Santiago Bernabeu

Do wszystkich ludzi na świecie. Nie mogę sobie wyobrazić, że przez całe swoje życie nigdy nie postawiłem swojej stopy na boisku do piłki nożnej. W zasadzie zrobiłem to, ale dopiero kiedy byłem na studiach i było to wyłącznie do celów strukturalnych. Bądźmy szczerzy, nie jestem Gareth Bale.

Dorastałem w starych amerykańskich czasach: football amerykański, baseball, próbowałem nawet gry w kosza (nawiązanie do filmu "Biali nie potrafią skakać"). Tak naprawdę nigdy nie doceniałem piłki nożnej. Mieszkanie zagranicą w Hiszpanii, jednym z najważniejszych krajów jeśli chodzi o piłkę nożną na świecie, myślę że mogę bezpiecznie tak powiedzieć, było to coś co mnie ominęło. Uczniowie szkół podstawowych czy nawet już 5 letnie dzieci mogą zapytać Cię w bardzo hiszpański sposób “¿Madrid o Barça? ”(Real czy Barcelona? ). Oni dorastają w tej atmosferze od malucha, jest to dla nich tak oczywiste jak płatki owsiane na śniadanie. Pasja do piłki nożnej nie słabnie, aż do śmierci. Nawet później, pod trumną może leżeć koszulka Ronaldo.

Źródło

Jest to dla mnie niesamowicie interesujące, że ludzie mogą być, aż tak przywiązani do swojej drużyny, i nigdy nie boją się tego pokazywać. Idąc na nasz pierwszy mecz na stadionie Santiago Bernabéu, trafiliśmy w sam środek zamieszek. Jednak jeśli myślisz, że taki typ zachowania może nie być tolerowany, to dzieje się tak wyłącznie wtedy gdy zostanie naruszona czyjąś własność osobista, w przeciwnym razie, Policja powie “no pasa nada”. (Nic się nie stało. ) Rozumieją oni, że dla niektórych ludzi to znacznie więcej niż mecz. Trzeba zakładać, że tego typu zamieszki będą się zdarzać od czasu do czasu. Jeśli zaczniesz postrzegać to jako dziecinne, i jednocześnie fascynujące. To rzeczywiście tak jest, masz racje.

Źródło

Wejście po raz pierwszy na Santiago Bernabéu (twierdzę Realu Madryt) było dla mnie niesamowicie elektryzującym doświadczeniem. Nie było wielkich ekranów, mainstreamowa muzyka pop nie rozbrzmiewała w głośnikach, nie było też sprzedawców, próbujących wcisnąć Ci coś do jedzenia. Proszę nie zrozum mnie źle, kocham moje Texas Rangers, Dallas Mavericks i the "Boys". Kocham też rozrywkową stronę wszystkich tych drużyn. Dollar hot dog night w the Ballpark w Arlington to całkowity mus. Jednakże, tutaj wszystko wyglądało inaczej. Oni nie potrzebowali tych wszystkich atrakcji dla ludzi w trakcie meczu, aby oni dobrze się bawili. Dla nich największą rozrywką była miłość do chłopaków w białych koszulkach. Każdy kibic dopingował, każde dziecko głośno skandowało. Przez 90 minut oczy mieszkańców Madrytu zwrócone były na boisko o długości 105 metrów i szerokości 68. Każde trafienie jest celebrowane i rozpamiętywane przez następny tydzień. Nawet jeśli mecz kończy się wynikiem bezbramkowym.

W ostatnim sezonie, Real Madryt dotarł, aż do finału Ligi Mistrzów, najbardziej prestiżowego turnieju piłkarskiego na świecie, w którym uczestniczą tylko drużyny klubowe. Ten rok był jednak zupełnie inny niż pozostałe. Real musiał się zmierzyć z innym klubem z Madrytu, Atlético. Dla obu drużyn walczących o zwycięstwo w Lidze Mistrzów, finał z przeciwnikiem wywodzącym się z tego samego miasta, spośród wielu wybitnych klubów w Europie, mówi wiele o Hiszpanii jako o kraju kochającym piłkę nożną. Był to naprawdę dobry mecz, w którym "los blancos" wydarli zwycięstwo.

Źródło

Po tym wszystkim co zostało powiedziane, nie mogę się już doczekać kolejnej edycji Ligi Mistrzów. Kibicowanie swojemu klubowi, to rodzaj przygody. Jeśli jesteś już zagorzałym kibicem piłki nożnej, chciałbym uścisnąć Twoją dłoń. Jeśli jesteś w tym nowy, mam nadzieję, że będziesz wraz ze mną i z całą resztą ludzi na świecie czekał na nadejście wiosny.

Źródło