Barania Góra

Wprowadzenie 

Drodzy czytelnicy tuptający za jeżem! Mam nadzieję, że macie się dobrze, przeżywacie mnóstwo przygód i nadążacie z tuptaniem. W dzisiejszym poście chciałbym opisać jedną z kilku moich wypraw w życiu na Baranią Górę, podczas zimowiska 2, 6 i 7 szczepu drużyn wędrowniczych, harcerskich i zuchowych Bractwo Wędrownicze. 

Droga na Baranią Górę z Istebnej 

Beskidy, a szczególnie okolice Istebnej, to raczej łagodne góry, żeby nie rzec, pagórki. Są dostępne dla każdego. Na Baranią górę ruszyliśmy wcześnie rano - czekały nas około cztery godziny marszu przez śniegi. Pogoda dopisywało, świeciło mocno słońce. Najpierw ruszyliśmy wspólnie z narciarzami w stronę stoku "Złoty Groń", aby przed stokiem się rozstać i ruszyć w góry - najpierw drogą przez las, potem czarnym szlakiem, skrajem lasu, przez wsie. 

Po wielu bitwach śnieżnych dotarliśmy na miejsce, pod wieżyczkę na Baraniej Górze - wydaliśmy wtedy tradycyjny okrzyk zwycięstwa wikingów, stojąc w kółku i po kolei wyrzucając gwałtownie pięści przed siebie i krzycząć: "Bagaaaa!" 

Na szczycie wieży zdarzyła się zabawna sytuacja, bo rozmawialiśmy właśnie o komendzie chorągwi męskiej i żeńskiej, w tym między innymi opowiadałem, jak Lawina, jeden z instruktrów, potrafi w najmniej odpowiednim momencie się pojawić lub w całkowicie dziwnym miejscu i czasie, gdzie nikt by się go nie spodziewał. Chwilę po moim monologu na szczyt wieży wszedł... Lawina. Okazało się, że wraz ze swoim szczepem również przyjechał do Istebnej i nocują w tym samym gimnazjum. 

Zdjęcie: Teresa

Zdjęcie: Teresa 

Zdjęcia akurat są tegoroczne, Teresy. 

Powrót w pociągu z lodową ubikacją

Kiedyś  w internecie krązyło zdjęcie, cytuję: "lodowego kibla PKP" - całej zamarzniętej, zmrożonej ubikacji w polskim pociągu bez ogrzewania - ze śniegiem pokrywającym klapę. 

To nie był "fake" - tym razem, kiedy my wracaliśmy z Istebnej pociągiem do Poznania, mieliśmy okazję walczyć z lodową ubikacją oraz zamarzniętymi drzwiami pociągu. 

Galeria zdjęć