Dzień XIII: Jeziorko Niesamowite

Wprowadzenie 

Drodzy czytelnicy tuptający za jeżem! Mam nadzieję, że macie się dobrze, przeżywacie mnóstwo przygód i nadążacie z tuptaniem. W dzisiejszym poście chciałbym opisać nasze, 2 Poznańskiej Drużyny Wędrowników "Turbacz", kolejne przygody w górach Czarnohory - tym razem przejście z okolic Popa Iwana do niesamowitego Jeziorka Niesamowitego. 

Przejście przez grań 

Rano wstaliśmy wcześnie, koło siódmej, aby po, jak zawsze, odprawieniu jutrzni, zjedzeniu śniadania i spakowaniu plecaków oraz namiotów wyruszyć szlakiem czerownym w kierunku Jeziorka Niesamowitego oraz najwyższego szczytu Ukrainy, czyli Howerli. 

Ponieważ w Chatce u Kuby ostrzeżono nas przed mającą nadejść pojutrze wielką burzą, zdecydowaliśmy się zmienić trochę plan wędrówki i skrócić go - a dnia dzisiejszego pocisnąć przez połoninę, przez Jeziorko Niesamowite, Howerlę, aż do schroniska górskiego u stóp Howerli - ponad dwadzieścia kilometrów. 

Droga wiodła prosto przez granie, bez żadnych większych podejść w górę. Wschodnie słońce grzało tak mocno, że w niedługim czasie wszyscy byliśmy opaleni na brąz (no, może trochę przesadzam, że tak szybko). Niektórzy nie mieli kapeluszy ani czapek, założyli więc na głowy chusty i ręczniki. 

Po drodze mieliśmy okazję wędrować wspólnie z owcami. A gdyby drużynowego drużyny wędrowników porównać do pasterza, a jego przybocznego do psa pasterskiego? 

Po jakichś czterech godzinach wędrówki po wysokich połoninach naszym oczom ukazał się śnieg (sic!) oraz Jeziorko Niesamowite. 

Jeziorko Niesamowite 

Jeziorko Niesamowite nie było takie niesamowite. Rzeczywiście ciekawe, że leżało na takiej wysokości. Niestety nie było czyste, jasne i klarowne, jak mieliśmy nadzieję je ujrzeć, prawdopdobnie dlatego, że większość turystów kąpała się w nim na trasie na Howerlę (a turystów było coraz więcej spotykanych na trasie, ponieważ Ukraińcy biorą sobie za punkt honoru raz w życiu zdobyć najwyższy szczyt swojego kraju). 

Po prawej stronie na powyższym zdjęciu można zobaczyć ledwie wystający czubek góry. To jest Howerla. 

Część z wędrowników zeszła na dół do jeziorka, ponieważ według mapy w jego okolicach znajdowało się żródło wody pitnej. I rzeczywiście, wrócili z pełnymi butelkami (a to prawdopdobnie miało być nasze ostatnie źródełko przed wspinaczką na Howerlę oraz schroniskiem górskim). 

Galeria zdjęć