Lodówka i karaluchy

Do teraz nie mogę zapomnieć momentu "lodówki i karaluchów". Cały czas zadaję sobie to pytanie.

Podczas pięknego, chłodnego dnia po Nowym Roku, mój współlokator przeprowadził się do innego akademika. Nowy znajomy wprowadzał się do mojego pokoju i tego wieczora odkrył, że w pokoju były karaluchy. Następnego dnia, szef hotelu i wielu innych ludzi zauważyło, że wychodziły one spod lodówki w moim pokoju.

Natychmiast zostaliśmy zmuszeni do wyniesienia wszystkiego z budynku. Musieliśmy pokazywać wszystkie nasze rzeczy, od ubrań i książek po laptopy, radia... w śniegu. Zostaliśmy zmuszeniu do sprzątania i upewnienia się, że żaden karaluch nie mógł przetrwać na takim mrozie. Zajęło nam to 3 lub więcej godzin. Musiałem robić to wszystko sam, po kilka razy.

Lodówka była jedyną rzeczą, jaką przeniosłem z mojego starego pokoju do nowego budynku. Współlokatorzy, którzy przeprowadzili się do innego miejsca razem, dostali mandat w wysokości 100 dolarów (wystarczyłoby to na kupno nowej lodówki, bez obawy o karaluchy). Ale to nie koniec.

Właściwie to doświadczyłem niezapomnianego momentu, kiedy mój pokój został zamknięty by zlikwidować karaluchy. Jednakże, szef hotelu nie dał mi innego miejsca do spędzenia tamtej nocy i kolejnych 2 dni. Zapytałem moich przyjaciół, lecz w ich pokoju nie było już wolnych miejsc. Rozmawiałem z nauczycielami, pracownikami recepcji i znajomymi. W końcu dostałem miejsce na podłodze w pokoju przyjaciela. Do dnia wyprowadzki, cały czas miałem głowie lodowate spojrzenie szefa.

Źródło

Byłem bardzo zszokowany, że zostałem potraktowany tak nieludzko w rozwiniętym kraju, w którym normalnie zapłaciłem za pobyt. Ale moi nauczyciele zawsze powtarzali mi, że to już koniec, a życie będzie już tylko lepsze. Teraz przyznam, że gdyby nie oni, nie wiem co by teraz ze mną było.