De eerste dagen in Helsinki

Thuis in het VK was er een wedstrijd waar mensen een klein artikel konden indienen over een reis die ze hadden gemaakt. Dit was mijn artikel over de eerste dagen in Helsinki, Finland.

Ik hoop dat je het leuk vindt en ik vraag me af of het een goed volledig verhaal zou zijn?

"Helsinki is niet zo koud", dacht ik bij mezelf toen mijn voeten voor de eerste keer de Finse grond aanraakten. Het was een vrijdagmiddag in januari. Ik zei dit tegen de taxichauffeur die me van de vlieghaven naar mijn huis bracht, waar ik de zes komende maanden zou wonen. Hij vertelde me dat het verrassend warm is geweest voor de tijd van het jaar maar dat de komende weken de minimumtemperatuur zou zakken. We babbelden verder voor de rest van de rit. Hij kwam oorspronkelijk uit Washington maar was met een Finse vrouw getrouwd, een aannemelijke verklaring voor het immigreren naar Finland. Natuurlijk was hij geïntrigeerd waarom ik hier was. Een vraag waarop ik tot nog toe ook geen antwoord had. Ik ben gewoon een negentien jarige student die na een levenlang in Londen te hebben gewoond, de kans nam om iets nieuws te ervaren op uitwisseling.

Op onze rit stond een groot gebouw in de stad recht voor me. Het had een gebogen dak en was bekleed met roodbruine bakstenen. Aan de buitenkant stond een smaragdgroen "vrijheidsbeeld met daarnaast een klokkentoren in hetzelfde groen. In de inkom stonden grote houten deuren met gouden handvaten en bovenaan stonden de letters "Rautatieasema Jarnvagsstation".

"Het is maar een treinstation, " zei mijn chauffeur kortaf.

Een paar dagen later besloot ik ditzelfde station te bezoeken en het stelde me niet teleur. De binnenkant was voor mij even mooi als de buitenkant. Terwijl ik vol verbazing rond me keek, kwam een Finse meneer naar me toe gewandeld. "Je viel me op terwijl je daar maar stond te kijken dus wilde ik met je komen praten", zei hij. Ik weet niet of ik opviel door mijn felrode jas of omdat ik een zwarte persoon in Finland ben. Hij las mijn gedachten en zei "De meesten mensen in Finland dragen saai gekleurde jassen zoals grijs". We praatten verder en ik zei hem dat ik "Daniela" heet. Hij herhaalt het een paar keer en heeft moeilijkheden met de uitspraak. Hij zegt dat hij de naam nooit eerder heeft gehoord en vraagt me naar de origine ervan. Hij zegt dat hij "Arrtu" heet en ik kan alleen maar hetzelfde over hem denken. Hij leek me wel leuk dus wisselden we elkaars gegevens uit voordat we elks een andere kant op gingen.

Tegen het volgende weekend kreeg mijn taxichauffeur gelijk en nam het weer een mooie wending richting winter, een zin die ik nooit zou kunnen gebruiken om het Britse weer te verklaren maar het is hier heel toepasselijk. De temperaturen zakten en daarmee arriveerde de beruchte Finse sneeuw, dik maar licht als een versgewassen laken dat over het landschap werd getrokken. De sneeuw licht de stad op en ik wilde heel graag een wandeling maken en dit allemaal in me opnemen. Alsof hij mijn gedachten weer kon lezen, kreeg ik een bericht van mijn nieuwe Finse vriend "Wil je graag een wandeling gaan maken? ".