Całodzienna wycieczka na "Szczyt Niemiec" (Zugspitze), autorstwa Chelsea

Niedawno znajomi pytali mnie o zdjęcie, które wstawiłam na Instagrama. Większość zgadywała, że jest ono z Jungfraujoch (najwyższy szczyt Szwajcarii), Mount Tilis, a niektórzy obstawiali nawet, że to z gór w Australii. Niestety, wszystkie te zgadywanki były bardzo nietrafione. To zdjęcie wykonano na najwyższym szczycie kraju, który słynie z kiełbasy i piwa, czyli Niemiec. Jest to Zugspitze w Bawarii.

Chciałabym się z Wami podzielić faktem, że udanie się na Zugspitze wcale nie jest takie trudne, jak mogłoby się wydawać. Nie potrzebujesz pomocy przewodnika ani też dołączać się do żadnej wycieczki. Wystarczy być odważnym i wierzyć w siebie! Wszyscy pracownicy kolejek i innych miejsc na szlaku mówią płynnie po angielsku, a Niemcy, których spotkasz na trasie, są pomocni i przyjaźni. A teraz dobra wiadomość dla studentów! Żeby dostać się na ten szczyt, potrzeba dużo mniej pieniędzy niż na Jungfraujoch, więc jest to rzecz naprawdę warta zrobienia i zobaczenia, nie tylko dla narciarzy.

Najłatwiej dostać się tam z Monachium.

Podróż do Garmisch-Partenkirchen pociągiem z Monachium trwała około 80 minut. Bilet kosztuje około 20 euro w jedną stronę. Pociągi odjeżdżają co godzinę, więc nie martw się, jeśli się spóźnisz. Polecam jednak wybrać się z rana, gdyż w późniejszych godzinach pociągi są przepełnione.

Wyruszyłam z Monachium o 6 rano, więc nie mogłam niestety rozkoszować się widokiem z okna. Gdy tylko wysiadłam z pociągu na stacji Garmisch-Partenkirchen, nie byłam pewna, dokąd właściwie mam iść. Poszłam więc, tak jak reszta tłumu, zgodnie ze znakami, i już po 5 minutach znalazłam się na stacji z pociągiem na Zugspitze. Można tu zakupić całościowy bilet za 45 euro, w którego cenę wliczone są przejazdy w obie strony pociągiem wąskotorowym, (który wyróżnia się specjalnymi kołami zębatymi, dzięki którym pociąg jest w stanie jeździć w tych górskich warunkach), a także podróż kolejką na sam szczyt Zugspitze. Gdy się o tym wszystkim dowiedziałam, dzień zapowiadał się idealnie, szczególnie że prognoza pogody też była po naszej myśli (słonecznie i bez burz śnieżnych).

Jest kilka sposobów, żeby dostać się na Zugspitze, ja wybrałam pociąg do stacji Eisbee i stamtąd kolejką na sam szczyt.

Jako osoba, która od zawsze mieszkała w klimacie tropikalnym i nigdy nie doświadczyła zimy, widoki z okna pociągu były wręcz nieziemskie. Drzewa pokryte śniegiem, dzieci rzucające śnieżkami, a nawet bałwany, wszystko to wywoływało uśmiech na mojej twarzy, gdyż przypominało mi to dość mocno obrazki z książek, które czytałam jako dziecko.

Po paru minutach podróży pociągiem wąskotorowym, znalazłam się na stacji Eibsee, która sprawiała zimne i białe wrażenie z powodu śniegu. Niestety, nie ma tam żadnego znaku, w którą stronę znajduje się stacja kolejki na szczyt, byłam więc na początku trochę zdezorientowana. Na szczęście, ktoś z obsługi wskazał mi znak z napisem Seilbahn (niemieckie słowo na górską kolejkę gondolową). Jej stacja okazała się znajdować na przeciwko stacji pociągu, łatwo jest ją więc znaleźć. Wystarczy 5 minut, żeby się tam dostać (10, jeśli jest ślisko, tak jak mi się to przytrafiło). Potem czekałam w kolejce do gondoli.

Gondola wyglądała na dość starą, była też pokryta szronem z zewnątrz i zaparowana od wewnątrz. Niestety, nie udało mi się zrobić żadnych fajnych zdjęć z tej gondoli z powodu tłumów. Jako osoba z lękiem wysokości, wybranie się tą kolejką było dość odważnym krokiem z mojej strony. Na początku sądziłam, że będzie to standardowy, czteroosobowy wagonik. Okazało się jednak, że te wagoniki przewożą naraz 30 osób, i to na stojąco. Jest to 15-minutowa podróż trzęsącą się gondolą, więc naprawdę nie polecam jej dla osób z akrofobią (lękiem wysokości).

Gdy wysiądziesz z wagoniku, podążaj za znakami na sam szczyt. Nie bój się, jeśli ich nie znajdziesz, obsługa zawsze z chęcią wskaże ci trasę na punkt widokowy. Żebym nie zapomniała, temperatura tego dnia wynosiła -15°C. Normalnie wolę w taką pogodę zostać w domu, przykryta kocykiem, ale podekscytowanie sprawiało, że parłam dalej na przód. Po paru minutach wspinaczki po schodach, dotarłam na punkt widokowy - zaparło mi dech w piersi. Słońce świeciło, pasma górskie pokryte białym puchem, a do tego krystalicznie niebieskie niebo i przepiękne chmury. Widok był naprawdę nieziemski, najlepszy, jakiego miałam okazji doświadczyć w całym swoim życiu.

Wszystkie te zdjęcia zostały wykonane telefonem i nie były poddane żadnej obróbce, więc możecie sobie wyobrazić, jak bezcenne były to widoki. Niestety, droga na sam szczyt była zamknięta z powodu śniegu. Na szczęście udało mi się zrobić zdjęcie na jego tle, więc dla mnie było to wystarczające. Tego widoku trzeba doświadczyć chociaż raz w życiu, niezależnie od tego, ile czasu wolnego masz pod ręką!

Galeria zdjęć