Ok, spokojnie... Przeprowadzam się do Florencji!

Cały "Erasmusowy proces" - od zadania pytania jak aplikować, aż do momentu kiedy dowiedziałam się o pozytywnym rozpatrzeniu aplikacji - był dość długi. W pewnym momencie przestałam już nawet o tym myśleć. Stan oczekiwania wydawał mi się permanentny i zakorzenił się w moje zwyczajne, codzienne życie. Gdzieś tam z tyłu głowy miałam myśl "kiedyś, gdzieś pojadę", ale nigdy nie wydawało mi się to szczególnie realne. Nie żałuję ani jednej chwili spędzonej nad dokumentami i innymi formalnościami, bo w końcu telefon z radosną wiadomością zadzwonił.

Pamiętam marcowe popołudnie. Dzień wolny od zajęć - poniedziałek. Jak zwykle swój wolny czas spędzałam na dorabianiu jako niania. Naprawdę lubiłąm tę pracę. Posadziłam malutką w krzesełku i wyjęłam słoiczek z jedzeniem. Dzwoni telefon. Super! To pewnie znowu mama dziecka... albo moja. Niechętnie podniosłam komórkę, obklejając ją przy tym niemowlęcym jedzeniem (marchewka z jabłkiem i królikiem, mniam).

Nieco zdezorientowana, niezbyt skora do rozmowy:

• Tak? ( o rany, jak ja byłam zmęczona)
• Dzień dobry, rozmawiam z Panią Darią? Dzwonię z Biura Spraw Międzynarodowych i chciałam zapytać czy byłaby Pani zainteresowana odbyciem semestru we Florencji. W ramach programu Erasmus. Pani aplikacja została właśnie przyjęta.

(CO? ŻARTUJESZ? NIE WIERZĘ? SPEŁNIA SIĘ WŁAŚNIE MOJE MARZENIE! Ok... zachowuj się normalnie... Jak dorosła, poważna osoba.)

• - Oczywiście. Tak, bardzo dziękuję.
• - W takim razie zaraz otrzyma Pani ode mnie maila ze wszystkimi niezbędnymi informacjami potrzebnymi do podjęcia dalszych kroków. Do usłyszenia.

Udało mi się. Spędzę 6 miesięcy w kraju moich marzeń. Musicie wiedzieć, że jestem świrem jeśli chodzi o Włochy. 3 lata w klasie z rozszerzonym włoskim, gdzie pokochałam wszystko co związane z Bel Paese. W klasie maturalnej wymarzyłam sobie studiowanie w Italii, jednak kiedy zeszłam na ziemię i zdałam sobie sprawę, że zwyczajnie mnie na to nie stać postanowiłam znaleźć inny sposób na dotarcie tam i spełnienie swojego marzenia. Od pierwszego semestru studiów wiedziałam, że aplikuje na Erasmusa. Zrobiłam to. Byłam naprawdę szczęśliwa. No i od razu zadzwoniłam do mamy. I wszystkich. Potem się zaczęło.

6 miesięcy do dnia 0. Wyjeżdżam 10 września.

Oczywiście, że zaczęłam myśleć o wyjeździe w ostatniej chwili. Ale o tym w następnym poście.

A dopo!

Galeria zdjęć