rano, naprawdę polecam Wam to zrobić, ponieważ jest to zupełnie inne doświadczenie, być tam samemu w ciszy i spokoju. I dodatkowo zobaczyć niezapomniany wschód słońca z najpiękniejszej ławki w Barcelonie.

Jak powstał Park Güell?

Park Güell został zaprojektowany przez znanego artystę, Gaudiego, pod koniec XIX wieku. Historia głosi, że jego dobry przyjaciel i mecenas, Eusebi Güell, zamówił u architekta projekt tego bajecznego miasta-ogrodu. Na miejsce wybudowania parku wybrano wzgórze, z którego można było podziwiać całą Barcelonę. Budowa parku trwała z przerwami 14 lat (konstruowano go od 1900-1914 roku). Niektóre dzieła na terenie parku są autorstwem artysty Jujola, ponieważ Gaudi nie był w stanie ukończyć budowy parku (był zbyt zajęty projektem bazyliki). Park Güell słynie z niezwykłej i oryginalnej architektury. Bez wątpienia, jest to największa atrakcja Barcelony, a ja osobiście uwielbiam to miejsce! W 1984 roku Park Güell został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. Uważam, że to miejsce w pełni zasłużyło na ten tytuł, bo jego architektura jest naprawdę magiczna. Widać, że architekt posiadała niezwykłe natchnienie i bujną wyobraźnię.

Bajkowa architektura

W parku znajduje się wiele kolorowych mozaik, figurek różnych postaci i stworzeń z mitów (np. smoki, jaszczurki, węże). Tuż obok schodów prowadzących do pawilonu, możecie dostrzec figurkę salamandry wraz z flagą katalońską. Na samej górze parku znajduje się najciekawsze miejsce, z którego możecie podziwiać niesamowitą panoramę miasta – Gran Placa Circular (Wielki Okrągły Plac). Możecie tu dostrzec oryginalne ławki pokryte kolorowymi mozaikami. To tutaj znajduje się najdłuższa ławka świata, bo mierzy aż 152 metry! To właśnie ona stanowi niewątpiliwie najważniejszą atrakcję całego parku. Zauważyłam, że to miejsce jest najczęściej oblegane przez turystów robiących sobie zdjęcia z bajkowymi budynkami parku oraz widokiem na całą Barcelonę.

Dom Gaudiego (Casa-Museu Gaudi)

Poniżej wielkiego tarasu z najdłuższą ławką pokrytą mozaikami, znajduje się bajeczny dom, w którym przez jakiś czas mieszkał Gaudi (dom widzicie na zdjęciu poniżej). Aktualnie możecie tam podziwiać oryginalne meble zaprojektowane przez tego artystę, a także jego plany i szklice. Dom ma niezwykły kształt pasujący do innych budowli parku, a na samej górze postawiono prześliczną wieżyczkę. Bardzo podoba mi się jego pastelowy kolor, który kontrastuje z ciemnozieloną, błyszczącą dachówką.

Park Güell jest otoczony przez kamienny mur, który posiada siedem bram. Mur pokryty jest przepiękną, kolorową mozaiką, jak zresztą większość obiektów w tym parku. Widnieją na nim dwa medaliony z napisem "Park Güell". Wejścia do parku strzegą dwa budynki o nietuzinkowym wyglądzie, które przypominają baśniowe domy. Kiedy ujrzałam wejście do parku, od razu mi się tam spodobało i poczułam się, jakbym przeniosła się do fantastycznego świata. Tuż przy wejściu znajduje się fantastyczny smok, także pokryty mozaiką, wykonaną z potłuczonych ceramicznych płytek. Schody znajdujące się tuż przy tym posągu, prowadzą do Sali Stu Kolumn, której dach ozdobiony jest kawałkami talerzy, kieliszków, szkła i porcelany. To właśnie nad tą salą znajdziecie Wielki Okrągły Plac, o którym wspominałam wyżej.

Nie zapomnijcie o tym, że oprócz fantastycznej i przepięknej architektury, w parku znajdziecie wiele ciekawych, zielonych miejsc, które również zasługują na uwagę. Zwiedzając Park Güell możecie odpocząć na pobliskiej ławeczce w dzieniu drzew. Park jest dość duży i aby dostać się na jego szczyt trzeba przejść około 10-15 minut pieszo. Dostrzegłam tam wiele ładnych i klimatycznych zakątków. Wstęp do jednej części parku jest bezpłatny, ale żeby udać się na Wielki Okrągły Plac z ławkami i ślicznym widokiem, należy kupić bilet, który kosztuje około 7-8 euro. Pamiętajcie także, że bilety trzeba kupować z kilkugodzinnym wyprzedzeniem, bo kolejka jest dość długa. Jeśli nie kupicie biletów wcześniej, musicie czekać na waszą kolej około 3-4 godziny, w zależności od tego ile zostało wolnych miejsc na daną godzinę. Gorąco zachęcam Was do zaopatrzenia się w bilety na oficjalnej stronie Parku Güell (tutaj). Najlepszą porą na odwiedzenie parku jest późne popołudnie oraz wieczór, słońce znajduje się już niżej, jest znacznie chłodniej a niebo wygląda jeszcze lepiej. Jest to najlepsza pora do robienia zdjęć. Aby dostać się pod Park Güell, najlepiej wziąć autobus miejski numer 24 z Placa de Catalunya lub numer 92 z Hospital de Sant Pau. Możecie też wziąc metro linii L3 a następnie dojść pieszo pod park idąc prosto od głównej ulicy. Ja pod sam park doszłam pieszo, idąc od mojego hotelu, ale droga była dość męcząca, bo ciągle wiodła pod górę.