Zamek w Rupea

Wprowadzenie 

Drodzy czytelnicy tuptający za jeżem! Mam nadzieję, że macie się dobrze, przeżywacie mnóstwo przygód i nadążacie z tuptaniem. W dzisiejszym poście chciałbym opisać swoją podróż do twierdzy w miasteczku Rupea, bardzo majestatycznie wznoszącej się nad Transylwanią, którą na pewno zobaczy każdy podróżujący główną drogą z Sighisoary do Braszowa. 

Autostop Crit - Rupea 

Z Critu akurat wyjeżdżały dwa samochody. Jeden z nich zatrzymał się po mnie. Kierowca i jego kumpel pracowali w pobliskiej restauracji i jak usłyszeli, że zmierzam do Rupei, z radością mnie zgarnęli ze sobą - pochodzili z Rupei, więc, jak powiedzieli, to według nich najpiękniejsze miasto w Rumunii. Nie powiedziałbym, ale rzeczywiście ciekawym może być dorastanie w cieniu tej twierdzy. 

Cała droga z Critu samochodem zajęła jakieś dwadzieścia minut. I oto moim oczom ukazał się okazały zamek na wzgórzu, który przyciąga oczy wielu kierowców - pośrodku rozległych pól i pastwisk, z nielicznymi wzgórzami i lasami, wyrasta wzgórze z potężną twierdzą na szczycie. 

Moi kierowcy podwieźli mnie pod samą bramę do zamku, gdzie zapłaciłem za wstęp dziesięć lejów i wkroczyłem do środka. 

Barad - Dur 

Jakby było jeszcze ciemno i mrocznie, a na zamku zapalono pochodnie, to zamek w Rupei możnaby porównać do Barad - Duru, przynajmniej tej wersji pokazanej w filmie na podstawie "Władcy Pierścieni" Johna Ronalda Reuela Tolkiena. 

Po przejściu przez bramę trochę czasu spędziłem na zabawie ze Strażnikiem Bramy. 

Twierdza Rupea była w średniowieczu bardzo ważnym punktem strategicznym i ekonomicznym - niezdobytym zamkiem na szlaku działań wojennych Turków i Tatarów, na skrzyżowaniu dróg łączących Transywlanię, Mołdawię i Walachię. Wzniesiona została na jedynej w okolicy, ogromnej granitowej skale o nazwie Cohalm. 

Poniżej widać środkową wieżę drugiej bramy. Po prawej natomiast czubek wieży zwiadowczej. 

Poniżej widoczne trzy wieże wybudowane przy pierwszej partii murów: wieżę przy Bramie, wieże "Paszcza Wilka" oraz wieże służących po prawej. Obok wieży biskupiej znajdowały się garnizon oraz magazyn. Mur niegdyś przykryty był drewnianym dachem, ale teraz pozostały tylko resztki. 

Powyżej na zdjęciu widoczna bazaltowa skała, Kuholm, na której wybudowany został zamek Rupea. Od niej brał również swoją pierwszą nazwę. Mury zamku były dobudowywane w trakcie jego istnienia, stawał się on coraz bardziej rozległy. 

Widok na miasteczko Rupea. Już się ściemniało, a pogoda nadal była pod psem. Opróćz wymienionych wyżej wież mogłem też wejść do kaplicy, wieży z prochem, wieży "pięciokątnej", nazwanej tak od planu, na którym została wybudowana, oraz domów mieszkalnych, gdzie w razie oblężenia chroniła się ludność. 

Na zdjęciu w całej okazałości pokazałem "salę tronową". Nic ciekawego, sama ruina. 

To jest budynek postawiony na samym szczycie wzgórza. Pełnił rolę loży, w której spotykali się dowódcy zamku, ale również bywał lochem, w którym trzymano jeńców - ciekawy loch, na samym szczycie zamku. 
Mimo że sam zamek robi wrażenie, szczególnie z daleka, jak przejeżdża się koło niego samochodem drogą transtransylwańską, jest też on swoistym symbolem Transylwanii - potężną twierdzą ustawioną pośród równin na wzgórzu, niczym samotny strażnik - to w środku nie ma nic ciekawego. Wszystkie budynki są puste, jedynie ustawione są przy nich lub przybite tablice informujące o ich niegdysiejszej roli. Gdyby do tych budynków wstawić stare, malowane meble, zrobić muzeum w środku, nawet sklep z pamiątkami, do jednej z wież posadzić lutnika, jak w zamku w Hunedoarze - wtedy ten zamek miałby szansę być jednym z najciekawszych obiektów turystycznych w Rumunii. A tak jest zwyczajnie nudny, można poczytać krótką historię każdej z wież, wejść do środka, który jest pusty, wyjść, nawet widoków za bardzo nie można podziwiać, bo okna małe i zakratowane. 

Miasteczko Rupea 

Po wyjściu z zamku doszedłem do wniosku, że już za późno na podróż stopem do położonego niedaleko Homorod, gdzie podobno znajduje się warowny kościół z ciekawą historią, ruszyłem więc przez miasteczko w stronę drogi głównej do Braszowa, po drodze pytając się miejscowych o właściwy kierunek. 

Miasteczko Rupea w cieniu twierdzy Rupea jest całkiem sympatyczne, oprócz zamku znajduje sie tutaj mały ryneczek oraz, już zamknięte wtenczas, muzeum etnograficzne. 

Autostop do Braszowa 

Na autostop do Braszowa czekałem prawie godzinę. A sytuacja nie wyglądała zbyt fajnie, ponieważ ściemniało się już, stałem w dobrym miejscu, z zajezdznią, gdzie samochody mogłyby się zatrzymać, ale latarnia oświetlająca drogę stałą kilkanaście metrów za mną. Stałem ponadto w miejscu o którym już kiedyś pisałem - pod niezwykle kreatywną, znaną w Transylwanii reklamą seriwsu samochodowego - totalnie rozwalonego samochodu, malucha na oko, nabitego na pal. Założyłem więc odblask na prawą rękę i próbowałem łapać. W dodatku ciągle padał deszcz, teraz już padał, nie popadywał ani siąpił, jak wcześniej. A w ciągu dwudziestu minut miał sześć kilometrów od tego miejsca, do Rupea Gara(gdzie można dojechać z Braszowa pociągiem, a potem przejechać do Rupei autobusem lub autostopem sześć kilometrów). 

Z Rupei Gara w ciągu pół godziny miał wyjechać do Braszowa darmowy (dla mnie, studenta) pociąg. W tym pociągu mieli siedzieć, jak już wiedziałem, Klara, Cinzia, Bartek oraz pozostali Erasmusi. Pieszo nie miałem szans zdążyć dojechać chociaż tam, więc trzymałem kciuka wyciągniętego (później się dowiedziałem, że pociąg miał ponad półgodzinne opóźnienie, podobnie jak tydzień temu podczas wyprawy z Arne i Juhanim). 

Było tak ciemno, zimno, mokro, źle i paskudnie, że pomyślałem sobie, iż fajnie byłoby jakby kierowca jechał w ciepłym samochodzie prosto do Braszowa i po drodze kupił mi coś jeszcze do jedzenia. 

Piętnaście minut później zatrzymał się samochód z młodym kierowcą i jego siostrą. W samochodzie było ciepło, po drodze poczęstowano mnie czymś słodkim, a docelowo po dwóch godzinach dowieziono pod same drzwi mieszkania na ulicy Długiej w Braszowie. 

Galeria zdjęć