Podróż

Witam wszystkich czytelników.

Na imię mam Agnieszka i jestem studentką Politechniki Częstochowskiej na trzecim roku studiów inżynierskich – Informatyka,

Postanowiłam tak jak mój znajomy zacząć pisać bloga o moim pobycie na Erasmusie, o moim pobycie w Rumunii.

Wielu moich znajomych dalej nie dowierza, że akurat Rumunia, cóż, niektórzy wolą Hiszpanię, Turcję, Niemcy, a ja wolałam jechać do kraju o którym mało co wiem.

Nie powiem, ale mnie tez trzeba było namawiać na ten kraj, ale uważam, że dobrze zrobiłam słuchając pewnej osoby z uczelni bym akurat pojechała do Rumuni a konkretnie do Albaluli.

Podróż była długa i męcząca i na dodatek dość kosztowna. Niestety jechaliśmy już poza sezonem wakacyjnym więc większość autobusów już nie kursowało.

Spotkaliśmy się wszyscy w Krakowie – trójka delegatów z Częstochowy oraz dziewięć osób z Piły – i tam zaczęliśmy naszą wspólną podróż do Budapesztu, w którym utknęliśmy na pięć godzin. Czekając na nasz międzynarodowy pociąg spędziliśmy czas na śpiewaniu przy gitarze. Nikt jakoś nie miał ochoty ani siły zwiedzać Budapeszt i to z bagażem.

Podróż pociągiem była nawet udana, na pewno wygodniejsza niż autobusem z Krakowa do Budapesztu.

Jeden minus – bilet 40 euro – dość sporo biorąc pod uwagę, że jechaliśmy cały czas nie więcej niż 30 km/h. Nie muszę chyba mówić jak bardzo ta prędkość nas wkurzała?

Pierwsze wrażenia gdy ujrzeliśmy Rumunię? Totalna załamka... Same pola, stare gospodarstwa wiejskie i dzikie psy. Zmęczeni prawie 28 godzinną podróżą wysiedliśmy na naszej stacji totalnie załamani.

Taksówkami podjechaliśmy do akademika i tutaj znowu małe rozczarowanie. Rozczarowanie, bo słyszeliśmy coś innego, czytaliśmy chyba inny opis akademika. My to mamy genach, że lubimy marudzić, a jak do tego dołożyć zmęczenie, to lepiej nawet nie podchodzić.

Warunki w akademiku opiszę w innym poście, dziś tylko pierwsze, niestety, niezbyt dobre wrażenie.