Notting Hill

Na samym początku XIX wieku, w 1800 roku, dzielnica Notting Hill nie miała do zaoferowania nic, oprócz magazynów z ceramiką firmy Piggeries. Nazwa głównej ulicy w dzielnicy, Portobello Road, pochodzi od Portobello, karaibskiego miasteczka Puerto Bello. Ulica nosi to imię, aby uczcić brytyjskiego kapitana, który był odpowiedzialny za przechwycenie tego karaibskiego portu.

Piękne białe tarasy, tak charakterystyczne dla zachodniej części Londynu, zaczęły pojawiać się w tej dzielnicy już w XIX wieku i są tu obecne do dziś. Jest to jedna z najbardziej popularnychwśród mieszkańców dzielnic mieszkalnych w Londynie. Jednak na przestrzeni lat ta sytuacja zmieniała się. Na początku XX wieku dzielnica znana była pod nazwą Notting Dale i była znana przede wszystkim z tego, że mieszkali tam przedstawiciele klasy robotniczej i cała dzielnica cierpiała z powodu problemów, które dotknęły cały Londyn: bezrobocia, przestępczości i przeludnienia.

W latach 50. XX wieku do miasta zaczęli przybywać imigranci z Indii Zachodnich, przez co sytuacja między nowymi mieszkańcami a białą ludnością była dość napięta. Nowi przybysze nie byli mile widziani w mieście i nie mieli wstępu do lokalnych pubów, więc zaczęli otwierać swoje własne bary i kluby, co nie było wówczas legalne. Z drugiej strony, niewielu właścicieli ziemskich zaakceptowało czarnych najemców. Właściciele pożądanych domów, tacy jak Peter Rachman szybko zauważyli okazję do zarobienia pieniędzy poprzez przepełnienie bardzo małych mieszkań dużą ilością lokatorów, pobierając przy tym horrendalne opłaty.

Z powodu tych problemów i nieustannej walki wśród mieszkańców dzielnicy, pewna Szwedka i jej chłopak, który był z Jamajki, postanowili rozpocząć gwałtowny bunt w sierpniu 1958 roku. Do buntu dołączyli również przechodnie. W ciągu trzech dni grupy młodzieży, którzy w większości byli reprezentantami subkultury „Teddy boys", wybijali na znak buntu szyby w pobliskich sklepach. Wszystko to było dodatkowo wspierane przez członków czarnej społeczności, zachęcanych do działania na kazaniach Oswalda Mosleya, byłego wojskowego i polityka, który był założycielem Brytyjskiego Związku Faszystów w 1932.

Obecnie dzielnica wróciła do swojego pierwotnego stanu, dzielnicy w centrum Londynu, niedaleko Hyde Parku, gdzie można odnaleźć troszkę spokoju, pomimo miejskiego zgiełku i gwaru, który tam nie dociera. Ponadto wiele z kolorowych domów jest bardzo pożądanychpośród znanych aktorów i artystów, którzy decydują się tu zamieszkać, aby znaleźć spokój i nie być prześladowanym przez paparazzi. Wyróżniają się tu również bardzo ciekawe, małe sklepy, gdzie sprzedaje się produkty vintage i które są bardzo artystyczne oraz zachwycają przechodniów i turystów.

Karnawał Notting Hill

Karnawał w Notting Hill odbywa się co roku w Londynie w ostatnim tygodniu sierpnia. Dzieje się tak już od czterdziestu siedmiu lat i jest to jeden z najbardziej znanych karnawałów w Europie. Ten wielki festiwal rozpoczął się początkowo dzięki czarnym imigrantom z Karaibów, a w szczególności tym z Trynidad i Tobago, gdzie tradycja karnawałowa była bardzo silna. Wielu mieszkańcom marzył się festiwal, który mógłby zbliżyć ludzi z Notting Hill, a imigranci znaleźli dzięki niemu sposóbna walkę z rasizmem, brakiem możliwości, złymi warunkami mieszkalnymi orazogólnym tłumieniem pozytywnej samooceny.

W drugiej połowie lat 50. pojawiły się problemy na tle rasowym i czarnoskóra część społeczeństwa była stale na marginesie. Aby uciec od tego typu problemów, tańce i imprezy odbywały się w salach w północnym Londynie i innych miejscach, gdzie czarni mieszkańcy, a zwłaszcza Trynidadczycy, mogli swobodnie się zbierać.

Rhaune Laslett, pracownik socjalny mieszkający w Notting Hill w latach 60-tych, postanowił zaprosić jeden z imigranckich zespołówdo wzięcia udziału w ulicznym festiwalu w Notting Hill. Był to pierwszy raz, kiedy w Anglii grano na otwartym powietrzu.

Pomysł zaproszenia zespołu, składającego się z czarnych muzyków, do udziału w festiwalu miał na celu przyciągnąć uwagę zdecydowanej większości Antylijczyków z okolicy i sprawić, by poczuli się częścią obchodów.

W 1964 do Notting Hill dotarł „steelband", czyli rodzaj zespołu z Trynidad i Tobago. Prawie wszyscy imigranci Indii Zachodnich, jak również lokalni biali mieszkańcy, wyszli na ulice by świętować, śpiewając i tańcząc, pokazując w tym samym czasie, że byli bardzo entuzjastycznie nastawieni do pokazania popularnych piosenek z ich kraju. Po raz pierwszy czarni mogli swobodnie wyrażać się na ulicach Notting Hill, świętując w rytmach muzyki i czując się jednością oraz wspominając przeszłość karnawału w krajach, z których pochodzili. Taniec i występy na ulicach na świeżym powietrzu były spektaklem, którego nie można było przegapić.

W skład pierwszego steelbandu wchodzili Sterling Betancourt i Russ Hendreson, którzy do dziś grają w zespołach, które uczestniczą w karnawale.

Lokalizacje filmowe w Notting Hill

Budynek ze słynnymi niebieskimi drzwiami w Notting Hill musi być chyba jednym z najczęściej wynajmowanych i najsłynniejszych budynków w historii brytyjskiego kina. Kto mógłby to przewidzieć?

Zespół, który stoi za filmem „Cztery wesela i pogrzeb", podążył za tym nieoczekiwanym przełomem romantyzmu, który sprowokował film zza oceanu. Gwiazdą tego hitu jest Anna Scott (Julia Roberts), która zakochuje się w sympatycznym angielskim księgarzu, Williamie Thackerze (Hugh Grant).

Tytuł filmu jest również jego miejscem akcji. Słynna dzielnica została w filmie poddana etnicznej czystce: Notting Hill z filmu jest tak biała, jak nigdy przedtem.

Dzielnica była również tłem dla filmu Bryana Forbesa „Pokój w kształcie L" z 1962 roku (w filmie porusza się tematy aborcji, rasizmu i prostytucji). Zanim targ na Portobello Road zamienił się w jeden z podstawowych elementów dzielnicy, pojawił się również w filmach kina Swinging Sixties, jak „Włoska robota" czy w komedii Otley.

Główna akcja filmu rozgrywa się na targu, który znajduje się na Portobello Road w Notting Hill, dzięki czemu targ teraz znajduje się na liście 10 najczęściej odwiedzanych atrakcji w Londynie. Dowiecie się o tym szybko, odwiedzając to miejsce w weekend. Jest to coś, co naprawdę warto zobaczyć. Podczas tygodnia można tam kupić owoce i warzywa. W piątki i soboty organizuje się tam pchli targ z używanymi rzeczami, na który zawsze przychodzi wiele zainteresowanych.

Targ został otwarty w 1860 roku i jest czynny do dziś. Z czasem stał się również, razem z Carnaby Street, Rey Road i Chelsea, jednym z centralnych miejsc, w którym rozwijał się ruch Swingujący Londyn. Można tam do dziś poczuć klimat lat 60., jak gdyby czas się tam zatrzymał.

W Notting Hill może i nie ma pomników czy muzeum, ale z całą pewnością nie brakuje atrakcji, które mogą przyciągnąć turystę.