Universiteit in Porto

In mijn vorige Erasmuspost zei ik dat ik het graag wilde hebben over mijn universiteit. En nee, ik ben het niet vergeten maar nog meer dan over de universiteit, wil ik het graag hebben over de Faculdade de medicina da Universidade do Porto", FMUP voor vrienden, aangezien het de enige is die ik ken.

Als ze me zouden vragen om het een cijfer van 0 tot 10 te geven, zou ik het een 8 geven. Een dikke, ronde acht. Een acht met armen en voeten en scherpe tanden die de stad intrekt en alles vernietigd, zoals Godzilla vroeger deed, met lazerogen... OK, Laura, kalmeer.

Zoals ik dus nu en in vorige posts al zei, ben ik verliefd op mijn faculteit. Ik heb geen foto's maar ik nam nooit mijn camera mee naar de les.

Het is een oud gebouw (net zoals 90% van de stad) maar dat is mijn faculteit in Spanje ook. Het zit chaotisch in elkaar. Wat ik niet leuk vind, is dat de faculteit en het ziekenhuis een gebouw zijn. In Spanje heb je de faculteit, met de klassen, de bibliotheek, het laboratorium, studentenbureau's, etc. Aan de overkant van de straat staat een deel van het ziekenhuis, en een beetje verder op een kleine weg (een klein weg naar de hel), staat het andere deel van het ziekenhuis, Valdecilla. Hier is alles een. Daar zat ik dus, aan het wachten tot ik de klas binnen mocht toen twee verpleegsters me bijna omver liepen met een patiënt op een brancard.

Ik vind het dus niet leuk en ook niet doordacht. Een zieke hoeft niet op zijn weg door en rond het ziekenhuis weet ik hoeveel studenten te zien die over weet ik veel wat aan het lachen zijn. Het is niet gepast.

Maar ja, stoppen met zeuren... Het is niet het gebouw of het ziekenhuis waar ik verliefd op ben maar de mensen, de studenten en de sfeer van deze plek.

De eerste dag dat ik naar school ging, vond ik mijn 'buddy', Maria. Het Buddies Programma brengt Erasmus studenten met een lokale student die vrijwillig wil helpen samen. Het gaat van het zoeken naar verblijf tot het ophalen aan de vlieghaven, tot het helpen integreren in de faculteit. Maria heeft me goed geholpen. Op de eerste dag heeft ze me alles laten zien en heeft ze me een aantal dingen uitgelegd. Het eerste dat ik zag waren alle laatstejaars met hun zwarte mantels (ik noem ze raven), en de eerstejaars met normale kledij aan. Een laatstejaars dacht trouwens dat ik een groentje was, toen verstond ik natuurlijk nog niets van Portugees en antwoordde ik: "Que? No, no. Erasmus! ".

Die mantels dus... Ik heb zo vaak een andere uitleg gehoord dat ik geen idee meer heb wat ze nu juist betekenen. Ik weet dat het een traditie is over het hele land, niet alleen in Porto. Ik weet ook dat niemand er grappen over maakt, zoals in Spanje zeker wel zou gebeuren, maar dat iedereen eraan meedoet.

Er werd mij gezegd dat je de mantel elk jaar anders mag knopen, dat je voor elke teleurstelling in de liefde de mantel moet scheuren en dat daarom de mantel van sommigen helemaal kapot is. Of dat afhankelijk van je jaar, de anderen je anders mogen aanspreken, of had dat te maken met de elementen van je mantel? Geen idee en ik weet ook niet meer wat juist of fout is.

Het grappige is dat niet iedereen maar wel de meesten het dragen. Ze dragen het wanneer ze willen. Ze doen zwarte kledij aan met de mantel erover en klaar, recht naar de les. En wat denk je van een paar raven voorbij zien lopen tijdens je koffiepauze op een namiddag? En nog beter... je gaat 's avonds uit en ziet een paar raven feesten? Als ze ros zijn denk je "seg, Wemels, weten jullie wel wat plezier maken is? ".

Zonder af te stappen van dit mantel en Harry Potter thema, lijkt het erop dat onze vriendin J. K. Rowling in Porto was toen ze haar eerste boek schreef en een koffie dronk in Café Majestic in Rua Santa Catarina. Het is een elegant cafeetje niet ver van waar ik woon (^^). Ze kreeg inspiratie toen ze deze vreemd geklede studenten zag. Daarom lijken studenten van Zweinstein zo op de studenten in Portugese Universiteiten. Je zou kunnen zeggen dat Harry Potter meer Portugees dan Engels is.

Een ander feit dat gelinkt is aan Porto en Harry Potter is de "Lello e Irmão" boekenwinkel. Het is een prachtige boekenwinkel aan de binnen- en buitenkant. Sommige scenes uit de film werden er opgenomen. Het lijkt erop dat de auteur de stad graag had.

Iets anders dat ik geweldig vond in de universiteit waren de Tuna's, een studenten muziekgroep. Ja, ik weet dat het geen Portugese traditie is maar een van de geneeskunde faculteit, in Spanje bestaat het ook. Dus... Hoeveel Tuna's heb je al op straat gezien in Spanje? Want er zijn er niet zo veel... in sommige Spaanse steden meer dan in andere, maar over het algemeen kunnen we stellen dat de Spaanse "Tuna's" meer dood dan levend zijn.

In mijn faculteit is er een "Tuna" groep voor meisjes en jongens, en ze hebben een eigen kleedkamer waar ze hun instrumenten kunnen laten staan. Er is een gang met glazen kasten waar ze al de prijzen die ze gewonnen hebben in kunnen tentoonstellen, en het zijn er niet weinig. De studenten van de "Tuna" wandelen rond in hun kostuum en met hun instrumenten. Je kan altijd wel ergens een dubbele bas horen.

Ten slotte, maar niet minder belangrijk... is er het gevoel van eenheid. Het klinkt misschien melig maar nadat ik de mensen in mijn Spaanse faculteit beu was, kwam ik naar hier en toen dacht ik "wow, kan ik bevriend zijn met iedereen? ". De kleine alledaagse vriendengroepjes in mijn Spaanse faculteit die afgesloten zijn van de rest en er niet mee opschieten bestaan hier niet, ik heb het gecontroleerd.

Natuurlijk kom je met bepaalde mensen beter overeen dan met anderen en heb je betere vrienden en minder goede vrienden. Vandaag kan ik met de ene gaan lunchen en morgen met de anderen. Vandaag zie je bepaalde mensen in deze groep en morgen in een andere.

Ja wandelt met hen door de gangen en ziet hoe ze iedereen aanspreken, maakt niet uit in welk jaar ze zitten, ze stoppen, praten, vragen dingen, lachen samen... Je weet wel, sociaal, open en vriendelijk zijn. We zouden daar lessen van moeten volgen in Santander (ik durf niet over de rest van Spanje te praten maar... ).

En als laatste! Nu echt, ik beloof het. Ik ben verrast door de goede relatie tussen de studenten en de professoren. Of door hoe iedereen, niet enkel de "nerds", elke dag studeren en voorbereid naar de les komen. Of het feit dat een student die een vraag stelt tijdens de les, een aanleiding is om een debat te starten en geen hoop kritiek te krijgen van andere studenten want "daar is die lastige student weer".

Het verbaasd me ook dat de studenten soms twee uur wachten om te lunchen, allemaal samen een koffie drinken in het café, zodat ze op de professor kunnen wachten die na twee uur vrij zou zijn en in de les al tegen hen had gezegd dat als ze wilden, ze konden wachten zodat ze iets over de les verduidelijkt konden zien. Iets dat trouwens niet verplicht is.

Om te concluderen, zou ik graag even reflecteren over mijn Erasmus en over wat mensen denken dat het is. Mijn mama in Spanje is zo ongerust, elke keer als we praten vraagt ze me of ik die dag iets heb gestudeerd. Toen ik nog in Spanje was, vertelden mijn nonkels dingen zoals "wat een orgasmus jaar ik zou hebben'. Ik praatte met vrienden die niet op Erasmus gingen omdat het een academisch jaar verspild zou zijn (tot een tijdje geleden dacht ik hetzelfde).

Na een maand hier te hebben gewoond, zonder de resultaten al te kennen, wil ik zeggen dat het al een heel leerrijke ervaring is geweest, ook op academisch gebied. Het is waar dat Erasmus een ramp kan zijn als je niet weet welke bestemming te kiezen. Voordat ik naar hier kwam, had ik informatie opgezocht over de universiteit, of het een goede of een slechte was, want ik maakte me zorgen over die zaken.

Als je beslist om op Erasmus te gaan en alleen aandacht besteed aan het land, of aan het feit dat er meer of minder feestjes zijn dan heb je misschien nog geluk dat de universiteit goed is, maar zo niet dan zou je Erasmusjaar wel eens een academische ramp kunnen zijn. Het is natuurlijk je eigen instelling die het meest doorweegt.

Na dit alles kunnen we stellen dat er een mogelijkheid is om plezier te maken op Erasmus zonder je academische carrière te vernietigen. En als je van je Erasmus wil genieten zonder je academische carrière te vernietigen terwijl je veel gaat feesten en nieuwe mensen leert kennen, dan gaat dat ook.

Gallerij