Wieża Eiffla

Wieża Eiffla pozostaje najbardziej efektowną, spektakularną, kolosalną i najczęściej odwiedzaną atrakcją turystyczną w Paryżu i w Europie. Ponad 7 milionów ludzi odwiedza tę kultową wieżę co roku, zgodnie z oficjalną stroną atrakcji. Od momentu otwarcia w 1889 roku, 250 milionów ludzi z całego świata cieszyło się tym, co ma do zaoferowania Wieża Eiffla. Niewątpliwie największą atrakcją wieży są cudowne i niezapomniane widoki na panoramę Paryża, które nam zapewnia. Zarówno w dzień, jak i w nocy „Miasto Świateł" ekscytuje i wprawia w zdumienie wszystkich, którzy patrzą na którekolwiek z trzech pięter wieży. Z jednej strony rozciągają się Pola Marsowe, gdzie na Boże Narodzenie jest ustawiony jarmark bożonarodzeniowy, z którego można podziwiać imponujące wymiary atrakcji, a po drugiej stronie widzimy Sekwanę oraz Trocadéro, ulubiony obszar paryżan i turystów, którzy chcą wziąć dzień wolny i odpocząć - położyć się na trawie, żeby zjeść naleśnika i podziwiać wyjątkowe piękno Żelaznej Damy.

Na trzech poziomach wieży znajdują się dwie restauracje, kilka bufetów, sala bankietowa, bar z szampanem i wiele sklepów z pamiątkami.

Wieża jest otwarta dla turystów 365 dni w roku, z godzinami zwiedzania różniącym się w zależności od sezonu. Od czerwca do września pozostaje otwarta aż do północy. Ceny różnią się, ale goście mogą spodziewać się cen od 10€ do 14, 50€ za osobę, aby uzyskać dostęp do trzech wind i schodów z 704 stopniami. Bilety dostępne są na stronie internetowej wieży lub w kasach u jej podnóża.

Historia Wieży Eiffla

W 1889 roku, na Wystawie Światowej ku upamiętnieniu setnej rocznicy Rewolucji Francuskiej, Dziennik Urzędowy ogłosił konkurs. Jego założeniem było „zbadanie możliwości wzniesienia żelaznej wieży na Polach Marsowych o kwadratowej podstawie o szerokości 125 metrów i wysokości 300 metrów”. Spośród 107 propozycji wybrane zostały projekty inżynierów Gustava Eiffla, Maurice Koechlin i Emile Nouguier i architekta Stephena Sauvestre.

Pierwsze prace wykopaliskowe rozpoczęły się 28 stycznia 1887 roku. 31 marca 1889 roku wieża została ukończona w rekordowym czasie: w 2 lata, 2 miesiące i 5 dni i została okrzyknięta prawdziwym wyczynem technicznym.

Projekt budowy 300-metrowej wieży był początkiem części przygotowań do Światowych Targów w 1889 roku.

Emile Nouguier i Maurice Koechlin, dwaj operatorzy maszyn w firmie Eiffla, wpadli na pomysł zbudowania bardzo wysokiej wieży w czerwcu 1884 roku. Zaprojektowali ogromną wieżę, która miała się składać z czterech kolumn zrobionych ze stalowych belek, oddzielonych u podstawy i połączonych na górze większą ilością metalowych belek, ułożonych w równych odstępach. W tym czasie firma doskonale opanowała zasadę budowy podpór mostowych. Projekt wieży był śmiałym rozszerzeniem tej zasady na wysokość 300 metrów. W dniu 18 września 1884 roku, Eiffel zarejestrował patent „na nową konfigurację, która pozwala na budowę metalowych podpór i wież o wysokości przekraczającej 300 metrów”.

Aby projekt stał się bardziej akceptowalny dla opinii publicznej, Nouguier i Koechlin zatrudnili architekta Stephena Sauvestre'a do pracy nad prezencją i wyglądem projektu.

Sauvestre zaproponował cokoły, aby pokryć nogi kolumny, monumentalne łuki łączące kolumny z pierwszym poziomem, duże sale ze szklanymi ścianami na każdym poziomie, wzorując się na kształcie żarówki w górnych partiach wieży oraz inne elementy do dekoracji całej konstrukcji. Projekt został uproszczony, ale pewne elementy takie jak duże łuki u postaw wieży zostały utrzymane, co częściowo nadaje wieży jej charakterystyczny wygląd.

Wszystkie elementy, które miały stanowić strukturę wieży, zostały przygotowane w fabryce Eiffla w Levallois-Perret na obrzeżach Paryża. Każdy z 18 000 użytych elementów został zaprojektowany i obliczony osobno, z dokładnością co do jednej dziesiątej milimetra. Zespół budowniczych, którzy pracowali przy dużych projektach wiaduktów metalowych, był odpowiedzialny za od 150 do 300 pracowników, którzy byli częścią zespołu montażowego tej gigantycznej budowli.

Wszystkie metalowe części wieży są połączone nitami, wyrafinowaną metodą wykorzystywaną przy konstrukcji w czasie budowy wieży.

Najpierw części są montowane w fabryce za pomocą śrub, które należy wymieniać pojedynczo nitami. Do zmontowania każdego nitu potrzebny był czteroosobowy zespół: jedna osoba do ogrzewania części, druga do utrzymania jej w miejscu, trzecia do kształtowania zakończenia i czwarta do zainstalowania części na stałe.

Na Sekwanie budowniczy używali metalowych skrzyń, do których wtryskiwano sprężone powietrze, aby mogli pracować poniżej poziomu wody.

Wieża została zmontowana przy użyciu drewnianych rusztowań i małych żurawi parowych zamontowanych na samej wieży.

Pierwszy poziom został zmontowany dzięki wykorzystaniu dwunastu tymczasowych rusztowań z drewna o wysokości 30 metrów i czterech rusztowań, każde większe niż 40 metrów.

7 grudnia 1887 roku zakończono łączenie wielkich belek z pierwszym poziomem. Części były transportowane przez żurawie parowe.

Zbudowanie fundamentów zajęło pięć miesięcy, a ukończenie montażu metalowych części wieży zajęło 21 miesięcy.

Biorąc pod uwagę, że w tym okresie dostępne były tylko podstawowe sposoby montażu, można to uznać za rekordową prędkość. Montaż wieży był „cudem precyzji", jak zgodnie ujęli to w prasie wszyscy dziennikarze w tamtych czasach. Prace budowlane rozpoczęły się w styczniu 1887 roku i zakończyły się 31 marca 1889 roku. Na wąskiej platformie na szczycie wieży Eiffel otrzymał Order Narodowy Legii Honorowej.

Ciekawostki

• Gustave Eiffel użył kutego żelaza do budowy wieży, aby pokazać, że metal może być tak silny jak kamień, będąc przy tym lżejszym materiałem.
• Budowa wieży Eiffla kosztowała 7 799 401, 31 franków, francuskiej waluty używanej w tym okresie.
• Wieża Eiffla ma 324 metry wysokości, wliczając w to antenę na górze. Bez anteny mierzy 300 metrów.
• Była to najwyższa konstrukcja wykonana przez człowieka do czasu budowy budynku Chryslera w Nowym Jorku w 1930 roku.
• Wieża Eiffla waży 10 000 ton.
• Na wieży znajduje się 5 milionów świateł.
• Francuzi nadali jej przydomek „La Dame de Fer”, co oznacza „Żelazną Damę”.
• Pierwsza platforma znajduje się 190 metrów nad ziemią; druga platforma ma 376 stóp, a trzecia platforma ma prawie 900 stóp.
• Wieża Eiffla ma 108 pięter, jednak turyści mogą wchodzić po schodach tylko do pierwszej platformy. Istnieją dwie windy.
• Winda w ciągu roku przemierza łącznie 103 000 km.
• Kilka dni po otwarciu wieży, Eiffel zainstalował laboratorium meteorologiczne na trzecim piętrze, zapraszając naukowców do wykorzystania laboratorium do swoich badań.
• Francuska armia podczas I Wojny Światowej wykorzystała wieżę do bezprzewodowego komunikowania się ze statkami na Oceanie Atlantyckim.
• Wieża ma ponad 120 anten, transmitujących sygnały radiowe i telewizyjne w całej stolicy Paryża, a nawet na jej obrzeżach.

Kim był Gustave Eiffel?

Gustave Eiffel, po światowym sukcesie swojego dzieła, powiedział: „Powinienem być zazdrosny o wieżę, ponieważ jest o wiele bardziej znana ode mnie. " Zabawna obserwacja była jednocześnie bardzo prawdziwa. Pomimo długiej i owocnej kariery, Eiffel w ciągu swojego życia był prawie nieznany poza kręgami inżynieryjnymi.

Urodzony 15 grudnia 1832 roku w Dijon we Francji, Alexandre Gustave Eiffel stał się inżynierem w czasach, gdy osoby, które pracowały tym zawodzie, były powszechnie uważane za ignorantów i osoby niewykształcone. Eiffel nie pasował jednak do tego opisu. Był wielkim wielbicielem literatury klasycznej, z obszerną biblioteką oprawionych w skórę książek, dzieł między innymi Voltaire'a, Zoli, Victora Hugo i innych. Opublikował 31 książek i traktatów dokumentujących jego liczne projekty i eksperymenty, które przeprowadził za życia. W latach 80. otrzymał wyróżnienia i nagrody od rządów z całego świata.

Wyrafinowanie i elegancja Eiffla nie było zaskakujące, biorąc pod uwagę jego pochodzenie. Rodzina ojca Eiffla zbudowała bardzo udany biznes gobelinowy we Francji, który zapewnił dobre życie kilku pokoleniom. W XVIII wieku tkacze, którzy jednocześnie byli kupcami, uważali się za członków elity handlowej, dlatego pochodzenie Eiffla było interesującą kombinacją burżuazji i rzemieślników. Ojciec Eiffla położył kres rodzinnej dynastii, odmawiając zajmowania się dalej rodzinnym interesem i uciekając w wieku 16 lat do wojska. Chociaż był szanowanym żołnierzem, który służył pod przywództwem Napoleona Bonaparte, ojciec Eiffla nie uzyskałby tak dobrego statusu w społeczeństwie, gdyby nie poślubił w Dijon córki zamożnego kupca drewna.

Matka Eiffla była bardzo inteligentną kobietą ze smykałką do interesów. Była odpowiedzialna nie tylko za wczesną edukację Eiffla, ale także podjęła się prowadzenia bardzo udanego biznesu w przemyśle węglowym, a także firmy transportowej i dostawczej. Później matka Eiffla pomagała mu również rozpocząć własną działalność. Eiffel zawsze był bardzo przywiązany do swojej matki.

Pomimo sukcesu w biznesie, rodzice Eiffla uważali się za nowych zamożnych w XIX-wiecznej Francji, co później utrudniło Eifflowi próby zawarcia małżeństwa w Bordeaux. Kiedy pani Grangent odmówiła mu ręki córki z powodu różnej pozycji społecznej obu rodzin, Eiffel był w szoku.

Eiffel poślubił Marie Guadelet, wnuczkę kelnerki Edouarda Régneau, w 1862 roku. Mieli pięcioro dzieci i byli małżeństwem przez piętnaście lat, aż Marie zachorowała na zapalenie płuc i zmarła w 1887 roku. Eiffel spędził kolejne 36 lat jako wdowiec, nie żeniąc się ponownie.

W młodości najsilniejszymi wpływami w życiu Eiffla byli jego wujek Jean-Baptiste Mollerat, odnoszący sukcesy chemik, który wynalazł proces destylacji octu drzewnego oraz miejscowy farmaceuta Michel Perret. Obaj mężczyźni spędzili dużo czasu z Eiffelem, zaczepiając mu rozległą wiedzę w różnych dziedzinach, takich jak górnictwo, chemia, religia i filozofia.

Jednak polityczne ideologie wuja Mollerata spowodowały rozłam w rodzinie, który zmienił bieg życia Eiffla. W szkole Eiffel był niezwykle ciekawym dzieckiem, ale nie był jednym z najbardziej uważnych uczniów. Podczas nauki w Royal Lyceum chłopiec nudził się i uważał, że zajęcia są stratą czasu. Jego stopnie poprawiły się znacznie dzięki temu, że podobały mu się lekcje historii i literatury. Eiffel ukończył zarówno nauki humanistyczne, jak i ścisłe.

Następnie Eiffel uczęszczał do Sainte Barbé College w Paryżu w celu przygotowania się do egzaminów wstępnych do prestiżowej École Polytechnique. Eiffel kochał Paryż i spędzał cały wolny czas, spacerując wzdłuż Sekwany, oglądając sztuki teatralne i odwiedzając Luwr. Nie dostając się do Polytechnique, Eiffel poszedł do École Centrale et des Arts Manufacturing , liberalnej szkoły prywatnej, która stała się znana jako jedna z najlepszych szkół inżynieryjnych w Europie.

Eiffel planował pracować ze swoim wujkiem jako chemik przy przetwarzaniu octu w Dijon, jednak po pewnych nieporozumieniach i walkach między rodzicami a wujkiem, chłopiec nie mógł już przyjąć tej pracy i został zmuszony do obrania nowej drogi.

Nie mając perspektyw na zatrudnienie, Eiffel został ostatecznie zatrudniony przez firmę inżynieryjną kierowaną przez Charlesa Nepveu, urzędnika francuskiej firmy, która zajmowała się inżynierią lądową. Mimo że wkrótce potem firma zbankrutowała, Eiffel został zatrudniony jako szef badań w belgijskiej spółce, która później kupiła firmę.

W 1858 roku, w wieku 25 lat, Eiffel odniósł swój pierwszy wielki sukces. Został zatrudniony do nadzorowania budowy mostu żeliwnego o długości 1600 stóp, który przekraczał rzekę Garonnę w pobliżu miasta Bordeaux i powinien był zostać ukończony w ciągu zaledwie dwóch lat. Mając tak mało czasu na ukończenie projektu, Eiffel zainspirował się systemem pras hydraulicznych. Nie tylko zakończył projekt, ale dzięki swojej skuteczności zyskał reputację innowacyjnego i wydajnego inżyniera.

W 1864 roku osiadł w Paryżu i postanowił założyć własną firmę. Przez 20 lat całkowicie poświęcił się opracowaniu innowacyjnych metod, które pozwoliłyby mu zbudować kolosalną i innowacyjną budowlę.

Jednym z jego pierwszych dużych projektów, które zrealizował we własnej firmie, była budowa mostu Sioule, który znajduje się 262 m nad rzeką Sioule, co uczyniło go jednym z najwyższych mostów na świecie w tym czasie. W projekcie zostały wykorzystane trzy ważne innowacje, które później Eiffel zastosował w budowie Wieży Eiffla: użył kutego żelaza zamiast ciężkiego i kruchego żelaza, które było zwykle wykorzystywane do budowy mostów, ponieważ był to bardziej odporny i elastyczny materiał; krawędzie sprężyn, które zazwyczaj były kwadratowe lub prostokątne, zostały zakrzywione, aby stworzyć bardziej trwałą i stabilną podstawę; opracowany został system znany jako „rzut”, aby można było łatwiej podnosić poszczególne części mostu, jak na gigantycznej huśtawce.

Reputacja Eiffla nadal rosła wraz z listą jego projektów, jakprefabrykowanie mostów dla wojska, budowa słynnego domu towarowego Bon Marché w Paryżu, produkcja żelaznych ram dla katedry Notre-Dame i jego najwybitniejsze dzieło, przed wybudowaniem wieży: budowaStatui Wolności.

Stworzona przez rzeźbiarza Frédérica-Augusta Bartholdiego, Statua Wolności została zaprezentowana przez Francuzów jako znak dobrej woli i przyjaźni ze Stanami Zjednoczonymi na cześć Wystawy Stulecia w 1876 roku. Bartholdi zaprojektował 151 metrową figurę, nie wiedząc jak ją zbudować, aby ułatwić jej transport do Nowego Jorku. Ponadto nie wiedział, jakich materiałów użyć, aby figura wytrzymała silne wiatry na Oceanie Atlantyckim. W chwili zwątpienia przedstawił projekt Gustave'owi Eiffelowi, którego poprosił o pomoc w budowie posągu. Eiffel zbudował żelazny szkielet, na którym można było połączyć blachy i ustawić pionowe stalowe belki na granitowej podstawie posągu. W rezultacie powstał lżejszy, ale mocniejszy posąg, który był w stanie wytrzymać duże obciążenie i niesprzyjającą pogodę. Po raz kolejny Eiffel zademonstrował swoją zdolność do rozwiązywania najbardziej złożonych problemów technicznych, stosując innowacyjne techniki, których nikt wcześniej nie odważył się wypróbować.

W 1889 roku bogate doświadczenie i innowacyjne metody Eiffla doprowadziły do zbudowania jednego z najsłynniejszych zabytków na świecie: Wieży Eiffla u podnóża Pól Marsowych. Jednak pomimo starannego planowania trzech ambitnych projektów po wybudowaniu wieży (centralnej linii metropolitalnej w Paryżu, podwodnego mostu przez Kanał La Manche i obserwatorium na Mont-Blanc), największy sukces cenionego inżyniera był także ostatnią ważną konstrukcją, którą zbudował.

W 1887 roku firma Eiffla zaczęła projektować i budować opatentowane zamki, które miały być wykorzystane przy budowie Kanału Panamskiego, jednak niespełna rok później firma, która go zatrudniła, złożyła wniosek o zgłoszenie upadłości, a projekt został wstrzymany. Przez następnych pięć lat prowadzono dochodzenie w sprawie upadłości, które zakończyło się oszczędnością setek tysięcy franków francuskich inwestorów. Eiffel został oskarżony o defraudację i przez kilka lat wydał dużą część swoich pieniędzy i energii na walkę z oskarżeniami. Eiffel został ostatecznie uniewinniony od wszystkich oskarżeń, ale w 1893 roku zrezygnował z funkcji przewodniczącego zarządu swojej firmy, więc nie mógł wykonać wszystkich projektów, które miał zaplanowane.

W ciągu następnych 30 lat Eiffel żył i pracował w wieży, która nosi jego imię. Były to niewątpliwie najbardziej twórcze i satysfakcjonujące lata jego życia. Poświęcił się swoim innym hobby, do których nie miał czasu wrócić przez wiele lat: meteorologii, aerodynamice i telekomunikacji.

27 grudnia 1923 roku Gustave Eiffel zmarł w swoim domu w wieku 91 lat. Chociaż Eiffel był dumny ze swojej wieży, często czuł, że ogromna sława, którą zdobył stawiając budynek, przyćmiła resztę jego osiągnięć jako inżynier i badacz.

Eiffel nadanie swojego nazwiska rodowego wieży, przypisał aktowi dumy. Z czasem nazwa i budowla stały się jednością, a ludzie zaczęli zapominać o człowieku stojącym za tym arcydziełem, który pozostał w cieniu imponującej budowli.

Dlatego Wieża Eiffla, mimo że jest jego największym osiągnięciem, zawsze wiązała się dla niego z nieco mieszanym uczuciem. Dzisiaj uczniowie, wyznawcy i wielbiciele dzieł tego znanego architekta walczą o pamięć o Eiffelu, innowacyjnym człowieku, który dał ludzkości wiele budowli, które do dziś cieszą Francuzów i miliony turystów.

Legenda o Wieży Eiffla

Wśród wielu legend otaczających słynną budowle znajduje się jedna, która wydaje się szczególnie ciekawa i warta wspomnienia w tym poście. Legenda pochodzi ze sprawozdania z 1965 roku, zatytułowanego „Samobójstwo Wieży Eiffla”, które opowiada o niepokojącym facie, jak ludzie wykorzystują wieżę do popełnienia samobójstw, skacząc z wysokości w przepaść. Interesując się tę rosnącą i mroczną praktyką, znajdziemy historie osób, które cudem przeżyły upadek.

Najbardziej spektakularnym przypadkiem była siedemnastolatka o złamanym sercu, zidentyfikowana tylko jako Christiane, która wykonała skok z wieży w listopadzie 1964 roku. Dziewczyna przybyła do Paryża kilka miesięcy wcześniej z Normandii, marząc o karierze jako sprzedawca perfum, jednak daleko jej było do spełnienia marzeń, gdyż znalazła pracę jako służąca. W tym czasie spotkała młodego mężczyznę, w którym się zakochała i zaręczyła, ale na krótko przed ślubem chłopiec zerwał zaręczyny.

Według legendy tego samego dnia Christiane udała się na Wieżę Eiffla, wjechała windą na drugie piętro, ale barierka była zbyt wysoka, żeby ją przeskoczyć, więc została zmuszona zejść na pierwsze piętro. Po około półtorej godziny jeżdżenia w górę i w dół, przed oczyma wielu zdziwionych turystów, przeskoczyła przez barierkę i skoczyła w pustkę, lądując 182 metry niżej pod maską samochodu Renault Dauphine. Okazało się, że złamała tylko nogę, jako że samochód posłużył jej jako bufor i uratował jej życie dzięki temu, że uderzyła w jego dach. Legenda nie wspomina jednak nic o właścicielu pojazdu.

„Po skoku nic nie czułam” - powiedziała niedoszła samobójczyni.

Wiadomość, która jest prawdziwym zdarzeniem, stała się legendą w momencie, gdy dodano nieoczekiwany zwrot akcji. Mówi się, że młoda ocalała poślubiła właściciela samochodu, mimo że w prawdziwej wiadomości nic na ten temat nie wiadomo. Może to prawda, a może jest to tylko dodatek do prawdziwej historii, która nadaje jej aurę tajemnicy. Prawda na zawsze pozostanie ukryta za żelaznymi barierkami ogromnej budowli.