Wielkie Zjednoczenie Rumunii

Wprowadzenie 

Drodzy czytelnicy tuptający za jeżem! Mam nadzieję, że macie się dobrze, przeżywacie mnóstwo przygód i nadążacie z tuptaniem. W dzisiejszym poście chciałbym opisać jak Rumunii obchodzą swoje święta narodowe. 

Wielkie Zjednoczenie Rumunii

Zbliża się narodowe święto w Rumunii - Wielkie Zjednoczenie Rumunii, obchodzone co roku pierwszego grudnia. Z powodu święta zawsze zarówno trzydziesty listopada, jak i pierwszy grudnia ustanowiony jest jako dzień wolny od pracy - czasami bywa, tak jak i w tym roku, że dni wolne wypadają w środku tygodnia - w takim przypadku, w przeciwieństwie do sytuacji w Polsce, gdzie dni wolne w ciągu roku są z góry ustalone i zaplanowane, Rumuni obserwują wiadomości z nadzieją, że rząd zdecyduje się wyjątkowo uczynić dniem wolnym również piątek. W tym roku się udało - Rumuni w poniedziałek dwudziestego ósmego grudnia, w tym samym tygodniu co święto, dowiedzieli się, że mają dni wolne od pracy od środy do piątku włącznie. W czwartek ma się odbyć wielki marsz i parada wojskowa ulicami Braszowa. 

Z tego powodu, gdy nad ranem w poniedziałek wszedłem do sali na wydziale technologii drewna, o czym już wspomniałem w którymś z poprzednim postów, byłem jedynym studentem na zajęciach - i to do tego erasmusem. Studenci rumuńscy nie ugodnili z wykładowcą, czy mogą opuścić jedne zajęcia i odrobić je w innym terminie, wszyscy wyjechali do domów już dwudziestego piątego grudnia w piątek. Także prawdopodobnie zaliczyłem kolejny przedmiot i zostałem zwolniony do domu, to jest akademika.

Co w sumie oznacza, że mam wolne od wtorku do niedzieli...

Rumunii wywiesili już flagi w oknach swoich domów:

Wielkie zlodowacenie

Z powody Wielkiego Zjednocznenia Rumunii całe miasto opustoszało, panuje cisza i spokój - również w Colinie i Memorandului. Na miejskich ulicach zrobiło się bezpiecznie. Inaczej sprawa ma się z miejskimi chodnikami i ogólną braszowską infrastrukturą - z powodu wody, śniegu i lodu oraz minusowej temperatury tragiczne schody prowadzące na wzgórze, na którym znajduje się Colinowy akademik, popękały jeszcze bardziej, nie wspominając o całkowitym zlodowaceniu. 

Co na początku było dość zabawne, Rumunii nie mają obowiązku odśnieżania chodników przed swoim miejscem zakwaterowania, jak to jest w Polsce. I tak jak jezdnie są odśnieżone, posypane piaskiem i w miarę bezpieczne, tak chodniki są pokryte grubą skorupą lodu - naprawdę warto wziąć ze sobą raczki lub założyć łyżwy. Człowiek uczy się chodzić od nowa, trenując specjalną technikę chodzenia, jaką jest naśladowanie pingwina - czasem dreptając małymi kroczkami, a czasem dając nura na klatę na lód do przodu. Do czasu potrzebnego na dotarcie do celu trzeba dodać sobie co najmniej kilka minut - zależnie oczywiście od długości trasy. Rumuńscy studenci doszli już do swego rodzaju mistrzostwa w przeprawie przez miasto, tam, gdzie my, zwykli Europejczycy, ślizgamy się i z trudem utrzymujemy równowagę, oni gładko suną po lodzie. Kiedy człowiek chce się wspiąć na Colinowe wzgórze od strony auli i dojść do popękanych schodów (których porządna naprawa naprawdę kosztowałaby uniwerystet tylko kilka tysięcy), najpierw musi pokonać łagodnie podchodzący pod górę chodnik. Oblodzony chodnik. Tu już nawet liny i czekan nie dają rady, a samochody zostawione na luzie powoli zsuwają się w kierunku głównej ulicy.

Restauracja Sergiana i papanasi

I tak, w czasie przemierzania opustoszałych uliczek Braszowa, gdzie natknąłem się między innymi na szewca:

dostałem zaproszenie od Włochów do restauracji Sergiana, znajdującej się na początku Strada Mursenilor, niedaleko budynku rektoratu i katolickiego kościoła. Włosi spotkali się tam z Lukasem i Gregorem w celu spożycia wspólnie papanasi. 

Schodząc schodami, aż do podziemi restauracji, gdzie oczom konsumenta ukazuje się architektura i wyposażenie wnętrz zgoła podobne do tej w restauracji Ciucas. Drewniane stoły i krzesła, lada, drewno dębu, olejowane, w powietrzu nie czuć formaldehydu. Jedyną różnicą są ceglane ściany, sama restauracja umieszczona jest też pod ziemią. Co buduje klimat, to stroje ludowe, w które ubrani są kelnerzy i kelnerki. 

W Sergianie też można oczywiście zamówić ciorbę w chlebie jak i inne tradycyjne rumuńskie potrawy, ale my skupiliśmy się na papanasi, które kosztują trzynaście lei, podawane są na półmisku, oblane mnóstwem różnego rodzaju słodkich sosów smakują znakomicie.

Co jest bardzo kiepskie w Sergianie, to muzyka - bynajmniej nie ludowa, ale jakieś ciche dubstepy lecące w tle, zupełnie nie pasujące do klimatu, które tak, jak przez piętnaście pierwszych minut jeszcze nie przeszkadzają, tak po dwóch godzinach odstraszają od złożenia ponownej wizyty.

W ogóle Rumunia i Polska posiadają bardzo dużo podobnych potraw, począwszy od papanasi, bigosie i pierogach, które również tutaj można znaleźć, skończywszy na sarmalach, czyli rumuńskich gołąbkach. Na rumuńską kuchnię szczególny wpływ mieli między innymi sąsiedzi: Turcja i Węgry.

Couchsurfing w Braszowie

Gregor i Lukas od jakiegoś czasu w swoim mieszkaniu przyjmują wędrowców, znajdując ich na couchsurfing.com. Dzisiaj znalazły ich dwie dziewczyny: jedna z Polski, druga z Estonii. Przebywają właśnie na EVS, Europejskim Wolontariacie, w Bukareszcie i wyjechały na kilka dni do Braszowa pozwiedzać.

Idą święta

Idą święta, na rynek nawet wjechała ciężarówka świętego Mikołaja:

Colina, jak wcześniej już wspomniałem, również stoi pusta i cicha, zaledwie garstka studentów została na miejscu. Powoli akademik szykuje się do świąt, grupa studentów chodziła po akademikach i zbierała co łaska na ozdoby świąteczne - podpowiedzieliśmy im, aby spróbowali zrobić coś w ramach recyklingu, ale cóż - nie tym razem.

Ktoś nawet wywiesił lampki w niektórych pokojach - można po tym poznać, że mieszkają tam dziewczyny:

Tymczasem na przystankach autobusowych w Braszowie takie klimaty, pozostałości po Halloween:

Przygody w taksówkach

Woda w basenie dla morsów sprawia już, że niczego nie czujesz i łapią Ciebie skurcze. W taksówkach czasem zdarzają się różne zabawne sytuacje i tak też dzisiaj, wracając z basenu z Berkkanem, trafiliśmy na taksówkarza, który nie znał angielskiego. Natomiast spędził kilka lat w Hiszpanii, więc mówił dość płynnie w tymże języku. Okazało się, że Berkkan potrafi się porozumiewać trochę łamanym hiszpańskim, a ja jeszcze coś pamiętam. I tak w jednej rumuńskiej taksówce siedzieli sobie Rumun, Turek i Polak i rozmawiali ze sobą po hiszpańsku.

W nocy Tiziana wyjechała do Bukaresztu, mając nad ranem samolot powrotny do Włoch.

Galeria zdjęć