Piaskowy potwór nad wielką wodą

Wycieczka do Bordeaux, którą relacjonowałam tutaj, nie byłaby w pełni satysfakcjonująca, gdyby nie wzbogacić ją o wyprawę nad ocean. Być tak blisko Atlantyku i go nie zobaczyć? Niepodobna! Zwłaszcza, że nigdy wcześniej nie widziałam oceanu, a woda – czy to w małym strumyku, czy w tajemniczym jeziorze, czy w słonym morzu, czy też gigantyczna, dzieląca kontynenty – słowem: w każdej postaci – zawsze mocno oddziałuje na moją wyobraźnię i przyciąga do siebie z magnetyczną wręcz siłą. Dlatego na samą myśl o spacerze nad oceaniczną plażą dostawałam gęsiej skórki.

Przepraszam, którędy nad Ocean?

Na południowo-zachodnim wybrzeżu Francji, mniej więcej 60 kilometrów od Bordeaux znajduje się nie lada atrakcja – największa wydma w Europie. Jak się do niej dostać? Oczywiście, najwygodniej byłoby samochodem (sądzę, że warto wybrać się na samochodową, indywidualną wycieczkę do Francji; może kiedyś wdrożę w życie taki projekt!). Są jednak oczywiście i inne sposoby - można skorzystać z pociągu. Bilet z dworca w Bordeaux do Arcachon kosztuje około 8 euro. Nie wiem czy tak jest zawsze, czy było tylko w tym przypadku z uwagi na prace na torach, ale w Biganos (zapamiętałam tę nazwę, bo niezmiernie mnie bawi, kojarzy mi się z bigosem) wszyscy pasażerowie musieli przesiąść się do autokarów podstawionych przez SNCF (Société nationale des chemins de fer français czyli francuskie koleje państwowe). W końcu docieracie do Arcachon – niezbyt dużego, ale za to bardzo przyjemnego, nadmorskiego miasteczka. Stąd jednak trzeba podjechać jeszcze dalej. Spod dworca jeżdżą małe busiki, które zawiozą Was niemal pod samą Dune du Pyla.

Wydma Piłata

Dune du Pyla znajduje się nieopodal miejscowości La Teste-de-Buch. Ma szerokość około pięciuset metrów, długość – niespełna trzy kilometry, a wysokość – ponad sto; to czyni ją największą wydmą w Europie. A pomyślcie, że stale rośnie… Mało tego – to wielkie cielsko piachu w dodatku ciągle się przesuwa! Około pięć metrów rocznie. Może to nie wydaje się dużo, ale jeśli wrócę tam za – dajmy na to – trzy lata, to możliwe, że zauważę różnicę. A bardzo chciałabym tam wrócić! Bynajmniej nie tylko po to by sprawdzić jak wydma się przesunęła. To miejsce wprost mnie urzekło. Dlaczego?

Wspinaczka na mrowisko

Wchodzenie na wielką górę z piasku samo w sobie jest ciekawym przeżyciem. Stopy zapadają się w lekko wilgotny piach,  grunt co i rusz osuwa się pod nogami. O ile nawet sami czujecie się w miarę pewnie w czasie takiej wspinaczki, to widząc, że wiele osób nad Wami owej pewności nie podziela – czujecie lekki niepokój, że może skończyć się jak w przypadku domina. Ludzie na tym ogromnym, żółtym kopcu wyglądają jak mrówki.

Na szczycie mocno wieje (warto zabrać ze sobą jakieś nakrycie głowy, pamiętajcie o tym!). Uderzenia wiatru chwilami zapierają dech w piersiach. Kiedy dmie znad oceanu – czuć czasami taki słony, morski zapach. W pewnej chwili poczułam nawet, że ów wiatr przyniósł na moje wargi malutkie drobinki soli: poczułam słoność na ustach.  Piaszczysty grzbiet wyniosłej wydmy zdaje się rozdzielać dwa światy. Po jednej stronie bezmierny błękit wody, akurat tego dnia dość spokojnej, natomiast po drugiej – las i ciemnozielone drzewa częściowo przysypane niezliczonymi ziarenkami piasku , tworzącymi wielką, ciężką masę (to naprawdę się rusza!...).

Mimo tego, że był luty - który nie zdaje się być najlepszym miesiącem na wakacje nad morzem – na wydmie było sporo ludzi. Na szczęście wystarczyło przejść zaledwie kawałek na południe, żeby oddalić się od odrobinę nazbyt gwarnego zbiorowiska i móc bez przeszkód i w ciszy oddać się kontemplacji potęgi przyrody.  Było spokojnie, surowo i pięknie. Poczułam się tam uroczyście i trochę tak, jakbym brała udział w jakimś misterium.

Wydma w szlaczki

Na piasku wiatr układa falowane wzorki. Gdzie niegdzie jednak ta powierzchnia jest poznaczona ludzkimi śladami; jedne są świeże, inne coraz bardziej przysypane złocistymi ziarenkami. Zastanawiałam się nad tym, jak szybko odbicia kroków, które ja tu zostawiam, zostaną zasypane... 

Ze szczytu było dobrze widać niezbyt odległą wysepkę na oceanie. To Banc d’Arguin, gdzie znajduje się narodowy rezerwat przyrody - siedlisko wielu rzadkich gatunków ptaków, będących pod ochroną. Swoje gniazda zakładają tam na przykład rybitwy czubate. 

Widok z góry był rzecz jasna niesamowity, ale i z dołu, tuż nad wodą było ślicznie. Można tam zbierać wyrzucane przez ocean muszelki. Tu i ówdzie bieliły się pośród piasku krabie pancerzyki.

Arcachon

Piaszczysta plaża ciągnie się kilometrami: można się nią cieszyć także w samym Arcachon. W Ocean "wgryza się" ładne molo; przyjemnie po nim spacerować, choć chciałabym Was uczulić na to, że i tutaj - podobnie jak na szczycie Dune du Pyla - wieje porywisty wiatr, który zdaje się wręcz wwierać w uszy.

Bardzo chciałabym kiedyś tam wrócić i móc zostać na dłużej - co najmniej na tydzień, tak żeby móc do syta pospacerować po wydmie, która naprawdę mnie urzekła… Miałam tam podobne uczucie odrealnienia, jak w paryskim La Defense (o czym pisałam tutaj): wszelkie intensywne bodźce są oddalone, jest spokojnie i można głęboko oddychać. Tylko że tutaj taką scenerię stworzyła natura, w La Defense zaś - człowiek.

Galeria zdjęć