Barcelona'ya giden yolda Almanya

2013 yılının hazanında, bir İspanya gezisi için yollara düşmüştüm. Henüz lisede okuduğumuz sıralarda yaklaşık 15 kişi ki 5 tanesi öğretmenlerden oluşan bir grup olarak önce İzmir’e ardından da İstanbul’a geçtik. Daha ülke sınırlarından çıkmadan başlayan ve gezimiz sonrası da devam edecek gariplikler serüveni böylece başlamış oldu.

Yılların Alman şirketi Lufthansa’nın ekonomi sınıfı uçağı, Sovyetler Birliği’nin göz zevkinden yoksun tenekeleriyle kalitesizlik yönünden rahatlıkla mücadele edebilirdi. Bir gazetenin 5 Euro olduğunu öğrendiğimde verdiğim tepki ve sonrasında hostesin gülerek sarılıp gazeteyi ücret talep etmeden bırakması, sözünü ettiğim firma için bende bırakılan tek muteber izlenimdi diyebilirim.

İspanya’dan önce Almanya’ya iniş yaptık. İner inmez de koca bir şehircilik yumruğu yüzümüze çarptı. Türkiye’den başka diyarlar görmemiş gencecik çocuklar olarak ilkin bunu tecrübe ettik. İnanılmaz bir düzen, sürekli hareketlilik ve her şeyin insan için oluşu… Bizim kafileyi tam olarak bunlar vurdu.

Havaalanından ayrıldık ve kahvaltı yapabileceğimiz bir yer aradık. Bu süre içinde de bir başka Almanya gerçeğiyle yüzleştik: gurbetçiler! Her yerdeler. Gerçekten 3 milyon Türk, Almanya’da bizi karşılamış gibi hissettik. Frankfurt sokaklarını şuursuzca adımlarken karşımıza son dönemin popüler mekânlarından olan simitçilerinden birinin Frankfurt şubesi çıktı. İlkin açlıktan ya da vatan özleminden hayal mi görüyoruz diye şakalaştık. Sonrasında da yurt dışında bildik tatlara rastlamanın ne denli büyük bir nimet olduğunu idrak edip daldık simitçiye.

Sabahın erken vakitleri olmasına rağmen içerisi tıklım tıklımdı. Biz de kalabalıktık. Tabi oturmak için yer bulmamız lazım. Arka taraflarda yiyeceklerini bitirmiş ama oturdukları yerden hala kalmayan bir grup gördük. Yanlarına gidip İngilizce olarak durumumuzdan bahsedip yer istedik. O grup içinden esmer bir gencin cevabı ise şöyle oldu: -Kardeş bize ne!

Gurbetçiler ile olan serencamlarımızı kısa kesip Almanya’ya devam etmeyi tercih ederim. İki katlı banliyö trenlerini gördüğümüzde oldukça garip gelmişlerdi. Şehrin içinden geçmelerine rağmen bir köyün içinden geçiyormuş hissi uyandıran şehir planlaması ile her an temiz hava alma imkânı sağlanmış. Caddeler geniş ve her an temiz. Kaldırımlar da en az beş kişinin rahatlıkla yürüyebileceği büyüklükte ve alçak.

Mimari yapısı da oldukça etkileyiciydi. Gotik mimarinin hatlarıyla bezenmiş sokaklarda yürürken her an her binanın fotoğrafını çekme isteği uyanıyor insanda. Şehrin içinde oldukça yüksek binaların varlığı da tabi ki dikkat çeken mimari ögelerden. Çoğu zaman normal bir makinanın kadrajına sığmayan binalar, Almanya’da sıradan karşılanır vaziyetteydi.