Wystawa drewnianych rzeźb greckich

Wprowadzenie 

Drodzy czytelnicy tuptający za jeżem! Mam nadzieję, że macie się dobrze, przeżywacie mnóstwo przygód i nadążacie z tuptaniem. W dzisiejszym poście chciałbym opisać, jak wyglądał Dzien Kobiet w Braszowie, jak odnalazłem trzeci targ typu cygańskiego. najnowsze wydarzenia kulturalne w mieście oraz gdzie można najtaniej, bo za darmo, pograć w bilarda. 

Dzień Kobiet 

Cieżko było znaleźć kwiaty na Dzień Kobiet w mieście ósmego marca. Krążyłem po ulicach w poszukiwaniu kwiaciarni, a jedyne, co znalazłem, to starsze panie rozstawione w rogach ulic i sprzedające dość kiepskiej jakości kwiaty (może już wszystkie ładne zostały wykupione). 

Gypsy market#3 

Ostatecznie z wydziału na Colinie doszedłem pieszo aż na targ w okoliach dworca głównego. Po drodze pytałem się starszych pań o miejsce, gdzie mógłbym kupić kwiaty, na co one ze śmiechem kierowały mnie właśnie w kierunku "Piata di Flori", placu kwiatów i żegnane radosnych "La multi ani" odchodziły. 

Rzeczywiście, w końcu dotarłem na targ, już z daleka widząc i czując zapach kwiatów. 

No tak... cyganie. 

Cyganie sprzedawali kwiaty owego dnia na targu, pośród reszty obywateli sprzedających jak codzień warzywa, miód i nabiał - więc można powiedzieć, że znalazłem się na cygańskim targu numer trzy. Jak już wspomniałem na tym targu, największym w Braszowie, można zawsze kupić świeże warzywa, owoce, nabiał prosto od krowy, kozy lub owcy i miody. 

Spóźniłem się przez to całe poszukiwanie pół godziny na zajęcia z koordynatorką Erasmusa, ale kwiaty ukróciły jej uwagi i pytania o moje spóźnienie. 

Po południu z Bartkiem skorzystaliśmy po raz pierwszy z pieca gazowego w moim mieszkaniu, piekąc babeczki dla naszych zaprzyjaźnionych dziewczyn. 

Koncert 

Całe szczęście tego dnia wieczorem odbywały się aż dwie uroczystości - koncert z udziałem skrzypiec i pianina oraz wystawa "drewnianych rzeźb greckich", jak to nazwałem sobie w myślach, więc nie musieliśmy się głowić, gdzie to zaprosić przeważające nas liczebnie dziewczyny na wieczór. 

Domenico również poszedł z nami. Akurat wrócił z Kluż Napoki aby w końcu zrobić coś na swoje studia i najbliższe tygodnie miał spędzić w Braszowie. Okazało się, że w ostatni weekend również był w Turdzie - jakbyśmy wiedzieli o sobie nawzajem, nie musiałbym nocą na siłę cisnąć pociągiem do miasta i czekać na świt na dworcu. 

Na koncercie poznaliśmy również Włocha Gabrielle i Polaka Ignacego - obaj studiowali medycynę w Braszowie. Koncert był wyjątkowo nudny - widać było, że zarówno skrzypek jak i pianista znają się na swojej robocie, dobrze grają, ale sama muzyka nie poruszyła praktycznie żadnego z nas. 

Wystawa drewnianych rzeźb greckich 

Z Domenico i Cinzią udaliśmy się po koncercie obejrzeć wystawę drewnianych rzeźb, podczas gdy reszta powoli zmierzała do Colina Club pograć tenisa stołowego i ping ponga. 

Przyszliśmy na wystawę godzinę po rozpoczęciu - i ku naszemu przerażeniu zorientowaliśmy się, że nadal trwa prelekcja.Postaliśmy jeszcze jakieś piętnaście minut, aż prezenter skończył przedstawiać autorów rzeź i opowiadać o historii ich życia. 

Najciekawszą częścią wystawy był oczywiście bankiet. Wielu ludzi jak to zwykło się robić w trakcie takich wydarzeń przeszło się obok rzeźb, z zainteresowaniem szczerym i udawanym je oglądając, po czym ruszyło bezpośrednio do stolika z pieczywem, mięsem, owocami i winem. Z Domenico również nie omieszkaliśmy skorzystać ze sposobności i bisować kilka razy. 

Ale same rzeźby naprawdę były bardzo interesujące. Oprócz drewnianych znajdowały się też białe, marmurowe, mniejsze rzeźby między innymi sfinksa oraz płaskorzeźba centaura. 

Stąd nazwałem je w myślać rzeźbami greckimi, bo oprócz centaura znajdowały się tam rydwany z strzelcami i jeźdzcami. 

I inne takie... 

Oraz obrazy. 

Pewną przesadą jednak było, jak jakiś "duży" (if you know, what I mean), starszy Rumun położył swój talerz i kieliszek z winem na jednej z rzeźb i wpychał w siebie mięso. Jak w pewnym momencie ten talerz spadł z rzeźby chyba w końcu się opamiętał i poczuł głupio. 

Bilard 

Po wystawie, najedzeni, ruszyliśmy zmierzyć się w bilarda z Finem, Klarą, Hassanem oraz Bartkiem. Domenico okazał się mistrzem zarówno w bilarda, jak i w piłkarzyki i ping ponga. Chciałem z nim na poważnie się zmierzyć, ale kontuzja barku dość mocno przeszkadzała w normalnej grze. 

Najzabawniejszy był jeden mały chłopak, szeroki w brzuchu, kilkunastoletni, który wydawało się, że spędza każdy dzień grając w bilarda. Strasznie denerwował się podczas gry, grał nie tyle dobrze technicznie, co trzaskał kijem w bile tak mocno, że nieraz wypadały one poza stół. Ponadto czuł się w obowiązku pokazywać każdemu grającemu, właśnie jak technicznie uderzyć białą bilą tak, aby osiągnąć cel. Bywał przez to strasznie irytujący, choć zdecydowaliśmy przyjąć go i jego rady jako dobry żart i urozmaicenie gry, jedynie ja dla zabawy zawsze grałem dokładnie przeciwnie do tego, co mówił nasz rumuński nowy przyjaciel (może dlatego tak kiepsko mi szło, kto wie). 

Galeria zdjęć