ilk erasmus gunum

Güzel bir Eylül günüydü. Yıllardır hayalini kurduğum erasmus hayatıma başlamak üzereydim. Havaalanındaki duygusal bir veda töreninin ardından İstanbul’dan kalkıp Barselona’ya inecek olan uçaktaki yerimi aldım. 3 saatlik güzel bir uçuşun ardından kazasız belâsız Barselona’ya indik.

Farklı bir ülkede olduğumu anlamam uzun sürmedi. Kalabalığın uğultusundan sıyrılan seslerin manasını bilmiyordum. Ayrıca yönlendirme tabelalarında İspanyolca kelimeler vardı.
Yalnız bir problemim vardı. Operatörümden iki gün önce satın aldığım yurtdışı internet paketi bir türlü çalışmıyordu. Bereket,  benden önce gelen arkadaşıma her şeyi anlattırmıştım. Ne yapmam gerektiğini öğrenmem değil, uygulamam gerekiyordu.
Arkadaşımın tarif ettiğine göre Aerobus isimli otobüsle plaza de catalunya denen bir yere gitmem gerekiyordu. Biraz bakındıktan sonra otobüsü buldum. 20€ verip bahsi geçen yere kadar gittim.

Yalnız, benim internetim hâlâ çalışmıyordu. Bulunduğum yerden otobüs terminaline gitmem gerekiyordu, nasıl gideceğim hakkında ise en ufak fikrim yoktu. En mantıklı seçeneğim birisine sormaktı. Ne demişler, sora sora Bağdat bulunur. Nitekim, aynı benim gibi Erasmus öğrencisi olan bir vatandaş yardımcı oldu. Kendi telefonundan terminale nasıl gideceğimi gösterdi. Terminali bulduktan sonra pek bir işim kalmıyordu aslında. Otobüse binip arkadaşlarımın önceden gittiği Badajoz’a gidecektim. Onlar da beni  terminalden alacaktı. Tam rahat bir nefes aldım derken olan oldu. Badajoz’a günde sadece bir defa giden otobüsü kaçırmıştım. İnternetsiz, aç ve yorgundum. Üstelik geçirmem gereken koca bir gece vardı. Terminal de gece 1 den sonra kapanıyordu. 20 kg lik bavulum çantam ve cüzdanımla geceyi hiç bilmediğim bir şehirde geçirmek istemiyordum. Hemen civardaki otellere bir gecelik fiyat sormaya gittim. Benden tam tamına 200€ istediler. Mümkün değil bu parayı veremezdim. Mecburen terminale geri döndüm. Belki bedava wifi ye bağlanarak internete bağlanıp ucuz bir hostel bulabilirim diye düşündüm. Dakikalarca denedim ancak başaramadım. 2012 model telefonumun da şarjı hayli azalmıştı. Son bir kez daha şansımı kendi internetimle denedim ve sonunda bağlanmayı başardım. Hemen hesaplı bir hostel buldum. Biraz uzaktı ama olsundu.
Geceyi geçirecek bir yer bulmanın rahatlığıyla hostele yürürken çevreyi daha dikkatli inceleyebildim. Binaların çok eskiden inşa edildiğini tahmin ediyorum. Ancak göze hitab eden işlemeleri, yüksek katları ve oldukça sağlam görünümleri vardı. Ayrıca sosyal medyada sıkça karşılaştığım meşhur Barselona şehir planlamasını birebir tecrübe ettim. Deneyimledim bir kaç şey daha vardı ki, bununla sosyal medyada daha önce karşılaşmamıştım. Mesela sokakta yaşayan çok fazla insan vardı. Türkiye’de birçok şehirde (İstanbul, Ankara, Sakarya gibi büyük şehirlerin yanısıra Bolu, Muğla Düzce gibi nispeten küçük şehirler dahil) hatırı sayılır müddetçe bulunmuştum, ama ilk defa bu kadar evsiz nüfusla karşılaşmıştım.
Dikkatimi çeken diğer bir mevzu ise restoranların önünden geçerken burnuma gelen değişik kokulardı. Açıkçası pek hoşuma gitmeyen, daha önceden de tanımadığım kokulardı bunlar. Sonradan öğrendiğime göre bu kokularının sebebi domuz eti ve alkol kokularının karışımıymış. Alışacaktım artık. Zaten dört dörtlük bir Erasmus tecrübesi, yalnızca hayallerimde olabilirdi. Doğduğum büyüdüğüm yerden 3 bin kilometre kadar uzaktaydım. Elbette ki farklılıklar olacaktı ve bazılarına alışmak zor olacaktı. Hayat ilk günden bu gerçeği bana gayet açık bir şekilde ifade ediyordu.
Bir konuya daha değinmem gerekiyor. Yaya geçitleri. Türkiye’den gerçekten farklı. Adımınızı attığınız anda tüm trafik duruyor. Hatta ışıklı geçitlerde yayalara kırmızı yanıyor olsa ve siz yaya geçidinde olsanız bile duruyorlar.
Bir yandan etrafı inceleyip diğer yandan yürüyordum. Yolda çok fazla evcil köpeğiyle gezinti yapan insanla karşılaştım. Sonunda geceyi geçirebileceğim hostele vardım. 30 € karşılığında geceyi 8 kişilik bir odada geçirdim. Ertesi gün 14 saat süren otobüs yolculuğumun ardından Badajoz’a vardım.