Antequera. Tajemnicza, skryta, chowa się w obłokach mgły. Wdrapałam się na szczyt i przystanęłam zapatrzona. Mimowolnie otworzyłam usta i wypuściłam powietrze. "Coś wisi w powietrzu..."
W pierwszą niedzielę nowego roku wstałyśmy (prawie) bladym świtem i podreptałyśmy na przystanek. "Dwa ulgowe, do Antequery". Po chwili siedziałyśmy już w autokarze i z każdym przejechanym kilometrem zostawialiśmy Malagę za plecami.
Na niebie zebrały się ciężkie, szare chmury, jakby zanosiło się na deszcz. Gęste mgły schodziły ze szczytów okolicznych wzgórz i pagórków. Pogoda była ospała, więc ja też - jedynie głowa podskakiwała na bardziej wyboistych odcinkach.
Z Malagi do Antequery jedzie się godzinę. Ostatni fragment drogi wije się po zboczu, a autokar próbuje tylko przecisnąć się między wąskimi uliczkami. W końcu zostawia nas na tamtejszym dworcu i leniwie jedzie dalej.
Być może patrzycie na pierwsze zdjęcie i zastanawiacie się: "Gdzie je znowu wywiało? Kolejne pustkowie na końcu świata."
Niby koniec świata, ale jednak Antequera znajduje się w Centralnej Andaluzji, na północ od Malagi. Przez wieki była niezwykle ważnym miastem, od prehistorii zaczynając, a na czasach nowożytnych kończąc.
Antequera słynie przede wszystkim z trzech dolmenów zbudowanych ponad 5 tysięcy lat temu. To jedne z najważniejszych megalitycznych budowli w Europie. Dolmeny, czyli grobowiec zbudowany z ogromnych kamieni (megalitów). Szacuje się, że mogły ważyć nawet 180 ton i naukowcy po dziś dzień nie wiedzą jak prehistorycznym ludziom udało się ja postawić do pionu i na nich kłaść następne.
Setki osób pochowano w znajdujących się tutaj trzech dolmenach:
* Na zdjęciu: Wnętrze dolmenu Cueva de Menga.
Warto się tutaj wybrać, tym bardziej, że wstęp jest bezpłatny. Po wyjściu z Centrum Zwiedzających należy wejść na ściężkę, która wieloma zakrętami prowadzi po wzgórzu na jego szczyt. Tam znajduje się pierwszy grobowiec - dolmen Menga.
Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, jak ludzie mogli stworzyć coś takiego bez użycia współczesnych maszyn.
Bloki skalne są dokładnie wyciosane, tak gładkie, ustawione pionowo tak, by wspierały te poprzeczne leżące na górze. Panuje tutaj niezwykły klimat i nie mówię tutaj w kontekście biologii. Stojąc w tym miejscu pod tonami głazów i ziemi, naprawdę można poczuć duchy naszych przodków. Pytanie "jak to mogło wyglądać 7 tysięcy lat temu?" nasuwa się samo.
Zaraz obok, jednak już nieco niżej, znajduje się kolejny, najstarszy, dolmen - Viera. Zamontowane wewnątrz oświetlenie nadaje temu miejscu jeszcze więcej uroku.
Żałuję, że nie ma akurat wschodu lub zachodu słońca. Chciałabym zobaczyć jak promienie słonecze oświetlają wejście tego grobowca.
Wychodząc długim korytarzem widzę w oddali samotną górę - Peña de los Enamorados, czyli Skała Zakochanych. Legenda głosi, że w średniowieczu córka mauretańskiego księcia - Tagzona - i młodego chrześcijanina - Tello - zakochali się w sobie bez pamięci. Postanowili uciec z miasta, jednak książę wysłał za nimi swoich wojowników. Zakochani wspięli się na okoliczną skałę, lecz na samej górze znaleźli się w potrzasku, zostali otoczeni. Nie chcąc dać się rozdzielić złapali się za ręce i skoczyli w przepaść...
Góra ma wysokość 878 metrów n.p.m., więc do niskich nie należy.
Akurat tego dnia możemy ją podziwiać zakrytą w chmurach, jakby nie śmiała pokazać się w swej pełnej okazałości. Podoba mi się to, że jest taka tajemnicza.
Tutejsze okolice kryją w sobie wiele ciekawych miejsc, jak na przykład Torcal de Antequera, podobne do polskich Gór Stołowych, czy Garganta del Chorro, kanion wyrzeźbiony w skałach wapiennych.
W samej Antequerze nie brakuje również antropogenicznych zabytków. Można w niej znaleźć pozostałości z czasów rzymskich (ruiny willi i publicznych łaźni), z czasów panowania Maurów (ruiny twierdzy), jak i okresu renesansu czy baroku.
Nasz spacer po Antequerze nie trwa jednak długo. Być może to ze względu na ospałą pogodę, a może przez fakt, że wspinaczka na najwyśzy punkt miasta była naprawdę męcząca.
Zanim jednak się z nią pożegnałymy zwiedziłyśmy jeszcze tamtejsze Plaza de Toros, przy którym obecnie funkcjonuje restauracja z charakterystycznymi dekoracjami korridy. Każdy może wejść, prosto z ulicy, i przyjrzeć się arenie oraz trybunom z bliska.
Nie chcę nigdy oglądać korridy, jednak mogłabym wybrać się na zwiedzenie takiej areny i poznanie trochę bliżej historii tego... sportu?
Antequera - miasto na wzógrzu, w otoczniu Gór Betyckich. Gdzie nie spojrzeć, na północ, południe, wschód czy zachód, rozpościera się zapierający dech w piersiach widok.
Oby dane mi było tam jeszcze wrócić i zgłębić bliżej jej tajemnice.
