"Aga, wstawaj! To Brunie!!!"

Był piątek, 18 września, dochodziła godzina 15:00, kiedy razem z Kamą stanęłyśmy przed blokiem na ulicy Maestro Salvador López, który na nadchodzące pół roku miał być nam domem. 

Musiałyśmy chwilę zaczekać, aż przyjedzie właściciel mieszkania i pracownik biura Housing Huelva. Wprowadzili nas do budynku. Okazał się bardzo nowoczesny, korytarz wyglądał jak z marmuru i nawet miałyśmy windę! W całym bloku znajdowały się tylko cztery mieszkania, każde na innym piętrze.

My wjechałyśmy na drugie piętro i weszłyśmy do mieszkania C.

Obejrzałyśmy całe mieszkanie, dostałyśmy klucze, podziękowałyśmy za pomoc i już byłyśmy same w naszym nowym, własnym miejscu. Nazajutrz miała przyjechać Brunie, nasza współlokatorka, ale dzisiejsze popołudnie miałyśmy tylko dla siebie i mogłyśmy robić, co chcemy. Zjadłyśmy obiad, pierwszy raz ugotowany w naszej hiszpańskiej kuchni, chwilę odpoczęłyśmy, a potem wysprzątałyśmy całe mieszkanie i rozpakowałyśmy się.

Było późne popołudnie, kiedy nasze pokoje wyglądały już na zamieszkałe, więc postanowiłyśmy wyjść na miasto i rozpoznać się co nieco w okolicy.

Przespacerowałyśmy się kawałek w stronę centrum, główną ulicą, a potem deptakiem. Zrobiłyśmy rozeznanie, gdzie znajdują się jakie sklepy. Nie chciałyśmy od razu odkrywać całego miasta, bo w przyszłości miałyśmy mieć na to wystarczająco dużo czasu :)

Weszłyśmy na dłuższą chwilę do kawiarni iCaro, która znajdowała się na ulicy Calle Berdigón, swoistym deptaku miasta. Jedynym problemem naszego mieszkania był uszkodzony router od WiFi. Podobno był sprawny i powinien jak najbardziej działać, ale nie działał wcale. Potrzebowałyśmy Internetu, żeby w końcu skontaktować się z naszymi rodzinami i potwierdzić, że jeszcze żyjemy. Koniec końców spędziłyśmy tam więcej czasu, niż planowałyśmy.

Może mi się wydawać, że nie jestem uzależniona od internetu, ale prawda jest oczywista.

Bez komputera, telefonu czy internetu – jak bez nogi.

Tym bardziej, że to był jedyny sposób na komunikację z domem i z Brunie. Chciałyśmy się dowiedzieć dokładnie, o której przyjedzie, ale akurat nie odpisywała. Zostawiłyśmy jej więc po prostu wiadomość, że będziemy czekały w mieszkaniu. Jak przyjedzie, niech zadzwoni domofonem.

Do mieszkania wróciłyśmy raczej późnym wieczorem. Po poprzedniej, nieprzespanej nocy (ławki na lotnisku w Barcelonie nie są jednak tak wygodne) i tych długich, wyczerpujących byłyśmy padnięte. Wzięłam prysznic i od razu poszłam spać. Nigdy nie mieszkałam w mieście i światła latarni nigdy nie oświetlały mojego pokoju, robiąc z nocy dzień. Na szczęście miałam w oknie żaluzję, która przy pełnym zaciągnięciu sprawiała, że było ciemno jak w ciemni. To było dokładnie to, czego potrzebowałam tego dnia.

Obudził mnie gwar uliczny, a po chwili rozbudziły szybkie kroki na korytarzu. Kama zapukała do drzwi pokoju. „-Słyszałaś to?” „-Co?”

Byłam totalnie zaspana, nie widziałam jeszcze na oczy i ledwo kontaktowałam ze światem.

„-Coś jakby dzwonek do drzwi.” Usiadłam, przetarłam oczy i nadstawiłam uszu. Po chwili, w oddali, usłyszałam cichy, przytłumiony dźwięk domofonu. „Eeee, to nie u nas.” – mruknęłam i znowu opadłam na poduszkę.

Kama jednak stała dalej nasłuchując. „Czekaj, ktoś rozmawia na dole.” Poszła do salonu, otworzyła drzwi i wychyliła się na balkon. Usłyszałam, że wymienia z kimś kilka zdań, po hiszpańsku czy angielsku – było za wcześnie, żeby to stwierdzić. „- Aga, wstawaj!” Wybiegła z salonu i pobiegła przez korytarz. „- Mmmm, co??”

„To Brunie!”

Założyła na siebie bluzę i pobiegła otwierać drzwi. „Bru…?? BRUNIE!” – mój mózg potrzebował jeszcze sekundy na ogarnięcie, co się dzieje. Zerwałam się z łóżka, złapałam za telefon i spojrzałam na zegarek. Była 11:00! Na czasie na facebooku kilka, nieprzeczytanych wiadomości od Brunie, z poprzedniego wieczoru i dzisiejszego poranka.

18.09.2015          22:32

“Heey girlsss, nicee to hear that you have arrived safely. I also arrived in Seville. I am no in a hostel and tomorrow morning i will travel to Huelva. I hope to be there around 10.30 in the morning. I will contact you guys if i leave the hostel in the morning. Can’t wait to meet you guys JJJ”

19.09.2015          08:47

“Hi girlsss, I’m now in the train from Seville to Huelva. I will text you when i arrive.”

19.09.2015          10:31

“I have arrived! I’m at the door but nobody is answering.”

Za chwilę wjechała winda, drzwi się otworzyły i zobaczyłyśmy dużą, bordową walizkę, a za nią Brunie!

Śmiała się, chociaż była mocno zestresowana nie wiedząc, co się dzieje. Przepraszałyśmy ją do końca wieczoru, ale Brunie jest osobą, która nie chowa długo urazy :)

Po południu, kiedy już się rozpakowała i odpoczęła po podróży, zaprowadziłyśmy ją na „stare miasto” i pokazałyśmy tyle miasta, ile same poznałyśmy. W kilka uliczek weszłyśmy po raz pierwszy i przekonałyśmy się, że w każdej kryje się coś niesamowitego.

A to kamienica, cała udekorowana płytkami azulejos, a to urocza kawiarenka z pachnącymi churros i gorącą czekoladą, a to sklep z sukniami flamenco.

Tyle miejsc do odkrycia i rzeczy do zrobienia, że nie wyobrażałam sobie poznać to wszystko w ciągu zaledwie jednego semestru. Dzisiaj mogę stwierdzić, że wszystkiego na pewno nie zobaczyłam, ale doświadczyłam tyle, że na teraz spokojnie mi wystarczy.

---

Galeria zdjęć