05/01/2013: terugkeer naar Frankrijk: van Londen naar Parijs, van Parijs naar Lyon: (2)

Terugkeer naar Frankrijk: van Londen naar Parijs, van Parijs naar Lyon: (2)

Zaterdag 5 januari 2013

Mijn gsm zei me dat het goed weer zou zijn maar het is duidelijk dat dat niet het geval was. Integendeel, het was mistig en de hemel was grijs. Ik hoopte dat het later beter zou worden maar dat was weinig waarschijnlijk. Ik had mijn koffer terug en hij was echt zwaar. Het zou echt moeilijk worden om de koffer door Parijs de zeulen maar ik wilde de stad en de Eiffeltoren zien en dan zou ik een foto hebben voor deze post, ook al zou dit moeilijk zijn. Uiteindelijk besloot ik dat het beter zou zijn om de stad te zien want ik had echt veel tijd en ik vond het niet leuk om de hele tijd in het station te wachten voor een paar uur.

Ik was niet zeker van de route die ik van de stad naar de vlieghaven moest nemen. Ik was ook niet zeker van de plek waar ik de trein of bus moest nemen. Uiteindelijk vond ik een halte met bussen van Air France en een andere met gewone bussen. Er is een bus van Air France en een gewone bus die naar Opéra gaan maar de prijs was 14 euro. Het was een beetje duur maar deze bussen leken wat luxueuzer. Ik koos voor de tweede optie en deze bus zou er binnen enkele minuten zijn. Spijtig genoeg had ik geen geld op zag, enkel Sterling biljetten en voor een of andere reden aanvaarde de automaat geen "Carte Bleue" (debet bankkaart). Ik had niet veel tijd om een geldautomaat te vinden. Ik was gehaast maar met mijn koffer kon ik niet erg snel wandleen. Uiteindelijk vond ik een wisselkantoor waar ik mijn Engelse biljetten voor euros wisselde. Ik keerde terug naar de halte maar ik was te laat en ik had de bus gemist. Ik moest meer dan dertig minuten wachten op de volgende.

Mijn handtas was erg zwaar dus stopte ik een paar boeken in mijn koffer om de reis te vergemakkelijken. Ik gebruikte de vijftien minuten gratis internet van de vlieghaven en speelde Sudoku. Uiteindelijk kwam de bus aan en kon ik mijn trip naar het centrum van Parijs verder zetten. Ik zag het stadium van Frankrijk en ik moest aan mijn neefje denken die van voetbal houdt. Net zoals de hemel, waren de banlieues van Parijs grijs en ik zag er veel sloppenwijken en bergen afval. Het was zoals in een ontwikkelingsland met krotwoningen die op de sloppenwijken van India lijken. Later kwam ik te weten dat dit de sloppenwijken van de zigeuners zijn. Dit deel van Parijs is echt helemaal anders dan het Parijs dat je in de film 'Midnight in Paris' ziet. Deze film schildert een romantischer en luxueuzer beeld van de hoofdstad van Frankrijk. In de bus was ik een beetje teleurgesteld en had ik er spijt van op weg te zijn naar Parijs. Ik begon te denken aan de Olympische Spelen en dat als Parijs had gewonnen, het hier zou hebben plaatsgevonden in plaats van in Londen. Misschien is Parijs een beetje anders nu?

Toen de bus dichter bij het stadscentrum kwam, voelde ik me meer en meer op mijn gemak, uiteindelijk was het toch mogelijk om het Parijs te zien waarvan ik had gehoord. De gebouwen waren oud en de straten verhard. Er waren veel luxueuze winkels en restaurants. Ik werd verliefd op dit beeld en voor een klein moment op de bus, dacht ik dat Parijs de perfecte stad was voor mij. Enkele minuten later kwam de bus aan bij de Opéra. Ik stapte uit met mijn koffer. Ik was erg ongeduldig geweest Parijs te kunnen bezoeken maar het moment dat ik van de bus stapte werd ik door twee zigeunermeisjes benaderd om een petitie te tekenen. Iemand in Lyon had me gewaarschuwd tegen deze mensen, dat ze deze petities gebruiken om je af te leiden om in je zakken te kunnen zitten. Soms vroegen ze ook geld voor valse liefdadigheidsorganisaties. Ik was voorzichtig maar ik was een beetje verloren dus wist ik dat het gemakkelijk zou zijn iets van me te stelen. Ik was blij dat ik een andere zak dan mijn rugzak had gekozen. Het zou een catastrofe zijn hier iets te verliezen. Ik zou er ook een slechte indruk van Parijs aan overhouden.

Ik was niet zeker waar naartoe te gaan en uiteindelijk koos ik om naar rechts te gaan in de hoop daar een metro halte te vinden. Er waren al vijftien minuten voorbij sinds mijn aankomst en ik had er genoeg van dus besloot ik naar het station te gaan om op mijn bus naar Lyon te wachten. Het was wel erg moeilijk een ingang te vinden voor iemand zonder ticket. Ik moest een paar minuten langer wandelen toen ik tenslotte een ingang vond waar ik tickets kon kopen. Het systeem was een beetje zoals het systeem in Lyon dus was het niet moeilijk te gebruiken, het was wel wat duurder. In de metro waren er niet veel faciliteiten zoals liften dus moest ik de trappen af met mijn zware koffer. Ik moest erg voorzichtig zijn en het was vrij moeilijk. Soms hief ik mijn koffer op en soms sleepte ik heb mee.

Om eender welke reden, koos ik hier maar niet naar het station te gaan en de metro te nemen in de tegenovergestelde richting naar de Eiffeltoren. Ik denk dat ik een keer van metrolijn heb moeten veranderen en toen ik naar de kaart keek leek het me gemakkelijk om naar de Eiffeltoren te wandelen, de metrohalte was er niet zo ver vandaan. Ik dacht dat ik veel tijd had dus was ik niet echt gehaast door Parijs te wandelen met mijn koffer.

De metro was hier erg oud en had zeker wat modernisering nodig. De hekken waren groter dan in Londen maar ook erg sterk dus je moest veel kracht gebruiken om er door te kunnen wandelen. In het begin was dit erg moeilijk voor mij. De kalmte op het perron werd verstoord door het geluid van mijn koffer die meesleepte en ik trok er veel aandacht. Het was duidelijk dat ik moeilijkheden had met mijn koffer. Niemand hielp me nochtans. De metro kwam aan en het was een oude, zoals de eerste metro's die bestonden. Sommige deuren gingen niet automatisch open. Ik begon Lyon een beetje meer te waarderen.

Ik stapte uit op een plek waarvan ik dacht dicht bij de Eiffeltoren te zijn. Toen ik uitstapte zag ik enkel het puntje. Ik besloot dat de Toren niet ver kon zijn en ik begon tussen te gebouwen richting de Eiffeltoren te wandelen. Ik hoopte dat er een markering zou zijn die de weg zou aanduiden maar na enkele minuten kon ik niets meer zien. In plaats van verder te gaan, wandelde ik richting de rivier en keerde ik na enkele foto's te hebben genomen van de mistige Eiffeltoren terug naar de metrohalte. Ik wist niet precies waar ik was maar er stond een groot gebouw aan de overkant van de rivier en een gebouw van Air France.

Ondanks het feit dat ik een beetje verloren was gelopen, had ik nog steeds veel tijd. Ik besloot om verder naar de Eiffeltoren te zoeken dus kon ik een foto nemen van de metalen toren. Toen ik de trappen naar beneden naar de metro nam, kwam ik in de problemen. Een keer hielp een Duitse man me en ik was hem erg dankbaar want mijn rug deed een beetje pijn en een rugblessure was het laatste dat op mijn lijst stond.

Ik kwam aan bij de halte van de Eiffeltoren en ik had het nogmaals moeilijk met mijn koffer. Ik was nog steeds een beetje verloren en ontdaan van Parijs, ondanks het feit dat ik de richting van de Eiffeltoren had gevonden. Ik vond wel een café dat me bekend voorkwam. Ik was er zeker van dat ik er negen jaar geleden, de laatste keer dat ik in Parijs was geweest, heb gegeten. Hoewel ik deze vakantie als kind erg leuk vond, werd het einde gebrandmerkt door het verlies van mijn twee lievelings knuffelberen. Ik ben er zeker van dat de kuisvrouw ze had gestolen maar ik was zelfs als kind erg overstuur. Ik was te klein om me nog veel van Parijs te herinneren, behalve Dinseyland. Ik was te jong om de culturele stad te waarderen dus was ik benieuwd terug te keren om de romantische stad te kunnen bewonderen.

Ik ging verder met mijn koffer tot op het perfecte punt dat ik een foto heb kunnen nemen van de Eiffeltoren. Het topje was nog steeds bedekt in mist maar ik was eindelijk gelukkig dat ik heb kunnen zien wat ik in Parijs wilde zien. Ik koos ervoor een foto te nemen in zwart wit omdat er niet veel kleur in de originele foto zat. De stad was namelijk erg grijs en de hemel ook. Nu was het zeker tijd om naar het station te gaan, dat heel ver lag van waar ik was. Ik was het zo beu verloren te lopen in deze grijze stad dat ik nu graag in Lyon wilde zijn, een plek waar ik beter bekend was.

Andere toeristen hielpen me met mijn koffer toen ik de trappen van de metro halte af wandelde. Ik was nogmaals erg dankbaar omdat ik wat tijd heb kunnen redden. Een koffer alleen meezeulen is erg moeilijk. Ik veranderde van metrolijn bij Opéra naar République. De metrohalte was erg groot en een beetje zoals een doolhof. Nadat ik alle richtingen uit was gegaan, vond ik mijn perron. Er was niet veel licht en het was erg vuil. Daklozen sliepen er op de banken en het rook er erg hard naar urine. Het was heel erg onaangenaam. Nu wilde ik echt heel graag Parijs verlaten, het was niet de stad die ik voor ogen had. Het duurde echter nog een tijde voor mijn Parijse beproeving gedaan zou zijn.

Buiten de stad, zien de mensen er vreemder en vreemder uit. Ik was een beetje ongerust en voelde me erg kwetsbaar zo alleen met mijn koffer. Eindelijk kwam ik bij het station aan. Ik had me ingebeeld dat er winkels en zitplaatsen zouden zijn om je tijd door te brengen voor je bus vertrekt want ik moest een uur wachten, dat stond op mijn registratiedocument. Dit is waarom ik niet vroeger naar het station ben gegaan.

Ik ging naar de zone voor de Euroline bussen en ik was gechoqueerd door de scène die ik voor me zag. De zaal zat stampvol mensen die aan het wachten waren op hun spullen of die stonden aan te schuiven om een ticket te kopen. Er was geen enkele plaats vrij voor mij en mijn koffer en ik vond geen informatie over een bus naar Lyon en naar welk perron ik moest gaan. Tenslotte besloot ik dat het een goed idee was om in de rij te gaan staan voor de klantendienst. Het zou beter geweest zijn om niet in de rij te gaan staan want andere mensen trokken zich niets aan van de rij en wandelden gewoon naar een balie, ik bleef echter braaf en geduldig staan. Ik was niet tevreden. De andere reizigers leken geen respect voor elkaar te hebben en ze verloochenden de normale sociale omgangsconventies. Ik vroeg een vrouw om het lijnnummer dat ik nodig had. Het was lijn N, de lijn met de langste wachtrij. De rij reikte bijna tot aan de toiletten en ik stond nog helemaal aan het einde. Ik had nog een uur voor mijn bus vertrok. De meeste mensen hier zijn immigranten van alle uithoeken ter wereld. Het was erg duidelijk dat de mensen hier in het busstation vrij arm waren maar sommige Afrikaanse mannen droegen wel grote zakken van de merken Louis Vuitton en Gucci! Sommige mensen probeerden in het midden van de rij te gaan staan in plaats van achteraan te wachten. In de rij praatten de mensen luid tegen hun gsm en sommigen waren echt heel onbeleefd. Er was veel chaos, het was verschrikkelijk.

Ik wachtte geduldig in de zaal en ik observeerde de omgeving. De zaal was vuil! Er zaten ramen in de muren maar het was duidelijk dat het gebouw vernieuwd moest worden. Het werd verwaarloosd en ik wilde niet weten hoe de toiletten er zouden uitzien. Het is beter om naar het toilet te gaan voor een rit van zes uur van Parijs naar Lyon maar ik wist niet hoe ik het zou doen met mijn koffer in een station zoals dit! De man achter me was niet blij met het systeem en werd erg gefrustreerd en gestresseerd naarmate de rij groeide. Er waren duidelijk veel mensen maar slechts een persoon om de wachtenden te helpen. Slechts een uur later stond ik aan het begin van de rij en opende een nieuwe kassa!

Ik had nog tien minuten voor het vertrek. Ik had geen idee van de problemen of de redenen waarom ik zo lang moest wachten want ik stond maar voor een paar seconden aan de kassa! Ik gaf de dame mijn biljet, ze knikte ja en dat was alles! Ik was eigenlijk blij dat ik op tijd naar het station was gegaan zodat ik in de rij kon wachten!

Ik had geen tijd om nog even te wachten. Ik moest naar de bus om mijn koffer af te geven en daarna een plaatsje op de bus te zoeken. Hier ontdekte ik dat de bus niet enkel naar Lyon maar ook naar Spanje ging. Naar Barcelona en nog verder. Ik kon me dus inbeelden dat er sommige problemen waren met documenten aan de kassa. Er was veel rumoer in de bus zoals een groep Afrikaanse mannen die te veel baggage bij had. Er was een maximum van twee koffers per persoon. Omdat ik in Lyon moest uitstappen mocht ik mijn koffer bij de chauffeur laten. Daarna kon ik opstappen.

Terwijl ik wachtte om mijn koffer af te geven, viel het me op dat een man me constant aanstaarde alsof hij wanhopig was mijn aandacht te krijgen. Ik wilde hem mijn aandacht niet geven al waren we de twee laatste mensen op de planeet. Ik stapte op de bus en ik vond twee vrije plaatsen. Ik zette me naast het raam. Even later stapte de groep mannen de bus, ook de man die me bleef aankijken. Hij ging te dicht bij me zitten. Ik wist dat ik geen zes uur comfortabel zou zijn als deze man zo dicht bij me zat. Ik ging dus meer naar achter naast een moslima zitten - ik dacht dat het beter was om naast een vrouw te zitten. Even later viel het op dat de vrouw met een luide stem tegen een man achter haar praatte. Ik was al moe en wilde de reis verder zetten zonder een conversatie te moeten aangaan. Ik veranderde dus nog een maal van plaats.

Er zat een jonge Franse man een boek te lezen. Hij had een computertas en hij leek me te druk bezig om me te kunnen storen. Nadat ik had gevraagd of hij iemand verwachtte ging ik naast hem zitten. Hij las verder en het leek me een goed idee om ook te lezen dus nam ik mijn boek uit mijn zak en begon ik het volgende hoofdstuk van 'The Hobbit'. Ik was bijna op het punt waar de film was gestopt en ik wilde weten wat er verder ging gebeuren. De bus was vertrokken en even nadat we de grijze en verloederde banlieues van Parijs voorbij waren, zag ik dat de man hetzelfde boek als ik aan het lezen was. Mijn boek was in het Engels maar dat van hem in het Frans, de titel was "Bilbo L'Hobbit". We zaten ook ongeveer op hetzelfde punt in het boek. Het was echt heel vreemd!

We bleven verder lezen toen de bus op de snelweg kwam. Het was donker en het zou niet lang meer duren voor ik zo moe was dat ik niet verder zou kunnen lezen. Ik sliep dus voor 45 minuten. Ik werd even wakker en twintig minuten later viel ik weer in slaap voor 45 minuten. De rit ging zo een paar uur verder. Het duurde echt lang en de tijd ging traag voorbij, ik verveelde me nu echt. Een paar mensen hadden het toilet rechts van me gebruikt. Nadat een tiental mensen het kleine toilet hadden gebruikt, kon ik de prettige geur van urine ruiken telkens de deur openging! Daarbij kwam dat ik ook naar het toilet moest maar ik plaste nog liever in mijn broek dan het toilet op de bus te gebruiken!

Mijn verlos kwam vijf uur later toen de bus voor veertig minuten in een benzinestation stopte. Ik rende naar de toiletten. Gelukkige waren ze schoon, moest ik niets betalen en plaste ik niet in mijn broek! Daarna kon ik in de winkel wat rondkijken waar ik iets kocht om te eten. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor de laatste keer had gegeten maar ik had geen honger. Uiteindelijk kocht ik een kop champignonsoep uit een automaat. Het was niet slecht en het was voldoende voor me.

Ik kon niets in de winkel vinden en begon dan maar naar de boeken te kijken. Er was er een over calorieën in je eten. Ik denk niet dat het een goed idee is om dat boek te kopen want sommigen zouden zeggen dat ik een probleem heb met mijn gewicht. Het kostte maar vijf euro en ik dacht dat het boek wel van pas zou komen. Ik stond op het punt het te kopen toen de man die ook de Hobbit aan het lezen was plots naast me stond en me vroeg of ik iets had gegeten. Hij was zoals mijn ouders. Ik zei "ja" maar de soep was niet echt veel. We begonnen over andere dingen te praten. Ik kwam te weten dat hij op weg was naar Barcelona om zijn vriendin te zien. Hij kwam uit Parijs maar woonde in China en zijn broer in Japan. Het was een erg interessante man. Ik moest denken aan een artikel dat ik had gelezen over reizigers en ik was er zeker van dat deze man en zijn familie het reizigersgen hadden!

We praatten ook over onze boeken. Ik vroeg me altijd af hoe bepaalde oeuvres van Tolkien vertaald zouden worden omdat de taal en vooral het imaginaire aspect van Tolkien moeilijk te begrijpen zou kunnen zijn. De man antwoordde op mijn vraag door te zeggen dat sommige vertalingen hier en daar iets missen en dat de lezer tussen verschillende vertalingen kon kiezen. Hij zei dat hij het boek liever in het Engels leest. Ik veronderstel dat het een paar voordelen heeft een boek in de originele taal te lezen en dat je zo de schrijfstijl en de stijl van de schrijver beter kan begrijpen. Sommige zaken gaan namelijk verloren in een vertaling. Uiteindelijk had ik geen tijd meer het boek te kopen dat ik wilde.

Het duurde nog maar een uur voor in Lyon zouden aankomen toen we terug naar de bus gingen. Ik zat ondanks het uur vol energie om terug te keren naar Lyon. We reden onder de Fouvrière door naar Perrache. Ik was blij dat ik een bekende plek zag. Toen de bus stopte, kreeg ik mijn koffer terug en ging ik een bus zoeken.

Omdat het erg laat was, was het een beetje moeilijk de bus naar Perrache te nemen. Het zou nog een uur duren voor bus 49 zou aankomen. Ik wilde ook niet ver wandelen dus in plaats van de C21 te nemen, nam ik de metro naar Bellecour om daar de C20 te nemen. Daar kwam ik een paar Chinese vriendinnen van me tegen en we begonnen te babbelen. Ze vertelden me over hun kerstvakantie en dat ze ook net van Parijs kwamen maar dat ze de bus hadden genomen, zoals normale mensen!

Eindelijk kwam ik aan in mijn residentie en het was erg moeilijk om mijn koffer de trappen op te zeulen. Na vijftien minuten was ik op mijn kamer. Ik was ontzettend moe. Ik had een reis van zeventien uur achter de rug. Ik moest dringend heel lang slapen.

Ik vond Parijs niet echt leuk omdat het niet de stad was die ik me had ingebeeld. De Chinese meisjes hadden dezelfde indruk als ik. Ik weet wel niet waarom ik me zo voelde. Ik herinner me een artikel over "Het Syndroom van Parijs", blijkbaar een psychologisch syndroom dat je bij Japanners terugvindt die niet tevreden zijn met wat ze in de stad der liefde terugvinden!

Toch is het moeilijk voor mij om hier conclusies uit te trekken aangezien ik slechts een paar uur in Parijs was. Het feit dat ik een grote koffer van twintig kilogram moest meezeulen, zal ook wel een rol hebben gespeeld in mijn visie over Parijs. Ik zou tevreden zijn moest ik nooit moeten terugkeren naar Parijs. Een week later kocht ik echter tickets naar Londen voor de herfstvakantie in februari, enkele dagen na mijn verjaardag. Om geld te besparen moet ik van trein veranderen in Parijs maar deze keer maak ik geen omweg naar het station met mijn koffer, hoewel ik wel drie uur vrij ben tussen de twee treinen!

Gallerij