Początek sesji!!! Dzikie wyczyny na rolkach!!!

Wdzięczności smak...

…smakuje jak Toffifee J. Dostałam dzisiaj calutkie opakowano w podziękowaniu za poprawienie streszczenia pracy dyplomowej. Strasznie miło, gdy ktoś potrafi tak wyrazić swoją wdzięczność. Szczerze mówiąc, nawet się tego nie spodziewałam i dawno zapomniałam o tym, że w ogóle cokolwiek komukolwiek poprawiałam, a tu, gdy wchodzę na zajęcia, koleżanka wyciąga z torebki opakowanie ze słodkościami.

Contempole - na zachętę do pracy - zrzucamy zadeczki na lato.

A ja już sobie kupiłam Bake Rollsy do chrupania przy nauce. Zdaje się, że na żadne diety przechodzić nie będę – zresztą sesja wymaga utrzymania właściwej diety i dostarczania energii organizmowi. Ostatnio na treningu zaczęłam widzieć gwiazdki i ogólnie ostatnio mam problem z motywacją do nauki. Nie chce mi się. W tamtym semestrze uczyłam się przy winie, ale obecnie nie mam ochoty na tak ciężki alkohol. W ogóle nie mam ochoty na alkohol w dużych ilościach – co jest dziwne, przynajmniej w moim przypadku. Muszę pisać prace i się uczyć. Pora się za to wziąć.

Rodzinnie na piwko

Wreszcie wyszło słoneczko – co prawda promienie przeplatają się z chmurami i troszeczkę wieje, mimo to umówiłam się na piwo z koleżanką z byłej pracy. Dwie godzinki na ploteczki, itd. Tym razem biorę ze sobą psiura. Spokojnie usiądziemy sobie w jakimś ogródku i będzie przyjemnie. Pomysł wziął mi się przede wszystkim stąd, że spotykamy się z Kasią o 18:00 na namesti Svobody, a ja kończę zajęcia około 16:00 – tj. dzisiejszy egzamin z praktycznego przekładu.

Wiem, że psiur stresuje się jeżdżeniem autobusami, tramwajami, itd., ale skoro jest ładna pogoda, mogę go z sobą wziąć. Posiedzi na dworze, potem pójdziemy na spacer, zmęczy się troszkę, a przede wszystkim nie będzie się kisił sam na łóżku w zamkniętym pokoju 3 na 4 metry. Piętnaście minut w kagańcu go nie zabije, a ruch nie zaszkodzi, a ja chętnie spędzę czas z Kasią i psiurem.

Zaczęliśmy sesję

Nie powiem, że jestem zadowolona ze swojego pierwszego egzaminu, bo nie douczyłam się z Młodej Polski, a i literaturę potraktowałam po macoszemu, ale zobaczymy jak to będzie. Ciekawe też, że część z literatury jest oddzielnie z epoką, chociaż było tak już w poprzednim  semestrze Do tego, te same pytania powtarzały się w różnych podpunktach i człowieka cholera strzelała, jak miał dziesięć razy pisać to samo. Dla przykładu:

1.Opisz nastroje i wydarzenia w okresie 1864 do 1890.
2.Pozytywizm – wydarzenia, dzieła, autorzy.
3.Jakie były w pozytywizmie popularne czasopisma, autorzy.

W sensie napiszesz to wszystko już w pierwszym pytaniu, potem musisz to samo przepisywać lub rozwijać, a to naprawdę starczy napisać raz, żeby było widać, że ktoś ma pojęcie o epoce. Ciekawe też było pytanie o ploteczki, ciekawostki i skandale z okresu 1891-1918. I tu pytanie: „ale o co właściwie chodzi?”.

Kwestia matematyki

Nigdy nie miałam dobrych stopni z matmy, ale maturę napisałam całkiem nieźle – aż wszyscy byli dumni.  Ale już od dłuższego czasu, nie mogę się doliczyć tego, ile mam jeszcze zapłacić za mieszkanie. Nawet poproszę was, żebyście skontrolowali moje obliczenia, bo z właścicielem nie mogę doliczyć. Ja byłam pewna, że muszę dopłacić 4,5 tysiąca, a on twierdzi, że 7,5…. Na co się zgodziliśmy, to że mam zapłacone za 8 ,5 miesiąca. 3000*8+1500= 25500.

Rozpisałam to tak:
15.09 1500czk

01.10 3000czk
01.11 3000czk
01.12 3000czk
01.01 3000czk

01.02 3000czk
01.03 3000czk
01.04 3000czk
01.05 3000czk

Czyli zostało tylko 1,5 miesiąca = 4,5 tysiąca koron, prawda? Mam rację? Powiedzcie, że to dobrze liczę, bo już nie mam bladego pojęcia o co tu chodzi i mam wrażenie, że robię z siebie idiotkę, ale jednocześnie mam wrażenie, że mam rację – to jak uczucie po egzaminie, gdy wszyscy zastanawiają się czy w zadaniu wyszło 5 czy -2, a ci wyszło 542.

Ach ci kelnerzy….,

Którzy rozbudzają w Lokim gwałtowne emocje. Udało nam się wreszcie spotkać z Kasią i z braku innego pomysłu weszłyśmy w pierwszą uliczkę ze Svobodziaku na górę przed McDonaldem. Jest tam urocza włoska restauracyjka, przy której na zewnątrz jest wystawionych kilka stolików.

Zajmujemy tam miejsca, Loki dostaje wodę, my świeże pieczywo z ziołami- które zresztą zajadamy ze smakiem z oliwą. Loki zapałał dziwną miłością do bardzo miłego kelnera. Na nieszczęście siedziałyśmy przy stoliku, przy samym wyjściu z restauracji, przez co  za każdym razem, gdy wychodził, Loki przesuwał mnie razem z krzesłem, do którego był przyczepiony, merdając ogonem i ujadając w niebogłosy. Pies w wielkim mieście… Trzeba by go było przyzwyczaić do człowieków.

Piwkujemy sobie, winkujemy i tak gadu-gadu przez kilka godzinek, aż zapada zmrok. Próbujemy także przepysznych topinek z pomidorami i czosnkiem. Pychotka! Polecam tą restaurację. Czułam też zapach przenoszonej koło nas pizzy i spaghetti, i jestem pewna, że musiały smakować wyśmienicie.

Po piwkowaniu, wreszcie do łóżka. Zgaszamy światło.

Rozmowy o życiu i śmierci, takie tam babskie ploteczki kończą się w końcu i zabieramy się z psiurem na tramwaj na Šilingrak. Po raz pierwszy moje nerwy są ukojone w tym tygodniu i chyba zaczynam myśleć trzeźwo. Przechodzimy przez stare miasto, oświetlone ulicznymi lampami, po którym spacerują ludzie. W jednym z licznych w Brnie domów kultury jest koncert muzyki jazzowej. Zatrzymuję się na chwilę, żeby posłuchać – to tu gdzie byliśmy z Marcelem na spotkaniu z Jaromirem, a także chwilę wyżej jest klub Eleven, w którym byliśmy z Pauliną na seansie filmowym.

Jestem spokojna, ale wpadam w melancholię. Mamy teraz tyle czasu, ale wszystko jest już takie zupełnie inne i pewnie wielu rzeczy już się nie zrobi. Tęsknię do samych początków, gdy jeszcze to się robiło, mimo braku czasu, na przekór pracy i studiom, gdzieś tam w środku tygodnia – w środę o 21, piwo i chipsy, i wolność – brzmi to jak wolność bardzo studencka. Chyba taka była i było spoko. A może właśnie powinnam sobie uświadomić, że wrócona wolność, jest może tym czego potrzebowałam.

Może czuję się troszkę lepiej i spokojniej, wiedząc, że to co mam tutaj dobiegnie końca – bo wszystko się przecież kiedyś kończy – i zacznie się coś nowego. Mogę teraz wrócić do Gdańska bez wielkiego smutku i grania tragedii, wiedząc, że tu zostawiam przyjaźń, która dalej jest aktualna i wspomnienia, które nie wygasną. Dalej chcę wrócić do Brna na magisterkę – całkiem możliwe, że to uporządkowanie spraw i wzajemnych stosunków, pokazało mi czego naprawdę chcę. Nie jestem w stanie stwierdzić z całą pewnością, czy na początku byłam pewna, że chcę zostać tylko dla siebie, czy nie chciałam tego robić dla kogoś. Teraz wiem. Teraz jestem na sto procent pewna swojej decyzji o powrocie na magisterkę do Brna, bo mimo tego, że nikt mnie tu nie trzyma, dalej chcę wrócić.

Pojadę więc z ochotą do Gdańska, pozałatwiam tam swoje sprawy i będziemy z psiurem korzystać z życia, nie zapominając o tych przyjaciołach, których przecież nie przestanę mieć mimo odległości. A za rok wrócimy. I może nasze serca będą już kompletnie odmienione, może poznamy nowych ludzi i będziemy mieć nowe marzenia, może nawet zdarzy się coś i nie wrócę do Brna. Wyjazd tu przecież pokazał mi, jak bardzo wszystko może się zmienić w ciągu kilku miesięcy. Ale tego co stąd wyniosłam i co mam – przyjaciół, wspomnienia, umiejętności – to wszystko zamierzam pielęgnować.

Oswoić się z szybkością

Ostatnie moje wyczyny na rolkach były dosyć żałosne, dlatego korzystając z wolnego popołudnia – o 16:00 mam ostatni wykład z eksperymentalnego filmu – wybieram się na rolki. Koło pracy Marcela, wzdłuż rzeki prowadzi ścieżka rowerowo-rolkowo-deskowo-biegaczowo-wózkowa xD. Innymi słowy wszyscy na kółkach i bez oddają się tam sportowi przy dźwięku miasta i szemrzącego potoku.

Mój problem na chwilę obecną to przede wszystkim brak umiejętności hamowania. To znaczy: umiem hamować, ale jak wielokrotnie tłumaczyłam tylko i wyłącznie tym małym hamulcem przy prawej rolce, a to praktycznie nic nie daje przy wielkich lub ciągnących się daleko górkach.

Pierwszy odcinek tej ścieżki kończy się przy ulicy. Jest cały czas prosto i są tam dwa maleńkie pagóreczki. Na początek moim planem było uczyć się zatrzymywać i hamować na różne sposoby, ale jeżdżąc już po owej ścieżce, zdałam sobie sprawę z tego, że nie mam bladego pojęcia od czego zacząć. Poczekam więc na Marcela, może zgodzi się spędzić ze mną jeden wieczór lub popołudnie na walce o przetrwanie. Tymczasem zamykam oczy, uginam kolana i uuuuuuuuuuuuu!!!
….Zjeżdżam z górek. Jednym z moich większych strachów jest niekontrolowana prędkość – tj. rozpędzam się, nie mogę się gwałtownie zatrzymać ani zwolnić. O Boże, zabiję się!!!
…Dlatego przestałam jeździć po Brnieńskich ulicach pełnych górek i pagórków, na których nie sposób się zatrzymać. Na początku zjazd z tych maleńkich górek jest dla mnie niczym skok na bunggee. Serio, nad skokiem się krócej zastanawiałam. Na górce stałam dobre piętnaście minut i myślałam nad zawróceniem, bo traumatycznych przeżyciach z ostatniej wyprawy na rolki.

Było strasznie. Słyszysz jak kółka zaczynają głośno hałasować, czujesz je pod nogami. Nogi zresztą też się trzęsą i możesz czuć, że nie bardzo masz nad tym kontrolę. Stopy jakby się troszkę rozjeżdżają. Nie ruszasz nogami, tylko je uginasz i modlisz się, żeby się nie potknąć… i nagle jesteś już na dole i wjeżdżasz pod górkę. Powoli i delikatnie, gdy wyczujesz moment, odrywasz nogę od powierzchni i jedziesz dalej.

Udało się! Muszę to komuś pokazać! xD

Jeżdżę sobie kilka razy w tą i z powrotem i przyzwyczajam się do górek, w sobotę i niedzielę postaram się znaleźć w sobie odwagę, żeby przejechać przez ulicę i zbadać dalszą trasę. Tymczasem przerwę robię sobie w czymś nazwanym centrum Victoria… Victora… nie pamiętam…

Przy ścieżce jest duży budynek wyglądający jak szkoła, kryta plaża do piłki plażowej i budka z piwkiem, kawą i różnymi napojami. Robię sobie przerwę na lemoniadę… malinową i akurat zaczyna kropić.

Zbieram się i w te pędy ruszam w stronę przystanku tramwajowego. Dochodzę do niego, gdy już porządnie pada, ale po chwili się uspokaja i znów wychodzi słonko. Dzisiaj generalnie jest ładnie – słońce raz się chowa, raz wyłazi, ale drugi raz nie padało. Jest cieplutko, mimo że czasem zawiewa. My siedzimy sobie na wybiegu dla piesków – ja piszę, a Loki spaceruje. Zaraz lecimy na obiad, a potem pora wracać do pisania prac.

Chciałabym, żeby pogoda była tak pewna, żeby móc sobie na cały dzień pojechać gdzieś nad jeziorko i w ciszy się uczyć. Póki co, niestety jeszcze tak nie jest, ale fakt faktem – przecież jest dopiero maj. W międzyczasie, chcę jeszcze gdzieś sobie pojechać, porobić coś, coś zobaczyć przed wyjazdem z Czech. Możliwe, że ograniczę się tylko do okolicy. Może pojechalibyśmy jeszcze raz do Pragi. W końcu niewiele widzieliśmy, gdy byliśmy tam po raz pierwszy.

A tymczasem w liczbie trzech dziewcząt pojawiłyśmy się na ostatnim wykładzie z filmu. Na dole w ogrodzie znowu party i chyba skoczę sobie właśnie tam, żeby popracować wieczorem, zanim wrócę do Lokiego.

Galeria zdjęć