Erasmusun ilk haftası yaşadığım sıkıntılar

Bize hep erasmus öğrencileri PAC'da  (Covilha'daki yurtlardan biri) kalıyor dendi. O yüzden başlarda konaklama yönünden içimiz rahattı. Biliyorduk ki oraya gidince yurtta kalacağız. Taa ki Joanna (Uluslararası ilişkiler koordinatörü) PAC dolu diye mail atana kadar. Öncelikle Erasmus Student Network'ün varlığını öğrendim içim rahatladı bu süreçte facebookdaki Portekiz'de Erasmus sayfasını takip etmeye başladım hem orada benimle aynı dönem Covilha'ya gidecek insanlarla tanıştım hem de Erasmus Student Network ile iletişime geçtim. Bu ikisinin ne kadar önemli olduğunu yazdıklarımı okuyunca anlayacaksınız. Mutlaka Facebookdan sizinle aynı dönem aynı şehre gidecek insanlarla iletişime geçip arkadaş olun. Önce Erasmus Student Networkden bir mentör istedim ve mentör benimle ilgileneceğini söyledi ve konaklama için bana bir kaç link attı başlarda tek kalmayı düşünüyordum stüdyo tarzı bir şey arıyordum sonra bloklardan okuduğum kadarıyla başkalarıyla kalmanın daha iyi olacağını öğrendim bunu mentörüme söyledim o da bana ona uygun linkler atıyordu ama ben bu evi seçersem beraber kalacağım kişiler belli mi diye sorduğumda hayır belli değil önceden tanışmanda pek mümkün değil cevabını aldım bu çok tedirgin ediciydi benim bu tedirginliğim de ev beğenmediğim anlamına geldi sanırım onlara göre ve sonunda benimle artık ilgilenmeyeceğini söyledi. Tek başıma il dışına bile çıkmamışken yurt dışına çıkacaktım ve bana yardımcı olacak tek kişi de artık yardım etmek istemiyordu bir şekilde başımın çaresine bakacaktım. Üstelik tek sıkıntı bu da değildi. Lizbon'a uçacak oradan Covilha'ya geçecektim. Hiç bilmediğin bir ülke hiç bilmediğin bir şehir nasıl yapacaktım tek başıma üstesinden gelebilecek miydim hiç bilmiyordum. Uçak biletimi aldım Facebook'tan arkadaşlarla iletişim halindeydik bir arkadaşım benimle aynı tarihe uçak biletini aldığını söyledi onu ilk kez havalimanında gördüm bu bana cesaret verdi çünkü artık tek değildim bir yol arkadaşım vardı. Uçuş tam 4 saat sürdü ve lizbona inerken elim ayağım titriyordu adeta. Ve artık kendi ayaklarımın üstünde durmalıydım.. Yol arkadaşımla beraber aeroporto dan orienteye geçtik metro ile oradan  Covilya'ya geçecektik bir yerlerde WiFi bağlantısı bulup ailelerimizle iletişime geçtik ve sonra da Covilha'ya doğru yola çıktık akşam saatlerinde covilhasaydık ve inanın o bavullarla yolculuk çok zor ve uzundu daha önceden rezervasyon yaptırdığımız otele gitmek için taksiye bindik o kadar yorgundukki şehri hiç gezmeden direkt odalara çıkıp dinlendik ertesi gün facebooktan tanıştığımız diğer arkadaşlarla görüşecektik bize ev bulana kadar yanımızda kalabilirsiniz dediler ama onları da tanımadığımız için tedirgin olduk ama tanıştığımızda onlarla kalmaya karar verdik şimdi tek sorunumuz ev bulmaktı ve bu herşeyden daha zordu. Türk kültüründe kızlar ve erkeklerin aynı evde kalması normal bir şey değildir bu bizim işimizi daha da zorlaştırmıştı ilk üç gün sokaklarda sadece ev ilanı aramakla geçti ve o hafta yürüdüğüm kadar hiç yürümemiştim sabah çıkıp akşam giriyorduk eve üstelik ev sahipleri Portekizce konuşuyor İngilizce bilmiyordu işin içinden çıkamıyorduk arkadaşım sürekli internetten birileriyle iletişime geçiyordu iletişim kurduğu biri bize yardım olmak için buluşmak istedi ve yanına gittik arkadaşıma sim kartı verdi ve bana vermedi seninle ben ilgilenmiyorum sana sim kartı getirmedim dedi daha sonra ev bulmak için yola çıktık arkadaşıma bir ev buldu 4 kız bir evde yaşıyorlardı ev çok güzel ve yeniydi ben ne olacağım dediğimde yine aynı cevapla karşılaştım seninle ben ilgilenmiyorum mentörün bulsun mentörüm daha buraya gelmeden benimle ilgilenmeyi bırakmıştı zaten ama arkadaşım fedakarlık yapıp bu evde sen kal biz araştırırız dedi ve tekrar ona ev bulmak için çıktılar o gün ikimizde ev bulmuştuk benim için büyük fedakarlık yapmıştı. Her şey yoluna girdi derken akşam eve geldiğimde kızlardan birinin erkek arkadaşının evde olduğunu farkettim bu beni rahatsız etmişti gider diye pek önemsemedim ve daha sonra üç gündür açmadığım valizimi büyük bir heyecan ve mutlulukla açtım. Evet sorularınızı duyar gibiyim neden valizini açmadın? Türkiye'den giderken valizimi baya doldurmuş ve ailemle kapatırken çok zorlanmıştık ben ise üç gün boyunca arkadaşlarımın evinde kalıyordum valizimi açarsam kapatamayacağım korkusu vardı ve bu yüzden açmamıştım. Üç gün boyunca duş almamış üstümü dahi değişmemiştim biran önce ev bulup artık valizimi açıp eşyalarımı yerleştirmek için resmen gün sayıyordum neyse konumuza dönelim valizimi açtım bütün eşyalarımı çıkarıp tekten gardırobuma yerleştirdim. Yatağımı büyük bir özenle hazırladım. Çarşafımı serdim, yastık kılıfımı geçirdim o an benden mutlusu yoktu tek tek odamın her açıdan fotoğrafını çektim ve aileme gönderdim artık onlarda benim kadar mutlulardı. Ev bulana kadar çok zorluk çektim bir o kadar ailemde benimle zor günler yaşadı en kötüsüde benden haber alamıyorlardı. Sadece WiFi bulabildiğim yerlerde aileme ulaşabiliyordum çünkü henüz bir sım kartım yoktu. Artık bu gece rahat bir uyku beni bekliyordu. Taki sabah uyanana kadar sabah uyandım odadan dışarı çıktığımda yine akşam evde gördüğüm yabancı erkeği karşımda gördüm geceyi burda geçirmiş olmalı evde gördüğümde Çok şaşırdım hemen kapıyı kapattım ve o an sadece ağladım bu evde rahat edemeyeceğimi , burada kalamayacağımı anladım evi bulan kişiye mesaj attım ve bu durumu eve yerleşmeden özellikle belirttiğimi söyledim o da ben sana zaten kızlarla yaşayacağın bir ev buldum erkek arkadaşlarına bir şey yapamam dedi sinirlerim çok bozulmuştu resmen dünyam yıkıldı diyebilirim. O  an artık bu evde kalamıyacagımı anladım derhal eşyalarımı toplayıp evden ayrıldım tabi o kadar özenle yerleştirdiğim eşyaları toplamak o kadar kolay olmadı. ilk kaldığımız eve geri döndüm onlar da hemen kapılarını açmışlardı bana. Tabi onlarında evi küçük aslında bana kalacak yer yoktu ilk gün yeni tanıştığım arkadaşımla aynı yatağı paylaşmıştık  sonraki günler ise yerde yattım ve hala duş alamamıştım. Ve mentörler benimle hiç ilgilenmiyordu artık ve ev bulmam daha da zorlaşmıştı 3 gün daha sürdü bu çile en sonunda kendi çabalarımla yaşlı bir teyzenin evinde bir oda kiraladım o teyzedr eşini yeni kaybetmişti ve tek yaşıyordu nasıl anlaşacağımız konusunda endişelerim vardı çünkü ingilizce bilmiyordu ama başka çarem yoktu ya arkadaşlarımın evinde sığıntı gibi bi kaç gün daha kalıp sonrasını sokaklarda geçirecektim. Artık son çarem bu evdi anlaştık ve evi tuttum daha önce Facebooktan konuştuğum başka bir arkadaşımı da yanıma aldım teyze ilk etapta almak istemedi arkadaşımı sonra kirayı artırıp aynı odayı paylaşabileceğimizi söyledi yaşadığım en büyük zorluk konaklama bulmaktı ve bir hafta sürmüştü gerçekten çok zordu ama bu sorunu aşmıştım oda arkadaşımla çok iyi geçiniyorduk tabiiki bizimde herkes gibi anlaşamadığımız noktalar oluyordu ama bunları aşıyorduk asıl sorun aynı evi paylaştığımız teyzenin tek kelime bile İngilizce bilmiyor olmasıydı aslında bir kelime biliyordu o da "okey" ... İşaretlerle el hareketleriyle anlaşabildiğimiz kadar anlaşıyorduk ama bu konuda da şans bizim yanımızdaydı ve ev sahibinin damadı  türktü ve bize çok yardımcı olmuştu anlaşamadığımız nokatlarda o bizi dinliyor ve ev sahibine anlatıyordu her şey zamanla yoluna girmişti ve düzenimizi kurmuştuk. Mentörlerde sonrasında ilgilenmeye devam edip rahat olup olmadığımı sorup uzlaşmayı tercih etmişti. Sorunlar çözülüyor yeterki mücadele etmeyi bilin.. Belki ilk bir kaç hafta çok zor geçebilir belki de benim oda arkadaşım gibi şanslısınızdır direkt geldiğiniz gün yeriniz hazırdır. Yaşanılan bu zorluklar tecrübe olarak size geri dönüyor. Her şey zamanla yoluna giriyor. Sizde cesaretinizi toplayın ve mutlaka bu deneyimleri edinin..