Augustów

Wprowadzenie 

Drodzy czytelnicy tuptający za jeżem! Mam nadzieję, że macie się dobrze, przeżywacie mnóstwo przygód i nadążacie z tuptaniem. W dzisiejszym poście chciałbym opisać jak z wędrowniczkami z 15 Poznańskiej Drużyny Wędrowniczek ze szczepu "Czarna Hańcza" zwiedzaliśmy miasto Augustów, spaliśmy na polu biwakowym, braliśmy udział w koncercie szantowym i wróciliśmy do domu. 

Pole biwakowe 

Największe pole biwakowe w okolicach Augustowa mieściło kilkadziesiąt wozów kempingowych i namiotów. Ludzi było dość sporo, obawialiśmy się więc, czy drużyna da radę zrobić ostatnie, obrzędowe ognisko na obozie. Jako że ja byłem tylko ratownikiem, a ponadto chłopakiem, z Olą pojechaliśmy rowerami do miasta wziąć udział w reklamowanym tam koncercie szantowym. Podczas przejazdu przez las trafiła nas ulewa, także kompletnie przemoczeni dotarliśmy na miejsce. 

Koncert szantowy w Tawernie Szekla 

Koncert odbywal się w Tawernie Szekla nad jeziorem. Występował jeden zespół z dosć szerokim repertuarem bardziej i mniej znanych szant, w tym "Gdzie ta keja", "Morskie Opowieści", "Wielorybnicy". Był czas na tańce, zespół grał przez jakieś trzy godziny. 

Po koncercie wracaliśmy powoli brzegiem rozświetlonego kanału, robiąc zdjęcia miastu w ciemności oraz obserwując ludzi puszczających chińskie ognie z okazji czyichś urodzin nad wodę. 

Po powrocie z koncertu akurat trafiliśmy na końcówkę obrzędowego ogniska dziewczyn i mogliśmy zasiąść do nieoficjalnej watry (nazwa ostatniego ogniska na obozach harcerskich), przy jedzeniu i piciu. Chciały się do nas dosiąść jakieś pijane dresy, ale jako że dziewczyny nie wykazywały zbytnio zainteresowania, zrezygnowali. 

Powrót do Poznania 

Tej nocy niewiele osób spało, a nawet jeżeli ktoś spał, to przy ognisku, przy Watrze, jak przystało podczas ostatniej nocy na obozie. O godzinie piątej, przed świtem, opuściłem ognisko i udałem się w stronę dworca głównego w Augustowie, przemierzając pieszo około pięciu kilometrów i po raz ostatni podziwiając poranną mgłę na Czarnej Hańczy. Dziewczyny miały się spakować i przejechać ten odcinek rowerami. 

Dlatego dość mocno się stresowałem, gdy zbliżała się godzina odjazdu pociągu, a one jeszcze nie nadjeżdżały. Dosłownie pięć minut przed odjazdem, jak nadjeżdżający pociąg było już widać, wędrowniczki zmachane dopedałowały do dworca i zaczęły rozkręcać rowery (w ten sposób, rozkręcając całkowicie rowery, przejechały całą Polskę, mimo że wszyscy konduktorzy wątpili w opcję przewozu takiej ilości sprzętu przez Polskie Koleje Państwowe). 

Po drodze czekała nas jedna przesiadka i potem do celu, Poznania, dotarliśmy już bezpośrednio, jedynie częściowo rozkręcając rowery. 

Galeria zdjęć