Angielskie Malvern Hills

Mieszkam w Anglii już od jakiegoś czasu, więc moi przyjaciele i ja poczuliśmy potrzebę opuszczenia kampusu i podróżowania po okolicy. Chcieliśmy odwiedzić ładne miejsca, zanim drzewa całkowicie stracą liście, a pogoda okaże się deszczowa każdego dnia.

Źródło

Jeden z nas zobaczył w Internecie zdjęcia z przepięknego szlaku, więc postanowiliśmy uzyskać więcej informacji na ten temat. Poszliśmy do punktu informacji turystycznej tutaj w centrum miasta i zadaliśmy kilka pytań. Pani była bardzo miła, dała nam darmową mapę okolicy, która nazywa się Malvern. Powiedziała nam też, który autobus dociera do miasta, chociaż myślę, że jest tak naprawdę więcej opcji. W zależności od tego, który autobus bierzesz, zajmuje to mniej lub więcej czasu. Byliśmy więc w zasadzie gotowi. Wiedzieliśmy, jakimi środkami transportu możemy się tam zabrać. Wiedzieliśmy, jak długo potrwa jazda. Nie wiedzieliśmy tylko ile kosztuje bilet autobusowy i czy możemy zapłacić kartą.

Źródło

W ostatnią niedzielę - szczerze mówiąc wczoraj - zdecydowaliśmy się pojechać, więc postanowiliśmy złapać autobus i dowiedzieliśmy się, że:

• nie ma zniżek studenckich (szlag! );
• bilet w każdą stronę kosztuje 4 funty (20 złotych);
• bilet można kupić w aplikacji mobilnej;
• jeśli kupujesz bilet w autobusie, to możesz zapłacić tylko gotówką.

Źródło

Jazda autobusem zajmuje około czterdziestu minut, a kiedy tam dotarliśmy, okazało się, że miasto jest mniejsze niż na mapach. Nie miało to jednak większego znaczenia, ponieważ byliśmy tam żeby połazić po wzgórzach. Znaleźliśmy punkt informacji turystycznej i poprosiliśmy o wskazówki. Pani była tak samo miła, jak ta w Worcester. Powiedziała nam, że możemy chodzić tak dużo, jak zakładaliśmy, a ścieżki są bardzo łatwe i według niej, naprawdę trudno jest po prostu się zgubić.

Źródło

Rozpoczęliśmy wędrówkę od Studni św. Anny, a następnie dotarliśmy do najwyższego szczytu. Zaledwie czterysta dwadzieścia pięć metrów wysokości i nazywa się Worcestershire Beacon. W drodze do Beacon zacząłem się pocić, więc zdjąłem bluzę, ale ostatecznie musiałem ją założyć, ponieważ wiatr zaczął wiać. Zauważyliśmy ławkę na skraju wzgórza i widok był z niej był niesamowity. Zrobiliśmy kilka zdjęć i parę minut później byliśmy na szczycie. Wiatr był naprawdę silny i naprawdę trudno było nie odlecieć, lol. Moi przyjaciele i ja zrobiliśmy sobie durną fotkę, udając, że trudno nam pozostać z nogami na ziemi (porywisty wiatr, czaisz? ). To mówi samo za siebie:

Potem poszliśmy dalej. Bardzo mi się tu podobało, ponieważ wszyscy czuliśmy się, jakbyśmy byli wolni. Ziemia była tak zielona, ​​liście na ziemi były naprawdę kolorowe, a widok zapierał dech w piersiach. Było bardzo cicho, nie było za gorąco ani za zimno. Około godziny pierwszej doszliśmy do południowej części pierwszego wzgórza. Postanowiliśmy się zatrzymać i coś zjeść. Wszyscy mieliśmy zapakowany lunch. Od pizzy po kanapki, a nawet ziemniaki i chleb z masłem orzechowym.

Skorzystaliśmy również z toalety, a następnie zaczęliśmy wędrować dalej (nie będę pisać ze szczegółami odnośnie tego, jak czyste są toalety, ponieważ nie chcę, by ktoś poczuł się zniesmaczony podczas czytania mojego bloga). Kiedy próbowaliśmy dotrzeć do obozu brytyjskiego, zaczęło być bardzo mgliście i w pewnym momencie, było tak wietrznie, że ledwo mogłem cokolwiek zobaczyć. Beacon to najwyższy punkt całej wędrówki, ale czułem się, jakby tu było wyżej. To prawdopodobnie wina mgły. Widzieliśmy kilka zwierzaków, takich jak byki i chyba owce, leżące na trawie, które coś tam sobie podjadały.

W pewnym momencie pomyśleliśmy, że pójście dalej byłoby marnowaniem czasu, bo nie mogliśmy nic zobaczyć z powodu mgły. Ze zdjęć, które widzieliśmy wcześniej wynikało, że byłoby naprawdę przyjemnie, bo było tam nawet jezioro. Pogoda postanowiła nie być naszym sprzymierzeńcem (przynajmniej nie padało, bo to by było przerąbane), więc zawróciliśmy i zaczęliśmy schodzić, ale inną drogą. Tu było bardzo dużo błota, ale mniej wiatru, ponieważ było to trochę jak w środku lasu. Potem dotarliśmy do głównej drogi i po prostu szliśmy prosto. W pewnym momencie mieliśmy punkt informacji turystycznej przed nami i tam skręciliśmy w prawo i zatrzymaliśmy się w Costa Café. Chcieliśmy przez jakiś czas pobyć w cieple i napić się kawy lub herbaty.

Zacząłem przeglądać zdjęcia, ponieważ nie mogłem się doczekać, aż wrócę do domu i naprawdę bardzo mi się podobają. W Wielkiej Brytanii może być bardziej deszczowo niż w innych krajach, ale sądzę, że dobrą stroną jest to, że trawa jest zawsze bardzo zielona i piękna. Kiedy robisz zdjęcie angielskiej wsi, nie musisz dodawać nasycenia, bo od samego początku jest pięknie. W każdym razie, gdybym musiał przyznać ogólną ocenę w skali od jednej do dziesięciu, zdecydowanie dałbym tej wycieczce przynajmniej osiem. To nie jest jakiś wyczyn i miejsce to jest ogólnie dostępne, także dla tych, którzy nie są przyzwyczajeni do wędrówek. Nie jest też daleko od Worcester - to dosłownie jedenaście minut pociągiem lub pół godziny autobusem. Jeśli wybierzesz pociąg w godzinach poza szczytem, zapłacisz nawet mniej niż za autobus.

Po tej wspinaczce poszedłem wziąć prysznic, zjadłem obiad, bo byłem strasznie zmęczony. Nie byłem obolały, ale zdecydowanie wyczerpany.

- Cristian

---

Galeria zdjęć