Statua Miłości

Witajcie, przyjaciele!

Mam nadzieję, że dobrze się macie. Gdybyście przeczytali moje poprzednie posty, natknęlibyście się na moje doświadczenia z Batumi. Zapomniałem wspomnieć w nich o niesamowitej rzeczy, którą udało mi się tam zobaczyć, więc zdecydowałem się wspomnieć o niej tym razem. Wierzę też głęboko, że zasługuje ona na szczególny opis, bo z tą nowa statuą wiąże się wzruszająca historia. Cudowne miejsce, jakim dziś zamierzam się z Wami podzielić, to znajdująca się w słynnym na całym świecie gruzińskim mieście Batumi "Statua Miłości".

"Statua Miłości" przez Gruzinów nazywana jest 'Sekhvarulis Kandakaeba'; to potężny, 7-metrowy pomnik mężczyzny i kobiety, znajdujący się na bulwarze w Batumi, nad brzegiem Morza Czarnego. To cudowne dzieło sztuki autorstwa gruzińskiej artystki Tamary Kvesitadze, zainspirowane powszechnie znaną historią miłości Nino i Alego. Jego miniaturę można było najpierw oglądać podczas wystawy sztuki w Londynie; potem w Batumi został wzniesiony pomnik. Najbardziej niesamowitą, dotyczącą pomnika rzeczą jest fakt, że obie postaci są sterowane komputerowo i po 7-ej wieczorem kręcą się wokół siebie, a z daleka wydaje się, że się całują. Cudowne oświetlenie pomnika przedstawia widok, którego świadkowie nigdy nie zapomną. Skonstruowanie tego arcydzieła zajęło artystce i jej zespołowi prawie 10 miesięcy.

Chciałbym też pokrótce opowiedzieć Wam tę wspaniałą historię miłosną, w tej części świata tak znaną, jak "Romeo i Julia". Książka o Nino i Alim po raz pierwszy wydana została po niemiecku, pod pseudonimem 'Kurban Said' (oryginalna pisownia: 'Gurban Said'). Wielu pisarzy przyznaje się do jej autorstwa, ponieważ była wiele razy wznawiana i dodrukowywana; do najbardziej spornych należą kwestie autorstwa azerskiego pisarza Yusifa i Essed Bey'a. Gruzini są głęboko przekonani, że książkę napisał Yusif, jednak jest to dyskusyjne. Opowiadana w książce historia jest ciekawa: chodzi o życie azerskiego chłopca, usiłującego poślubić gruzińską księżniczkę. Bohater nazywa się Ali Khan Shirvanshir; kiedy dorasta, uczy się w rosyjskim gimnazjum. Jako że jest Azerem, pochodzi z muzułmańskiej rodziny. Dojrzewając dowiaduje się wiele o wartościach chrześcijańskich i innych sprawach, jak radzenie sobie w szkole z wpływami zachodniego świata; to sprawia, że zakochuje się w księżniczce Nino- chrześcijance. Oboje- Ali i Nino- cieszą się życiem, podróżując od czasu do czasu i spędzając wspólne chwile. Ponieważ oboje kończą szkołę, Ali chce poślubić Nino, ona się jednak obawia. Ali obiecuje jej więc, że nie będzie musiała- w myśl muzułmańskiej tradycji- po ślubie nosić chusty; nie ma więc czego się bać. Mimo, że ojciec Alego jest muzułmaninem, zgadza się na ślub, bo chce szczęścia swojego syna. Sprawy przybierają gwałtowny obrót, kiedy przyjaciel Alego (Ormianin) porywa Nino. Ali wpada w furię: ściga przyjaciela, który uprowadził jego ukochaną, zabija go i ratuje księżniczkę. Potem sam ucieka do Dagestanu, żeby uniknąć przed kary, na którą jest narażony. Po wielu miesiącach zakochani spotykają się znowu, w małej wiosce, gdzie biorą ślub i wiodą biedne, lecz szczęśliwe życie. Rzecz dzieje się w tym samym czasie, w którym wybucha rewolucja październikowa, a osmańska armia rusza do Baku, aby uchronić je przed Rosjanami. Ali i Nino uciekają wtedy do Teheranu w Iranie, gdzie Nino niestety musi poddać się islamskim obyczajom; to ją unieszczęśliwia, jako że Ali obiecał jej, że nie będzie musiała przestrzegać żadnego z nich. Czas spędzony w Iranie dla obojga jest trudny, więc kiedy Azerbejdżan zyskuje niepodległość i ustanowiona zostaje Republika, oboje przeprowadzają się do niej. Tam otrzymują ofertę pracy jako ambasadorzy we Francji, jednak propozycja nie podoba się Alemu, który ją odrzuca. Już dwa lata po ustanowieniu niepodległości Republiki Azerbejdżanu, Rosjanie znów najeżdżają ojczyznę Alego, w obronie której ten decyduje się walczyć. Nino przenosi się wtedy z dzieckiem do Gruzji. Ali ginie podczas wojny, a Rosjanie opanowują kraj, co prowadzi do ustanowienia w Azerbejdżanie władzy sowieckiej. Historia może być uważana za prawdziwą, bo w Azerbejdżanie na początku XX w. stykało się kilka różnych kultur. To naprawdę świetna opowieść, w Gruzji przy wielu okazjach prezentowana w formie przedstawienia.

Mam nadzieję, że też spodobała Wam się ta historia. Kiedy po raz pierwszy obejrzałem jej inscenizację w domu starszych ludzi, tak naprawdę nie mogłem jej zrozumieć; jednak po odwiedzeniu Batumi, zobaczeniu pomnika i po prostu poczytaniu na temat opowieści, zwyczajnie mnie ona zachwyciła. To obowiązkowy punkt wizyty w Batumi- zwłaszcza w nocy, kiedy podświetlona statua jest w ruchu. Do miasta można dostać się drogami powietrzną, lądową i wodną; są loty do Międzynarodowego Lotniska w Batumi, autobusy i minivany z różnych dworców w Tbilisi oraz innych większych miast; pociągi odjeżdżają nocą ze znajdującego się w Vukzali Głównego Dworca Kolejowego w Tbilisi.

Statua to tak piękny widok... Nie przegapcie go! Dzięki za cierpliwą lekturę; jeśli macie jakiekolwiek sugestie czy komentarze, zostawcie je poniżej. Niech uśmiech nie schodzi z Waszych twarzy do następnego artykułu! Trzymajcie się!