Odkrywając małe włoskie miasto: Matera

Miasto celebrytów.

Jeśli znajdziecie się gdzieś na południowo-wschodnim wybrzeżu Włoch, polecam wynająć samochód i poświęcić dzień na zobaczenie Matery. To starożytne miasto znane jest jako filmowa lokalizacja wielu produkcji, z których najsłynniejszą jest Pasja.

(Zdjęcie: http://www.italytravelandlife.com/wp-content/uploads/2016/04/Passion_of_the_Christ_30.jpg).

Powyższe zdjęcie, które przedstawia scenę ukrzyżowania, ukazuje w tle antyczne jaskinie wydrążone w skalnym wzgórzu, znajdujące się naprzeciwko głównego miasta Matery, po drugiej stronie wąwozu.

(Zdjęcie: http://3.bp.blogspot.com/-ByEunslvN3s/UuKpzAOeK9I/AAAAAAAABd4/ojnPWkezkKo/s1600/m.gibson.jpe).

Ten film, który wyreżyserował Mel Gibson, jest nie tylko istotny dla Chrześcijan, ale jest to robiący ogromne wrażenie, mocny film, który każdy może docenić. Zdecydowanie najbardziej zaimponowało mi w tym filmie to, że prawie cały dialog prowadzony jest po aramejsku, czyli w starożytnym języku semickim, którym posługiwał się Jezus.

Powodem, dla którego to właśnie Matera została wybrana jako lokacja filmowa jest fakt, że bardzo przypomina ona Jeruzalem. Prawdopodobnie dlatego, że Matera jest trzecim najstarszym, stale zamieszkanym miastem na świecie (od około 15 tysięcy lat p. n. e. ), co oznacza, że ta skalista architektura jest nadzwyczaj stara i z łatwością nabierze Was, że to właśnie tak wyglądał starożytny Środkowy Wschód.

Panoramiczny widok starego, włoskiego miasta - Matery.

Matera w grudniu.

Pojechałam tam w grudniu, co nie jest złym okresem, bo w tym miesiącu wystawiane jest znane, porządnie przygotowane przedstawienie bożonarodzeniowe, opowiadające historię narodzin Jezusa, które jest bardzo popularną atrakcją, zarówno dla turystów, jak i lokalnych mieszkańców.

Nocą w całym mieście możecie zobaczyć urywki niektórych scenek przedstawiających Narodzenie Pańskie. Aby zobaczyć całość, będziecie musieli zapłacić, ale scena, którą widziałam (na zdjęciu powyżej), była darmowa. Trwała tylko kilka minut, ale kostiumy były przepiękne i warte zobaczenia.

Przechadzając się po ulicach w tym zimowym czasie, chętnie zatrzymacie się przy straganach i kupicie u sprzedawców pieczone kasztany, kandyzowane migdały i inne słodkości, które zaspokoją Wasz głód, gdy będziecie kręcić się po starym mieście.

Jest tam wiele interesujących sklepów, do których warto zaglądnąć i z których wiele sprzedaje samodzielnie wykonane rękodzieła. Dobrze bawiłam się wchodząc do środka i oglądając co tam jest. Był jeden konkretny sklep, w środku którego znajduje się małe okno, z którego widać przypominające jaskinię pomieszczenie, na środku którego wisi kosz. Ideą jest rzucanie monet do pokoju i wrzucenie ich do tego "koszyka szczęścia". Podobno wiele osób wrzuca tam pieniądze, część z nich ląduje w koszyku (i mają szczęście), a reszta rozsypana jest po podłodze.

Ta część wycieczki była najbardziej przygnębiająca i łamiąca serce. Mogłam wyciągnąć rękę i wsadzić ją do pokoju, ale nie byłam wstanie dotknąć żadnych pieniędzy, które tam sobie po prostu leżały. Były tak blisko, tuż przede mną, a jednak tak daleko. Gdyby nikogo nie było w pobliżu, wślizgnęłabym się do środka i przeskoczyła przez okno, by napełnić moją torebkę monetami. Ta kasa po prostu tam leży! Okej, pewnie właściciel ją później zbiera, ale nadal ścisnął mnie za serce widok tych wszystkich "niczyich" pieniędzy w jednym miejscu. Może miałam zostać piratem.

Jaskinie.

Jeśli jesteście fizycznie sprawni i lubicie naturę, polecam wybrać się zobaczyć starożytne jaskinie Matery. Jaskinie można zobaczyć z głównej części miasta, ponieważ rozpościerają się one wzdłuż ściany wzgórza po drugiej stronie wąwozu, a gdy patrzycie z daleka, wyglądają jak małe, okrągłe dziury w kamieniach. Jaskinie były zamieszkałe przez ludzi już od czasów paleolitu aż po lata 50. XX wieku, kiedy to zostali przesiedleni i opuścili to trudne do życia miejsce. Niestety wraz ze zmieniającymi się czasami, cywilizacja Matery stała się zaniedbana, a ludzie żyli w ogromnej biedzie.

(Zdjęcie: https://dwgfmnrdprofc.cloudfront.net/wp-content/uploads/2013/11/matera-italy-2.jpg).

Z zewnątrz jaskinie wyglądają jak proste, skalne, hobbitowe dziury, które wydrążono w ścianie wzgórza, ale w rzeczywistości projekt tych ścian jest niezwykle misterny - tunele, które łączą poszczególne domy, studnie, wewnętrzne ściany oraz sama architektura, wyglądają artystycznie. Widok z zewnątrz to podobno tylko szczyt góry lodowej.

(Zdjęcie: https://thumbs-prod.si-cdn.com/EXHh72h5tPLt9n9NYR1YeWTtBAY=/800x600/filters:no_upscale():focal(541x408:542x409)/https://public-media.smithsonianmag.com/filer/65/83/65837b11-726a-406e-93f7-e4eb744f22e8/01-cavedwellers-matera.jpg).

Na powyższym zdjęciu widzicie panoramę głównego miasta Matery ze środka jednej z jaskiń po drugiej stronie wąwozu.

Jeśli chodzi o współczesną historię tych jaskiń, początkiem XX wieku ludzie mieszkali w nich bez bieżącej wody i ogrzewania, a wielu z nich cierpiało i zmarło na różne choroby i z głodu. W rzeczywistości do niedawna cała Matera uznawana była "wstydem Włoch", bo było to tak biedne miejsce. Obecnie Matera uznawana jest za prawdziwy skarb, znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO od 1993 roku i będzie włoską Europejską Stolicą Kultury w 2019 roku. Obecnie nikt nie patrzy na starożytne jaskinie jak na slumsy, turyści tam przyjeżdżają i płacą, by móc zatrzymać się w jednym z jaskiniowych hoteli. Transformacja, jaką przeszło miasto i jego reputacja są nie lada wyczynem!

Jeśli zdecydujecie się zobaczyć jaskinie, upewnijcie się, że macie wystarczająco dużo czasu, by zejść ze wzgórza, przejść przez most na drugą stronę, wyjść do góry, zobaczyć jaskinie, znów zejść w dół i wspiąć się na górę oraz zdążyć zrobić to wszystko przed zachodem słońca. Po drodze nie ma żadnych świateł, więc jeśli się ściemni, a Wy nie zdążycie wrócić, sprawy mogą się trochę skomplikować.

Na tym zdjęciu możecie zobaczyć jak wygląda ta trasa po wzgórzu. Ważne jest także wyjście w porządnych, wygodnych butach do chodzenia i bycie fizycznie przygotowanym na stromą trasę z nierównym terenem (dwa razy do góry i w dół po wzgórzach). Schodziliśmy po ścieżce (idąc od prawej strony na zdjęciu) i po lewej stronie mieliśmy wąwóz, choć na tym zdjęciu akurat go nie widać. Kontynuując naszą trasę, dotarliśmy do mostu (który widzicie), który przechodzi ponad wąwozem i który łączy dwie góry u ich podstaw. Przeszliśmy przez most, jednak niestety musieliśmy się zatrzymać i zawrócić.

Słońce prawie zachodziło, a może tyle co zaszło, więc nie wyszliśmy nawet na drugą górę, by dotrzeć do jaskiń. Tak bardzo chciałam kontynuować, ale wiedziałam, że za dwadzieścia czy trzydzieści minut zrobi się ciemno, a potrzebowalibyśmy przynajmniej godziny, by dokończyć naszą trasę i popodziwiać jaskinie, co byłoby niemożliwe bez światła. Byłam bardzo rozczarowana i obiecałam sobie, że następnym razem, gdy tu wrócę (mam nadzieję, że tak się stanie! ), moim priorytetem będzie zobaczenie jaskiń i wyruszenie wczesnym rankiem, by mieć pewność, że starczy mi czasu.

Tak czy owak, jeśli znajdziecie się na moście i będziecie mogli kontynuować swoją podróż, wystarczy, że przejdziecie na drugą stronę i pójdziecie w górę ścieżki, aż dotrzecie do jaskiń. Jest to wyczerpująca wędrówka, a pod koniec ledwo dyszałam, choć przeszłam tylko połowę wspinaczki, tym bardziej że nie ćwiczyłam od bardzo dawna! Na górze powyższego zdjęcia widać kościół, który stoi na szczycie, a który w środku jest mały i spokojny.