Bungeejumpen

Toen ik op Erasmus vertrok, kon ik me vaag inbeelden dat ik veel avonturen ging beleven. Ze zeiden dat dit het beste jaar van mijn leven zou worden, dat het geweldig zou zijn, etc... Maar tot we er niet zijn, weten we dat niet echt. Uiteindelijk is het een jaar dat voorbij gaat aan de snelheid van het licht, om in juni te eindigen in schoonheid, met "puenting", zoals de Spanjaarden het zo mooi noemen.

De organisatie deed ons plezier door ons maar 16 euro te laten betalen, drie keer minder dan moest ik het in Frankrijk hebben gedaan. Eerst moesten we de bus nemen naar Mula, een regio van Murcia. Ik heb een oncontroleerbare drang voor activiteiten die extreme sensaties opwekken. Mijn enthousiasme stond op zijn hoogtepunt. Voor de veiligheid moest ieder van ons een papier ondertekenen waar de verantwoordelijkheidsclausules in werden uitgelegd. Een geforceerd lachje verscheen op ons gezicht, de knoop in onze maag werd strakker en de stress verhoogde...

We kwamen uiteindelijk aan op de plek, een 30 of 40 meter hoge brug, ik kan het niet meteen zeggen... Op dat moment kwam de bittere smaak van spijt de kop op steken, waarom wilde ik dit zo graag doen? Iedereen panikeerde, iedereen had schrik, en de professional probeerde ons zo goed en zo kwaad als het gaat gerust te stellen.

Na de uitleg in verband met de veiligheid, kwam het aan op de beslissende vraag, wie wil er als eerste springen? Nogmaals verschenen panikerende lachjes op ons gezicht, totdat mijn huisgenote, die nooit gek genoeg is, gretig accepteerde. Een verrassende en tegelijkertijd bewonderenswaardige zucht ontsnapte.

Na deze eerste succesvolle sprong, werd mijn zin en ongeduld om haar te volgen groter, ik moest als tweede springen. Natuurlijk zijn we nooit helemaal op ons gemak wanneer we ons laten vastmaken om in het niets te springen, maar het was heel erg spannend! Het was op de woorden "3, 2, 1, Vamos! " dat ik me afstootte. Het gevoel van vrijheid brak los uit mijn lichaam, ik kreeg het gevoel dat ik vloog! Het was een snelle sprong, voor de tijd dat we moesten wachten, maar die echt wel de moeite waard was! Ik zakte zachtjes naar beneden, richting de grond, heel fier dat ik het gedaan had en met zin in maar een ding, herbeginnen!