Mijn ervaring met Indonesië

Ik woon en studeer nu twee en een halve maand in Java, Indonesië. Ik heb veel mooie, bijzondere maar ook erge dingen gezien in Indonesië. Voordat iedereen dit leest wil ik wel graag vertellen dat iedereen alles anders kan ervaren, maar ik wil graag delen hoe ik het ervaar.

Wat ik het aller mooiste vind aan Indonesië, van wat ik tot nu toe heb gezien, is de cultuur en de natuur van Indonesië.

Cultuur

De mensen zijn stuk voor stuk heel erg lief. Ze hebben vaak moeite met Engels, maar toch proberen ze altijd iedereen te helpen, zij het met handen en voeten. Maar het deel van de bevolking die Engels kan maakt er ook gebruik van en probeert vaak gesprekken met ons aan te knopen.

Wat mij hier ook opvalt is hoe behulpzaam de bevolking is. Iedereen wil elkaar graag helpen. Het meest voorkomende voorbeeld is dat het personeel in een winkel geen Engels kan, maar een klant wel. Als het personeel moeite heeft met ons te helpen dan komen klanten er vaak bij staan om het Indonesisch van het personeel te vertalen naar het Engels. Ik heb ook al een paar keer gehad dat ik verdwaald om mij heen stond te kijken, niet wetend waar ik naar toe moest, dat ik aangesproken werd en hulp aangeboden kreeg.

Wat veel Westerlingen/toeristen jammer vinden aan de bevolking hier, is dat ze vaak vragen of ze met Westerlingen op de foto mogen. Ik moet zeggen dat ik daar soms zelf ook schuldig aan ben. Maar toch denk ik dat wij niet moeten vergeten dat wij een van de weinigen/de eerste Westerlingen zijn die zij hebben gezien in hun leven. Natuurlijk zit er ook een andere kant aan, want de bevolking hier vindt ook vaak dat op de foto staan met blanken meer ‘status’ geeft.

Waar Indonesië bekend omstaat is de grote hoeveelheid Moslims, aanhangers van de Islam. Op de hoek van elke straat vind je dan ook een prachtige moskee. Ik vind het zelf heel erg bijzonder en mooi om te zien hoeveel respect en eerbied zij tonen binnen de Islam. Niet de gehele bevolking is Islamitisch, maar toch zijn er op alle plekken gebedsruimtes (Moshola). Ik vind het iets moois dat ook dit deel van de bevolking respect toont voor de Islamitische cultuur.

Dat het verkeer in Yogyakarta chaotisch is, is een feit. De infrastructuur is slecht, er rijden overal scooters en er zijn geen duidelijke verkeersregels zoals een snelheidslimiet. In de tijd dat ik hier verblijf heb ik al drie grote ongelukken zien gebeuren. Ik vind het bijzonder om te zien hoe zo’n groot verschil er in veiligheid van verkeer kan zitten in verschillende landen. Vaak wordt de bevolking voor de verkeersongelukken aangekeken. Dit is natuurlijk onterecht, bij hen ligt namelijk niet de verantwoordelijkheid om te beslissen over de investeringen in verkeersveiligheid/infrastructuur, dit ligt bij de overheid.

Laatst kwam ik achter een grappig en bijzonder verschil tussen Indonesië en Nederland. Ik zei namelijk tegen een vriendin uit Yogyakarta dat zij er ouder uit ziet dan zij werkelijk is. In Nederland is dit een compliment, hier is het geen compliment. Zij hoorde het liefste dat, terwijl ze twintig is, ze zestien lijkt.

Natuur

De natuur hier vind ik echt adembenemend mooi, het is gewoon niet te omschrijven. De rijstterrassen, de theeplantages, de jungles, het vulkanisme en de bergen geven Indonesië zijn karakter. Het feit dat bijna heel Indonesië in de Ring van Vuur ligt verklaart het vulkanisme. Dit vulkanisme geeft een bijzondere eigenschap aan het uiterlijk van Indonesië, maar tegelijkertijd heeft het vulkanisme ook een verwoestende functie.

Toen ik nog in Nederland woonde was ik niet heel bewust van natuurrampen en de gevolgen hiervan. Ik zag het altijd op het nieuws en ik leefde met de mensen mee. Maar je ervaart het toch heel anders als je in het gebied zelf bent. Zo ben ik afgelopen week in de omgeving van de Merapi geweest, waar in 2010 een zeer verwoestende vulkaanuitbarsting heeft plaatsgevonden. De gevolgen zijn zelfs op zo’n lange termijn nog volledig zichtbaar, zowel in het landschap als in de bevolking.

Sinds ik hier ben zijn er in Indonesië al verschillende verwoestende aardbevingen geweest en een tsunami aan de kust van Sulawesi. Het gebeurde de week voordat ik eigenlijk had gepland naar Sulawesi te gaan. Veel Indonesische vrienden van ons hier hadden daar familie wonen, ze hebben familie verloren en ze hebben familie die nog steeds vermist wordt. Van velen heb ik gehoord dat ze Nederland zeer dankbaar zijn voor hun bijdrage via giro 555, volgens mij staat de teller nu op ruim elf miljoen euro. Het doet mij goed dat ons land klaar staat voor de mensen die getroffen worden door (natuur)rampen. Op dit moment besefte ik ook pas hoeveel deze bijdragen gewaardeerd kunnen worden aan de andere kant van de wereld.

Ongelijkheid

Waar ik het hier in Indonesië het moeilijkst mee heb is de grote ongelijkheid, voornamelijk tussen arm en rijk. Ik vind het raar dat ik onderweg naar de universiteit zoveel verschillende soorten mensen tegen kom en veel armoede zie, terwijl ik daarna een paar uur doorbreng met alleen de rijksten uit Yogyakarta. We leven als het ware tussen die twee ‘werelden’ in. Het lijkt ook alsof het rijkere deel van de bevolking er geen moeite mee heeft/geen schuldgevoel heeft om samen te leven met armoede. Ik weet natuurlijk ook niet hoe het is om in zo’n samenleving te groeien, maar op dit moment voel ik mij heel erg schuldig om het feit dat hier zoveel armoede heerst terwijl wij Nederlanders geen vergelijkbare armoede kennen.

De werkomstandigheden in Indonesië vind ik tot nu toe ook erg bijzonder. Wat ik heb gezien is dat veel werk zware fysieke inspanning kost. Vaak slaapt de ondernemer/werknemer in zijn eigen winkel. Zo kwam ik vandaag nog een apotheek binnen waar de caissière lag te slapen op een bankje midden in de winkel.

Deze week liep ik naar een printshop om iets af te laten drukken. Aan de andere kant van de straat zat een oude vrouw alleen in de brandende zon bruin verkleurde bananen te verkopen. Ik denk dat de vrouw ongeveer zeventig jaar oud was. Een vrouw van deze leeftijd zou in Nederland genieten van haar kleinkinderen en pensioen die zij in de loop der jaren heeft opgebouwd. Natuurlijk ken ik het hele verhaal van deze oude vrouw langs de kant van de weg niet, maar toch geeft het mij een gevoel van oneerlijkheid.

In de Indonesische cultuur zijn velen ervan overtuigd dat hoe blanker een persoon is, hoe blonder een persoon zijn haar is en hoe groter de neus van een persoon is hoe welvarender deze persoon is. Dit komt voornamelijk door het gegeneraliseerde frame dat Westerlingen rijk zijn. Wel is het een feit dat Westerlingen gemiddeld gezien welvarender zijn dan de rest van de wereld. Ik zie het uiterlijk niet als een bepalende factor van de welvaart van een persoon. Maar toch zit er in elk cosmetisch product een whitening effect. Ik vind het jammer en verdrietig dat er zo wordt gedacht binnen de Indonesische cultuur en dat ze zichzelf qua uiterlijk willen veranderen. Iedereen is zoals hij/zij is, en daar is niks mee.

Gallerij