Okropne warunki w greckich poprawczakach

Ten wpis będzie o wiele bardziej poważny niż te, które napisałam do tej pory, ale ma to swój cel. Kilka lat temu musiałam napisać esej o sytuacji w greckich poprawczakach. Nie miałam pojęcia, co tam się dzieje oraz ogólnie, jak działa system, ale po skończeniu tamtej pracy, dowiedziałam się wielu ważnych informacji, którymi chciałabym się teraz z Tobą podzielić.

Zacznijmy więc.

Źródło

Grecka konstytucja zawiera wiele poważnych proklamacji, które wpływają na status dzieci: dzieci powinny być pod opieką państwa; wielodzietne rodziny, sieroty wojenne oraz każdy, kto cierpi na nieuleczalne fizyczne lub psychiczne choroby ma prawo do specjalnej opieki państwa; aż w końcu ma również prawo do korzystania ze środków, które chronią niepodległość, ułatwiają integrację zawodową oraz uczestnictwo w finansowym, politycznym i społecznym życiu w kraju. Ustanowiono również, że państwo dba o zdrowie swoich mieszkańców i podejmuje specjalne środki w sprawie ochrony dzieci. Ponadto konstytucja głosi, że za zakwaterowanie osób potrzebujących odpowiada państwo. Kolejną podstawową zasadą zapisaną w greckiej konstytucji i ustawodawstwie, która ma również wpływ na dzieci, jest zakaz dyskryminacji rasowej, płciowej, ze względu na fizyczne lub psychiczne niepełnosprawności, język oraz status społeczny.

Chociaż konstytucja nie omawia szczegółowo zakresu tych ogólnych oświadczeń, to uchwalone później ustawy i akty prawne opierają się na konstytucyjnych artykułach dotyczących ochrony prawa dziecka oraz zakazu dyskryminacji. Co więcej, różne polityki, usługi i programy dotyczące dzieci, adaptowane i wdrażane przez państwo na szczeblu centralnym lub regionalnym, które omówię poniżej, w dużej mierze dotyczą wysiłki kraju w zakresie ochrony greckich dzieci. Pomimo tego Grecja nadal zmaga się z niezliczonymi wyzwaniami, zwłaszcza jeśli chodzi o przemoc wobec kobiet i dzieci, handel ludźmi i dyskryminację romskich dzieci.

Dzieci poniżej 15 roku życia stanowią około 15, 5% ogólnej populacji w Grecji (około 11 milionów), czyli poniżej średniej procentowej w Unii Europejskiej. Grecja, tak jak inne europejskie państwa, doświadczyła w ciągu ostatnich lat dużego napływu imigrantów. Spowodowało to stworzenie nowego, wielokulturowego i wielopochodzeniowego społeczeństwa. Około 130 000 uczniów to imigranci, głównie z Albanii i innych bałkańskich krajów, którzy uczęszczają do lokalnych szkół i czerpią korzyści z usług i programów oferowanych przez grecki rząd.

Tak naprawdę nie ma wyznaczonej scentralizowanej agencji, która zapewniałaby opiekę i pomoc oraz nadzorowałaby różne usługi świadczone przez państwo. Zamiast tego agencje rządowe są odpowiedzialne za zapewnienie opieki społecznej i usług zdrowotnych, a także bezpłatnej edukacji oraz opieki nad dziećmi. Ogólnie rzecz biorąc, Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej jest odpowiedzialne za służbę zdrowia, a Ministerstwo Pomocy Społecznej jest odpowiedzialne za pomoc dzieciom, które są bezbronne, czyli sierotom, dzieciom niepełnosprawnym oraz dziecięcym ofiarom handlem ludźmi. Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Ministerstwo Spraw Wewnętrznych ponoszą wspólną odpowiedzialność za opiekę nad dzieckiem na szczeblu krajowym. Władze lokalne są odpowiedzialne za przedszkola i opiekę nad dziećmi; Ministerstwo Edukacji nadzoruje programy dotyczące wczesnego dzieciństwa na poziomie krajowym.

Grecki Kodeks Cywilny nie definiuje dziecka w klarowny sposób. W artykułach 34-36 ustanowione jest, że osoba od momentu urodzenia podlega prawom i obowiązkom, jeśli urodzi się żywa, niezależnie od jej stanu. Z punktu widzenia prawa cywilnego, nieletni osiągają pełnoletność po ukończeniu siedemnastego roku życia. Do celów prawa karnego w 2003 r. wiek pełnoletni został podniesiony z siedemnastego do osiemnastego roku życia.

Instytucje, które zajmują się Prawami Dziecka

W Grecji istnieją następujące instytucje, które mają na celu rozwiązywać problemy i wątpliwości dotyczące dzieci:

• Krajowe Obserwatorium Praw Dziecka, które zapewnia skuteczne wdrażanie Konwencji Praw Dziecka;
• Departament Praw Dziecka;
• Instytut Zdrowia Dziecka, który zajmuje się zaniedbywaniem oraz znęcaniem się nad dziećmi;
• Krajowy Komitet Praw Człowieka.

Podczas gdy pierwsze trzy instytucje dotyczą wyłącznie praw dziecka, to jurysdykcja czwartego jest szersza i obejmuje każdego, kogo prawa jako człowieka są naruszane.

Departament Praw Dziecka

Departament Praw Dziecka został utworzony w biurze greckiego Rzecznika Praw Obywatelskich w 2003 roku na mocy ustawy 3094/2003. Jego zadaniem jest badanie działań, zaniechań lub wszelkich skarg dotyczących podmiotów fizycznych i prawnych, które naruszają prawa dzieci lub zagrażają ich dobru. Departament składa się z zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich oraz piętnastu śledczych, którzy są specjalistami z różnych dziedzin. W trakcie pierwszego roku po ustanowieniu tej instytucji, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz jego zespół nawiązali bliższe relacje z agencjami pracującymi z dziećmi oraz przeanalizował szereg skarg wniesionych przez samych nieletnich lub dorosłych w sprawie naruszenia praw dziecka. W latach 2004-2005 departament wykonał następujące czynności:

• opublikował ulotkę na temat „Ochrony Praw Dziecka”, której celem jest zwiększenie świadomości społecznej na temat roli Rzecznika Praw Dziecka oraz usług świadczonych przez jego biuro. Rozpowszechniano go w szkołach i innych instytucjach związanych z dziećmi;
• stworzył specjalną stronę internetową dla dzieci, a także zainteresowanych dobrem dzieci oraz darmową linię telefoniczną dla dzieci w potrzebie;
• opublikował i rozpowszechnił broszurę na temat „Wytycznych dotyczących traktowania małoletnich bez opieki lub odseparowanych od opiekunów” we współpracy z Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców (UNHCR). Jej celem jest ochrona praw tych dzieci, które przybyły do Grecji bez żadnej opieki lub które są oddzielone od krewnych;
• pomagał Ministerstwu Sprawiedliwości w przygotowaniu nowego prawa dotyczącego kar cielesnych;
• w ramach projektu zrealizowanego we współpracy z Radą Europejską, zastępca Rzecznika Praw Obywatelskich odbył wizyty w instytucjach zajmujących się prawami dziecka w krajach sąsiednich. Ich celem było promowanie wymiany informacji oraz najlepszych metod.

Przestępczość nieletnich

Przestępczość nieletnich rozumiana jest jako uczestnictwo nieletnich (czyli osób, które nie przekroczyły ustawowego wieku pełnoletności) w nielegalnych czynach. Większość systemów prawnych przewiduje specjalne procedury postępowania z nieletnimi, takie jak ośrodki dla nieletnich (poprawczaki) oraz sądy. W zależności od rodzaju i powagi popełnionego przestępstwa, osoby poniżej 18 roku życia mogą być traktowane jako dorośli.

W ostatnich latach proporcjonalnie więcej młodych ludzi zostało aresztowanych niż w przeszłości. Niektóre badania wykazały, że może to być spowodowane bardziej agresywną polityką karną oraz polityką zerowej tolerancji niż zmianą w zachowaniu młodzieży. Przestępstwa nieletnich mogą osiągnąć status wykroczeń (na przykład palenie przez nieletnich) aż do brutalnych przestępstw. Jednak wykroczenia nieletnich można uznać za normatywne zachowanie nastolatków. Wynika to z tego, że większość młodych popełnia wykroczenia bez użycia przemocy raz lub kilka razy tylko i wyłącznie w okresie dojrzewania. Powtarzające się i/lub brutalne przestępstwa prawdopodobnie doprowadzą do kolejnych, jeszcze bardziej brutalnych. W takich przypadkach sprawca często przejawia zachowania aspołeczne nawet przed osiągnięciem wieku dojrzewania.

Przestępstwo lub wykroczenie dokonane przez nieletniego może być podzielone na trzy kategorie:

• przestępstwa popełniane przez nieletnich, którymi zajmują się sądy dla nieletnich oraz wymiar sprawiedliwości;
• zachowania przestępcze, przestępstwa rozpatrywane jako sprawy karne przez system wymiaru sprawiedliwości;
• wykroczenie lub czyn, który jest traktowany jako wykroczenie tylko dlatego, że sprawca jest nieletni, jak na przykład wagarowanie, również rozpatrywany przez sądy dla nieletnich.

Zgodnie z badaniami rozwojowymi Moffitt (2006), istnieją dwa różne rodzaje typy nieletnich, którzy popełniają przestępstwa w okresie dojrzewania. Jeden z nich to przestępca powtarzający się, określany również jako przestępca uporczywy, który zaczyna popełniać czyny karalne lub przejawiać zachowania aspołeczne/agresywne w okresie dojrzewania (a nawet w dzieciństwie) oraz nie zmienia swojego zachowania jako dorosły. Drugim typem jest przestępca specyficzny dla wieku dojrzewania, określany jako przestępca jedynie w wieku młodzieńczym, dla którego popełnianie czynów karalnych zaczyna się i kończy w okresie dojrzewania. Ponieważ większość nastolatków wykazuje skłonności do zachowań aspołecznych, dokonywania czynów karalnych podczas okresu dojrzewania, ważne jest, aby wziąć pod uwagę, czy te zachowania występowały już w dzieciństwie. W ten sposób można ustalić, czy ktoś ma do czynienia z przestępcą uporczywym czy tylko specyficznym dla wieku dojrzewania. Chociaż Ci drudzy mają tendencję do porzucania wszelakiej działalności przestępczej po osiągnięciu dojrzałości oraz przejawiają mniej zachowań patologicznych niż Ci pierwsi, to nadal borykają się z większymi problemami psychicznymi, nadużywaniem substancji psychoaktywnych i problemami finansowymi (zarówno w okresie dojrzewania jak i dorosłości) niż Ci, którzy nigdy nie złamali prawa.

Czynniki społeczne

Istnieje kilka czynników społecznych, które mogą się przyczyniać do tego, że nieletni popełnia przestępstwo, na przykład:

1. Rodzina: dość często nieletni, którzy zrobili coś niezgodnego z prawem, pochodzą z „problematycznych rodzin”. Relacja pomiędzy dzieckiem a rodziną odgrywa ważną rolę w jego późniejszym rozwoju. W przypadku dzieci, które były wykorzystywane lub dorastały w nieodpowiednim środowisku czy nieletnich, którzy byli zaniedbywani przez rodziców, istnieje większe prawdopodobieństwo, że rozwiną zachowania przestępcze.
2. Środowisko kulturowe: wiele badań próbuje powiązać popełnienia przestępstwa z życiem w chaosie –slumsach. Obszary te charakteryzują się najwyższym wskaźnikiem ubóstwa i bezrobocia, a także osób z problemami społecznymi i psychologicznymi. Przez to większość młodych ludzi to członkowie gangów oraz działalności takiej jak wandalizm czy zażywanie narkotyków.
3. Nowoczesne środki komunikacji: nowe środki komunikacji – media – które są skierowane do masowej populacji, zastąpiły poprzednią formę komunikacji. Oskarżane są o pojawianie się przesadnych informacji o ogólnej degeneracji społecznej, co przyczyniło się do cynizmu i ogólnie do postaw młodych ludzi, którzy nie chcą postępować godnie z prawem. W tym samym czasie dysproporcja pomiędzy obrazami z nierealistycznego świata oraz słaba znajomość sposobów, w jaki można go osiągnąć, często prowadzi do przestępczości.

System wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich

W 2003 roku system wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich przeszedł znaczące zmiany. Impulsem do tych zmian była chęć zharmonizowania przepisów prawa karnego z postanowieniami Konwencji Praw Dziecka, a także dostosowania systemu ds. nieletnich do zapisu konstytucyjnego dotyczącego odpowiedzialności państwa za ochronę dzieci.

Niektóre kosmetyczne zmiany są godne uwagi, ponieważ odzwierciedlają zmianę postawy całego społeczeństwa, a w szczególności systemu wymiaru sprawiedliwości, w odniesieniu do przestępstw popełnianych przez nieletnich. Po pierwsze, słowo „przestępca” zostało usunięte z artykułów kodeksu karnego dotyczącego nieletnich. Po drugie, zamiast określenia „umieszczenie w instytucji” zastosowano „umieszczenie w specjalnej instytucji dla nieletnich”. Kolejna ważna zmiana dotyczy dolnej i górnej granicy okresu, w którym dana osoba jest uważana za nieletnią w świetle odpowiedzialności karnej. Zostały zmienione z siedmiu/siedemnastu lat na osiem/osiemnaście lat. Jako że konstytucja definiuje dziecko jako osobę poniżej osiemnastego roku życia, bez dalszego różnicowania, kodeks karny został dostosowany do konwencji. .

Odpowiedzialność karna

Kodeks karny zwalnia małoletniego w wieku od ośmiu do trzynastu lat z odpowiedzialności karnej za popełnione wykroczenia. Taka osoba podlega jedynie środkom reformatorskim lub terapeutycznym. Jeśli nieletni w chwili popełnienia przestępstwa ukończył 13 rok życia, to sąd bierze pod uwagę wszystkie okoliczności związane ze sprawą i może zdecydować, że najlepszym rozwiązaniem jest umieszczenie go w specjalnej instytucji młodzieżowej na określony czas. Pobyt może trwać od pięciu do dwudziestu lat, jeśli ten sam czyn popełniony przez dorosłego byłby karany od dziesięciu do dożywotniego pozbawienia wolności. We wszystkich innych przypadkach ograniczenie wolności trwa od sześciu miesięcy do dziesięciu lat.

Sąd może zastosować zmniejszoną karę w przypadku każdego, kto w trakcie popełniania czynu przestępczego i postępowania sądowego ukończył 18 rok życia, ale nie przekroczył 21 lat.

Jeśli nieletni dopuści się wykroczenia, to wówczas podlega tylko dwóm środkom reformatorskim:

a) nagana

b) przydzielenie małoletniemu dozoru kuratorskiego.

Jeśli nieletni, który ukończył 13 rok życia popełni przestępstwo i zostanie skazany dopiero po ukończeniu 18 roku życia, to sąd może wnieść o zmniejszenie wymiaru kary, zamiast zamykać go w specjalnej instytucji. W takim przypadku nieletni muszą być w oddzielnych pomieszczeniach od dorosłych przestępców.

Środki reformacyjne i terapeutyczne

Jak wspomniałam powyżej, nieletni w niektórych przypadkach podlegają jedynie środkom reformatorskim lub terapeutycznym. Nieletni w wieku pomiędzy 13 a 18 lat sądzeni są przez sądy specjalne. Kodeks postępowania karnego stanowi, że są to:

a) jednoosobowy sąd dla nieletnich,

b) trzyosobowy sąd,

c) sąd apelacyjny.

Odwołania od decyzji sądu jednoosobowego rozpatrywane są przez sąd apelacyjny, a nie przez sąd trzyosobowy.

Zmiany systemu dla nieletnich z 2003 roku określają 12 możliwych środków reformatorskich, uszeregowanych według powagi popełnionego czynu. Należą do nich:

1) nagana,

2) oddanie dziecka pod odpowiedzialną opiekę rodziców lub opiekunów,

3) powierzenie opieki nad dzieckiem rodzicom zastępczym,

4) oddanie dziecka pod opiekę „stowarzyszeń opieki nad dziećmi lub instytucji wyznaczonej do tego celu”,

5) komunikacja pomiędzy ofiarą a nieletnim sprawcą, aby ten miał możliwość przeprosin i wyrażenia skruchy,

6) odszkodowanie dla ofiary,

7) prace społeczne wykonywane przez nieletnich,

8) uczestnictwo w programach społecznych i psychologicznych w specjalnych instytucjach

9) uczęszczanie do szkół zawodowych lub branie udział w szkoleniach.

To tylko niektóre z szeregu możliwych działań. W wyjątkowych przypadkach sąd może nałożyć jednocześnie dwa lub trzy środki.

Środki terapeutyczne mają na celu pomóc nieletnim, którzy wymagają specjalnego leczenia, zwłaszcza z powodu chorób psychicznych lub fizycznych, uzależnienia od alkoholu lub narkotyków, a którzy nie są w stanie sobie sami pomóc. W takich przypadkach sąd w oparciu o diagnozę i opinię biegłego, może powierzyć opiekę nad takim nieletnim rodzicom, opiekunom, rodzinie zastępczej lub specjalnym instytucjom. Środki te są nakładane przez sąd jednoosobowy na podstawie opinii zespołu lekarzy, psychologów oraz pracowników socjalnych.

Środki reformacyjne przestają obowiązywać na mocy prawa, gdy małoletni osiągnie pełnoletność. W wyjątkowych okolicznościach sąd ma prawo przedłużyć te środki do momentu ukończenia przez tę osobę 21 roku życia. Z drugiej strony środki terapeutyczne nie kończą się automatycznie. Tylko zespół, który wykazał ich potrzebę, ma prawo do nakazu ich zakończenia.

Grecja ustanowiła prokuratora dla nieletnich w sądzie w Atenach. Do jego obowiązków należy zapewnienie współpracy i pomocy agencjom publicznym i prywatnym, które mają na celu zapobieganie przestępczości nieletnich i jej zwalczanie, składanie wniosków o środki bezpieczeństwa do sądów dla nieletnich oraz inicjowanie działań prawnych w celu oddania władz rodzicielskich lub nadzoru nad dzieckiem.

Słabe strony greckiego systemu wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich

• Nieodpowiednie działania w przypadku, gdy rodzice/opiekunowie „zachęcali”, czasem poprzez przemoc psychiczną lub fizyczną, małoletniego do popełnienia przestępstwa
• Brak kuratorów dla nieletnich
• Nadużycie polegające na zastosowaniu tymczasowego aresztowania i przedłużanie czasu jego trwania
• Ośrodki dla nieletnich są szkołami przygotowawczymi dla przestępców

Czy nieletni (w wieku poniżej 18 lat) są umieszczani w specjalnie do tego celu przeznaczonych zakładach?

Młodociani mężczyźni przebywają w specjalnych placówkach razem z młodymi dorosłymi (18–21 lat) i - wyjątkowo - z młodymi mężczyznami w wieku do 25 lat, którzy pozostają w specjalnych placówkach młodzieżowych z powodów edukacyjnych. Budynki nie są jednak przeznaczone dla osób młodych (np. więzienie dla nieletnich i młodych dorosłych w Avlonie było wcześniej więzieniem wojskowym, a zakład opieki dla młodych więźniów w Volos był wcześniej więzieniem dla dorosłych). W więzieniu Eleona Thiva nieletnie są trzymane w tym samym więzieniu z dorosłymi kobietami, ale w osobnej sekcji. Zasadniczo członkowie personelu więziennego nie są specjalnie przeszkoleni do radzenia sobie z młodymi więźniami. Reżim więzienny nie jest również w pełni dostosowany do ich potrzeb.

Czy wszyscy nieletni więźniowie mają dostęp do obowiązkowej edukacji?

Uczęszczanie do szkoły podstawowej (6 lat) i średniej (3 lata) jest obowiązkowe we wszystkich poprawczakach. Istnieją dwie szkoły podstawowe i średnie w odpowiednich placówkach opiekuńczych dla nieletnich i młodych dorosłych, ale to nie znaczy, że wszyscy nieletni więźniowie faktycznie uczęszczają na zajęcia.

Prawa dziecka i policja

Greckie prawo odpowiednio chroni aresztowane dzieci przed potencjalną przemocą ze strony funkcjonariuszy policji. Niemniej jednak można odnieść wrażenie, że państwo greckie zdawało sobie sprawę, że policjanci stosowali taktykę „mocnej ręki” podczas aresztowania nieletnich. Rośnie liczba zarzutów o brutalność policji wobec nieletnich, a policjanci nadal cieszą się bezkarnością.

Innym poważnym problemem jest nadmierna liczba nielegalnych postępowań przeciwko nieletnim cudzoziemcom ubiegającym się o azyl, w tym arbitralne aresztowania i przetrzymywanie nieletnich razem z dorosłymi, nielegalne nakazy deportacji oraz powolne procedury łączenia rodzin.

Dyskryminacja przestępców, którzy są innego pochodzenia niż greckie

W Grecji nastąpił wzrost przestępczości nieletnich od 1998 r. Dane statystyczne pokazują w szczególności wysoki odsetek Albańczyków i Romów zaangażowanych w grecką przestępczość nieletnich, ale pokazują również, że obywatele spoza Grecji i osoby innego pochodzenia są nieproporcjonalnie reprezentowani w systemie karnym, co daje wyraźny znak prawdopodobnej dyskryminacji. Istnieje wiele przypadków dyskryminacji wobec nieletnich przestępców pochodzenia innego niż grecki, w których postępowanie zgodne z prawem nie jest w pełni przestrzegane. Poważne obawy budzi również nadmierna liczba nielegalnych postępowań przeciwko nieletnim cudzoziemcom ubiegającym się o azyl, w tym arbitralne aresztowania i zatrzymania, aresztowanie osób dorosłych, nielegalne nakazy deportacji oraz powolne procedury łączenia rodzin. Zdarzają się również incydenty graniczne, szczególnie wobec albańskich nieletnich. W przeszłości zgłaszano przypadki złego traktowania, obrażeń lub śmierci Albańczyków próbujących przekroczyć legalnie lub nielegalnie granicę z Grecją, ale większość z nich nie została w ogóle (lub była bardzo nieodpowiednio) zbadana, a sprawcy nigdy nie zostali ukarani.

Warunki

Poprawczak w Avlonie

Źródło

Chociaż wprowadzono ulepszenia, ogólne warunki w ośrodkach są poniżej międzynarodowych standardów praw człowieka. Niestety informacje oparte na badaniach organizacji pozarządowych o warunkach są raczej ograniczone, ponieważ władze greckie nie zezwalają organizacjom pozarządowym na dostęp do takich obiektów. Należy również podkreślić problem przeludnienia. Rzeczywiście, 18 czerwca 2004 r. populacja więźniów przekroczyła 10 000, podczas gdy przewidywana ilość miejsc to 5 000. Jeśli chodzi o warunki życia w więzieniach, często „obrażają współczesne postrzeganie praw indywidualnych i społecznych”.

Jest to życie, które w niczym nie przypomina tego, jakie nieletni ma w normalnych warunkach. Życie bez przyjaciół, bez rodziny, bez miłości. Życie bez koloru. Jak można żyć w celi o powierzchni 10 metrów kwadratowych, która - średnio - jest dzielona z trzema innymi osobami? Komórka pełna wilgoci, zgnilizny, z tylko jednym kolorem. Szarym. Przestrzeń, która niczym nie przypomina pokoju dziecięcego. Jak dziecko może mieć nadzieję i marzyć o przyszłości, kiedy życie w instytucji mija tak wolno i trudno? Warunki są absurdalne. Przestrzeń nie jest odpowiednia do zamieszkania przez kogokolwiek. Nie można stłamsić uczuć małoletniego. On/ona żyje życiem, którego nie chce i postępuje zgodnie z programem, który inni dla niego/niej przygotowali.

Czują, że ktoś karze ich za to, kim są, przez co mają o sobie tę samą opinię, jak i społeczeństwo: młodego przestępcy nikt nie lubi i nikt nie chce być w jego pobliżu. Nawet inni nieletni więźniowie nie lubią się nawzajem, a konflikty i bójki stają się częścią ich codziennego życia. Jedzenie każdego dnia jest niemal identyczne. Jakość i ilość nie zaspokajają potrzeb żywieniowych dzieci. Okropna przestrzeń jest wykorzystana jako dziedziniec więzienny, bez zieleni, bez jakiegoś „wyjścia” dla zatrzymanego.

Patrzysz tylko na ściany i drut kolczasty. Jak to możliwe, że dzięki temu rodzajowi życia młody przestępca ponownie w wieku 25 lat uda się do prawdziwego świata i będzie dobrą osobą, bez nienawiści w sobie, bez poczucia skradzionych lat? Zdecydowanym rezultatem jest to, że poprawczaki dają światu zewnętrznemu resztki z dzieci, które tam weszły.

Źródło

Jeden dzień w poprawczaku

Dzieci umieszczone w tej samej celi, o różnej narodowości, wieku i karach. Budzą się wcześnie i przez kilka godzin dziennie są uczniami... drugiej szansy. Nie wszystkie z nich - tylko ci, którzy posiadają pewną wiedzę gramatyczną. Los reszty ma pozostać na zawsze niepiśmienny.

Nie mają częstych gości, ponieważ nie ma kto przychodzić. Gry nie istnieją, ponieważ są niedozwolone! Wycieczki to nieznane słowo, ponieważ są zabronione przez prawo.

Dzieci zamiast cukierków zażywają narkotyki. „Narkotyki były odpowiedzialne za zmianę w moim zachowaniu i za popełniane przeze mnie przestępstwa. Tutaj jednak nadal je zażywałem. Najpopularniejszym narkotykiem w poprawczakach jest marihuana. Potem heroina i kokaina, a na końcu pigułki. Istnieje wiele sposobów na zdobycie narkotyków. Rzucają nam nawet pomarańcze nasączone różnymi nielegalnymi substancjami. Nasz dług wobec dealera zostanie uregulowany później. ‘’

Do nieletnich “przestępców” nie przychodzi psycholog dziecięcy. Państwo pozwala jedynie na takie wizyty, gdy nieletni myśli o ponownym popełnieniu przestępstwa. Nie będzie więc niczym dziwnym, to co mówią badania, czyli że 80% z tych dzieci zostanie w ciągu kilku lat przeniesiona do więzień dla dorosłych.

Szkoła drugiej szansy

Źródło

W trudnym świecie, w którym młodzi przestępcy są zmuszeni do życia, pojawia się małe światło nadziei, które ma im ułatwić pobyt oraz edukować i uczyć ich podstawowych wartości. Z tego powodu istnieje „szkoła drugiej szansy” dla tych dzieci, które mają prawo do edukacji tak jak wszystkie inne „normalne dzieci”. Prawo do edukacji mają zagwarantowane przez konstytucję. Oczywiście edukacja podstawowa jest obowiązkowa dla wszystkich osadzonych niepełnoletnich - z tego powodu w każdym więzieniu jest szkoła z jednym nauczycielem.

Edukacja w więzieniu nie jest łatwą procedurą, ponieważ istnieje wiele czynników, które komplikują tę pracę, ze strony placówek lub z powodu braku woli ze strony nieletnich, ewentualnie z powodu braku zasobów edukacyjnych i personelu. Ponadto duży odsetek zatrzymanych, choroby psychiczne niektórych dzieci oraz lęk i brak poczucia bezpieczeństwa w miejscu, w którym przebywają, są czynnikami, które sprawiają, że edukacja w więzieniach jest trudna.

Te dzieci nie postrzegają edukacji jako wysiłku na rzecz lepszej przyszłości i poprawienia warunków życia. Czekają na uwolnienie. Aby ta praca zakończyła się sukcesem, nieletni osadzony musi czuć się bezpiecznie w tej przestrzeni; musi poczuć, że jest to sposób na ucieczkę od codziennej rutyny i że dzięki temu może znów zacząć marzyć. Musi postrzegać edukację jako pomost między nim a społeczeństwem i wykorzystać go jako sposób przygotowania się do właściwego przystosowania się do życia w społeczeństwie po wyjściu.

Edukacja ma również wpływ na lepsze zachowanie w instytucji i na osiągnięcie lepszych i spokojniejszych relacji z więźniami. Im częstsze uczęszczanie do tej przestrzeni szkolnej, tym lepsze interakcje społeczne oraz relacje z innymi będą mieli nieletni. Ponadto młody człowiek zyska lepsze relacje z samym sobą, a jego samoocena zacznie rosnąć. Nauczy się być bardziej odpowiedzialnym i aktywnym poprzez zajęcia sportowe, które są obowiązkowe.

Zalecenia

Koalicja organizacji pozarządowych zaleca:

Dzieci w konflikcie z prawem

1. Rząd powinien dopilnować, aby zostały ustanowionespecjalne procedury w celu ochrony dziecka w chwili aresztowania. Powinny być one odpowiednio wdrażane przez funkcjonariuszy policji, w tym w kontaktach z cudzoziemcami i małoletnimi ubiegającymi się o azyl. W tym celu władze powinny w szczególności szkolić funkcjonariuszy policji zajmujących się dziećmi, uświadamiając im prawa dzieci. Powinno to również ułatwić skuteczne i niezależne mechanizmy monitorowania posterunku policji.
2. Ponadto, aby położyć kres bezkarności, rząd powinien systematycznie podejmować odpowiednie działania przeciwko agentom państwowym podejrzanym o popełnienie przemocy wobec dzieci oraz o naruszenie ich obowiązków.
3. Rząd powinien zdelegalizować żebranie, gdy jest ono wykonywane przez dzieci.

System wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich

4. Rząd powinien wyznaczyć prokuratorów i sędziów przeszkolonych i wyspecjalizowanych w kwestiach dotyczących dzieci we wszystkich regionach kraju. Powinien również mianować kuratorów zgodnie z aktualnymi potrzebami.
5. Rząd powinien dopilnować, aby każda osoba, która popełni przestępstwo przed ukończeniem 18 lat, została uznana za małoletniego zgodnie z konkretnymi procedurami, nawet jeśli jej/jego proces ma miejsce, gdy ma ukończone 18 lat.
6. Władze powinny zapewnić skuteczną pomoc prawną dla dzieci w konflikcie z prawem już od momentu aresztowania.
7. Władze powinny zagwarantować, że osoby niepełnoletnie, które popełniły przestępstwo zachęcane przez swoich rodziców lub opiekunów, nie wrócą do nich bez dochodzenia w sprawie sytuacji rodziny sprawcy.

Pozbawienie wolności

8. Greckie władze powinny zadbać o to, by pozbawienie dziecka wolności, w tym tymczasowe zatrzymanie i aresztowanie było stosowane wyłącznie jako środek ostateczny oraz z uzasadnionych powodów, które są zgodne z najlepszym interesem dziecka.
9. Rząd powinien zapewnić dostęp do edukacji nieletnim przebywającym w poprawczakach przez przeszkolonych i wyspecjalizowanych nauczycieli oraz pracowników socjalnych, a także dostęp do monitorowania psychologicznego.

Kary cielesne w instytucjach państwowych

10. Grecki rząd powinien zabronić kar cielesnych we wszystkich szkołach i instytucjach związanych z dziećmi oraz zapewnić skuteczne wdrożenie prawne tego zakazu.
11. Rząd powinien wszcząć adekwatne dochodzenie dotyczące wydarzeń, które miały miejsce w placówce dziecięcej „Agia Varvara”. Ta sprawa dotyczy zniknięcia setek dzieci ulicy, które były umieszczone w „Agia Varvara” pomiędzy listopadem 1998 a październikiem 2001 roku. Pomimo powagi tych zarzutów, właściwe organy, z wyjątkiem greckiego Rzecznika Praw Obywatelskich, nie podjęły żadnego dochodzenia w sprawie okoliczności tego zdarzenia. W swoim raporcie Rzecznik pośrednio zauważył, że sprawa ta wzbudziła obawy dotyczące zgodności Grecji z Konwencją praw dziecka.

Dyskryminacja

12. Rząd powinien skończyć z dyskryminacją przeciwko młodocianym przestępcom, którzy nie są greckiego pochodzenia.

Użyłam tych informacji w moim eseju, pomogły mi one zrozumieć, jak działa system. Umieściłam te informacje w takiej samej kolejności, jak w eseju, żeby wszystko było jasne. Niektóre bardzo szczegółowe informacje mogą Ci się wydawać trochę nudne, ale zawarłam je, ponieważ dotyczą Grecji oraz greckich poprawczaków.

Galeria zdjęć